မိုးသီး အမိန္ ့လား လိုင္စင္ေတာင္ ပါေဂ်ာင္စခန္း

ဒီစာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိထားေစခ်င္ပါတယ္။
စာထဲမွာပါတဲ့စကားလံုးတိုင္းဟာ သန္းဝင္း ရဲ႕စကားလုံးေတြ အားလံုးၿဖစ္တယ္။
ေအာင္မိုးဝင္းက က်ေနာ္နဲ႔ညီအကိုလိုရင္းႏွီးတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုအႏိုင္က်င့္ၿပီးစာရိုက္ခိုင္းရတာၿဖစ္တယ္။ ဒီစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးသိခ်င္ရင္ က်ေနာ့ကို တိုက္ရိုက္ဆက္ေမးပါ။


သန္းဝင္း ( ၇၂၇- ၆၅၆- ၈၉၂၂) ေဖေဖၚဝါရီ (၁၂) ရက္၊ ၂၀၁၀ ၿပည္သူမ်ားႏွင့္ရဲေဘာ္မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား ကိုႏိုင္ေအာင္မွ က်ေနာ့ထံသို႔လွ်ိဳ႕ဝွက္အီးေမးတေစာင္ပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအီးေမးအားၿပည္သူ႔ရဲ႕ေဘာ္မိတ္ေဆြမ်ားကို တဆင့္တင္ၿပလိုက္ပါတယ္။
ကိုႏိုင္ေအာင္ကေတာ့ သူ႔အီးေမးကို သူ႔ခြင့္ၿပဳခ်က္မပါပဲ မတင္ၿပဖို႔တားဆီးထားပါတယ္။ ဖတ္ႀကည့္ႀကၿပီးရင္သိပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ့အေနႏွင့္ ကိုႏိုင္ေအာင္ခႊင့္ၿပဳခ်က္မရိွပဲ တင္ၿပရၿခင္းက အေႀကာင္းအရာတခ်က္ပဲရိွပါတယ္။ ကိုႏိုင္ေအာင့္စာထဲမွာ ေၿမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ( ABSDF ကခ်င္နယ္ေၿမ) မွာ ၿဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚအစုလိုက္အၿပံဳလိုက္သတ္ၿဖတ္မႈကို အဓိကအမိန္႔ေပးခဲ့သူဟာ ကိုမိုးသီးဇြန္ ၿဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ 

ကိုမိုးသီးဇြန္ ABSDF ကိုတာဝန္ယူစဥ္ကာလမွာ ေၿမာက္ပိုင္းကိုေရာက္လာတဲ့ မႏၱေလးနဲ႔ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားေတြကိုသတ္မိ္န္႔ေပးၿပီးသားၿဖစ္တယ္။ ကိုႏိုင္ေအာင္က သူ႔မွာအေထာက္အထားအၿပည့္အစံုရိွပါတယ္ လို႔ေရးထားတဲ့အခ်က္ပဲၿဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ့အၿမင္က ဒီကိစၥ ကို လ်ိဳ႕ဝွက္ထားလို႔မရတဲ့ကိစၥလို႔ၿမင္ပါတယ္။

ဒီကိစၥဟာ ေက်ာင္းသားသမိုင္းတခုလံုးႏွင့္သက္ဆိုင္တယ္ထင္လို႔ အခုလိုတင္ၿပရၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ကိုႏိုင္ေအာင္ႏွင့္ကိုမိုးသီးဇြန္ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရိွတယ္ ဆိုတာက ကိုအမ်ားေရွ႕မွာရွင္းၿပသင့္တယ္ဆိုတယ္လို႔ယူဆပါတယ္။
သူတို႔မရွင္းၿပရဲရင္လည္း သူတို႔အပိုင္းပဲၿဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ့ကိစၥမဟုတ္ပါ။
က်ေနာ္ကေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥၿဖစ္တဲ့အတြက္အမ်ားကိုတင္ၿပၿခင္းပဲၿဖစ္ပါတယ္။

ကိုႏိုင္ေအာင္ ကိုလည္း က်ေနာ္ေၿပာခ်င္တာ
ေနာက္ေနာင္ခင္ဗ်ားမွာရွင္းလင္းစရာရိွရင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္မလုပ္ပဲ အမ်ားေရွ႕မွာေၿဗာင္ရွင္းသင့္ တယ္ လို႔ အႀကံေပးပါရေစ။
ကိုႏိုင္ေအာင့္ စာထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အခ်က္အလက္မ်ားကိုေၿဖရွင္းခ်င္ပါတယ္။
ကိုႏိုင္ေအာင္က က်ေနာ့ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္တယ္လို႔စြပ္စြဲထားပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးတဲ့စာကိုအားလံုးဖတ္ၿပီးၿပီလို႔ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္ေရးတာပုဂၢိဳလ္ေရးလံုးဝပါဝင္ၿခင္းမရိွပါ။
တိုင္းၿပည္အေရး၊ၿပည္သူ႔အေရး၊ ေက်ာင္းသားအေရးႏွင့္ သက္ဆိုင္တဲ့ကိစၥမ်ားကိုသာ အဓိကေရးၿခင္းၿဖစ္တယ္။
ႏိုင္ငံေရးမွာ သမိုင္းဆိုတာကိုသံုးသပ္ရတယ္။
ေဝဖန္ရပါတယ္။

ေဝဖန္မႈ ကို ေႀကာက္တဲ့မရိုးသားတဲ့လူေတြဟာ တိုက္ခိုက္မႈ ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုအၿမဲသံုးေလ့ရိွပါတယ္။
လူပုဂၢိဳလ္ၿပဳလုပ္မွအၿဖစ္အပ်က္ဆိုတာ ၿဖစ္လာရတာပါ။
ဒီအၿဖစ္အပ်က္ကိုေဝဖန္ေၿပာဆိုမယ္ဆိုရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕အမည္ကိုသံုးမွၿပည့္စံုမွာ ၿဖစ္တဲ့အတြက္
အမည္နာမ ကို ထည့္သံုးရၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။
ဒါပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္တယ္လို႔ေခၚလို႔မရပါ။
ေနာက္တခုက- ကိုႏိုင္ေအာင္ က က်ေနာ့္ကိုရင့္က်က္သင့္တဲ့အရြယ္ကိုေရာက္ေနၿပီ၊ ရင့္က်က္သင့္ၿပီလို႔ေရးထားပါတယ္။

အမွန္တရားကို အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ေပါင္းစပ္ၿပီး ပြင့္လင္းရိုးသားစြာႏွင့္ေဝဖန္တင္ၿပတာကို မရင့္က်က္ေသးဘူးလို႔ေၿပာရင္ ကိုႏိုင္ေအာင္ အႀကီးအက်ယ္မွားပါလိမ့္မယ္။
တတိုင္းၿပည္လံုးငတ္ေနခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီေရးလုပ္သူေတြက ႏုိင္ငံတကာကေထာက္ပံ့လို႔ရလာတဲ့ေငြေတြကို
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းေသာက္စားမူးယစ္စည္းစိမ္ခံေနႀကတာကေရာ
ရင့္က်က္တယ္လို႔ေခၚပါသလားလို႔ေမးပါရေစ ။
သူမ်ားကိုလက္ညွိဳးထိုးရင္ ကိုယ့္ဘက္ကိုလက္ညိွဳးတေထာင္ထိုးမွာမေႀကာက္ဘူးလားလို႔ အေပ်ာ့ဆြဲၿခိမ္းေၿခာက္သလိုေမးပါတယ္။
က်ေနာ္ၿပတ္သားစြာေၿပာမယ္ဆိုရင္
အမွန္တရားတိုင္းၿပည္အေရး၊ၿပည္သူ႔အေရးႏွင့္ပတ္သက္တယ္ဆိုရင္ လက္ညိွဳးတေထာင္မေၿပာႏွင့္က်ေနာ့ရဲ႕အသက္ ဘဝ ကို အခ်ိန္မေရြးေပးဆပ္ဖို႔အသင့္ရိွတယ္။ ေပးလည္းေပးဆပ္ခဲ့ၿပီးၿဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ဘာကိုမွမေႀကာက္ခဲ့၊ ေႀကာက္မွာမဟုတ္ ဆိုတာခင္ဗ်ားသိေစခ်င္တယ္။

ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ၁၉၈၈ မတ္လ (၁၃)ရက္စက္မႈတကၠသိုလ္အေရးအခင္းၿဖစ္လို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားစုၿပီး အင္အားၿဖည့္ဖို႔ခ်ီတက္ကတည္းက ပါဝင္ခဲ့ၿပီး မဆလ စစ္သားမ်ားက မရမ္းကုန္း အ.ထ.က (၂) ေရွ႕မွာ အပိတ္ခံရလို႔ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ရတယ္။ ငါတို႔ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ၿပန္လုပ္ႀကမယ္ကြ လို႔ဆံုးၿဖတ္ၿပီး

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ မတ္လ(၁၅) ရက္ေန႔မွာ စတင္လႈပ္ရွားကတည္းက ၈၈၈၈ ေန႔မွာ ၿပည္သူမ်ားလမ္းေပၚေရာက္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္အပါအဝင္ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ
အသက္ေသြးေခြ်းေပါင္းမ်ားစြာရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိဖို႔လိုတယ္။
ရွစ္ေလးလုံးအေရးအခင္းမွာ ၿပည္သူရဟန္းလမ္းေပၚကိုေရာက္ခ့ဲႀကၿပီး အသက္ေသးြ ေခြ်းေပါင္းမ်ားစြာေပးဆပ္ခ့ဲႀကရတယ္။ အခုလည္းေပးဆပ္ေနႀကရတဲ့သူရဲေကာင္းေတြအမ်ားႀကီးရိွေနေသးတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိဖို႔လိုတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုကိုင္စြဲၿပီး
ၿပည္သူ႕ေရွ႕မွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ၿပီး က်ေနာ့ရဲ႕ဘဝ က်ေနာ့ရဲ႕အသက္ကိုစေတးခဲ့ၿပီး ေသဖို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။

ကံတရားေႀကာင့္ အခ်ိန္မက်ေသးလို႔ အသက္ရွင္ေနတဲ့လူသားတေယာက္အတြက္ေတာ့
ခင္ဗ်ားေၿပာတဲ့လက္ညိွဳးတေထာင္ထိုးမွာ မေႀကာက္ဖူးလားလို႔ေၿပာတဲ့စကားဟာ သိတ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ တၿခားသူေတြက လက္ညိွဳးတေထာင္ထိုးမယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ္အဆင္သင့္ေစာင့္ႀကိဳေနပါတယ္။
က်ေနာ့ ကို ေဝဖန္ေထာက္ၿပစရာအခ်က္အလက္ရိွ ရင္ တင္ၿပပါ။
ႀကိဳဆိုပါတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ေထာက္ၿပတဲ့ အခ်က္ေတြဟာမွန္ကန္တယ္။

က်ေနာ္မွားခဲ့တယ္ဆိုရင္ အမ်ားေရွ႕မွာဝန္ခံေတာင္းပန္ဖို႔အခ်ိန္မေရြးပါ။ ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့သမိုင္းကိုက်ေနာ္လိပ္ၿပာလံုလို႔ပဲ။

ကိုႏိုင္ေအာင္ ကို တခုေၿပာခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားနားလည္ပါ။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုဟာ သိတ္ၿပီးဂုဏ္သိကၡာႀကီးပါတယ္။

ဒါကို ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားမိန္းမေမြးေန႔စားပြဲေပၚက အရက္ဝိုင္းတဝိုင္းလို သေဘာမထားတာကိုခႊင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့အမွားႀကီးတခုအၿဖစ္ က်ေနာ္ယူဆတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔မၿဖတ္သန္းခဲ့လို႔တန္ဘုိးကိုမသိဘူးဆိုရင္လည္း
ဘဝေပါင္းမ်ားစြာေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့သူေတြကိုေတာ့ ငံ့ညွာေထာက္ရႈသင့္တယ္လို႔က်ေနာ္ထင္တယ္။

စင္ၿမင့္ေပၚကိုခင္ဗ်ားတို႔တက္ဖို႔ ၈၈၈၈ ကိုအသံုးခ်ၿပီးစင္ထိုးတာကိုေတာ့ လံုးဝလက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သိေစခ်င္တယ္။
တၿခားႀကိဳက္တဲ့စင္ထိုးၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံေရးအတြက္တက္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔မဆိုင္ပါ။

၈၈၈၈ စင္ကိုအသံုးခ်တက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္နဲ႔လဲၿပီးကာကြယ္ရပါလိမ့္မယ္။ ရွစ္ေလးလံုးရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာအတြက္က်ေနာ္တာဝန္ေက်ခ်င္တယ္။

ၿပည္သူကိုၿပစားၿပီး မိသားစုနဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးရွာမႈကိုဘယ္ေတာ့မွလုပ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိပါ။

တိုင္းၿပည္ နဲ႔ ၿပည္သူ႕အမည္ကိုသံုးၿပီး အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းမွာေန၊ ကားအေကာင္းႀကီးေတြစီးဇိမ္ခံတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ရဲတာေတာ့ခင္ဗ်ားတို႔ပဲလုပ္ရဲပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ အဲ့ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မလုပ္ရဲတဲ့အၿပင္ သတၲိလည္းမရိွပါ။
ဒီေနရာမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကက်ေနာ့ထက္သတိၱရိွတယ္ဆိုတာကိုဝန္ခံပါရေစ။

ၿပည္သူ၊ ရဟန္း၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အရိုးေတြကိုဆက္ၿပီး ေသြးေတြၿဖန္းထားတဲ့အရိုးတံတား ေပၚမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ကၿဖတ္ေလ်ာက္ၿပီး သစၥာမဲ့ႏိုင္ေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ လံုးဝလုပ္ရဲတဲ့သတၱိမရိွတာအမွန္ပါ။ က်ေနာ့ဘဝမွာ အေႀကာက္ဆံုးတခုပဲရိွပါတယ္။

တိုင္းၿပည္အတြက္တန္ဘိုးမၿဖတ္ႏိုင္စြာရင္းႏွီးသြားႀကတဲ့ အာဇာနည္ေတြရဲ႕အရိုးေတြတြန္မွာ သူတို႔ရဲ႕သစၥာဆူးမွာကို က်ေနာ္အေႀကာက္ဆံုးပါ။

က်ေနာ္ေနာက္ဆံုးေၿပာခ်င္တာက ခင္ဗ်ာတို႔ႏိုင္ငံေရးစင္ၿမင့္ေပၚတက္လွမ္းဖို႔အတြက္ ႀကိဳက္တ့ဲအဖ႔ဲြအစည္းေထာင္ၿပီးတက္ပါ။
ခင္ဗ်ားတို႕ႀကိဳက္သေလာက္ခ်မ္းသာ က်ေနာ္စိတ္မဝင္စားဘူး။
ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ကိုလုပ္ႏိုင္တယ္။

က်ေနာ္ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္တားဆီးခ်င္တာက ဒီေန႔ဒီရက္ကစၿပီး ရွစ္ေလးလံုးအမည္ကိုသံုးၿပီး ႏိုင္ငံေရးစင္ၿမင့္ေပၚကိုတက္လွမ္းဖို႔လံုးဝမလုပ္ပါႏွင့္။

တကယ္လို႔လုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္စြမ္းသေလာက္ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္တိုက္ပြဲဝင္
ကာကြယ္သြားမယ္ဆိုတာ ဒုတိယအႀကိမ္ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္သတိေပးလိုက္ပါတယ္။

ရွစ္ေလးလံုးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔မတန္လို႔ပဲ။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုဂုဏ္သိကၡာ ကို အၿမဲဦးထိပ္ထားလွ်က္

သန္းဝင္း ( လက္မွတ္ထိုးထားပါသည္)



by Maung Maung Wann on Wednesday, January 18, 2012 at 1:45am ယခုအစီရင္ခံစာသည္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ( ေၿမာက္ပုိင္းေဒသ )တြင္ သူလွ်ိဳအၿဖစ္ စြပ္ဆြဲခံရၿပီး ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ၿခင္းခံေနရာမွ ထြက္ေၿပးလြတ္ေၿမာက္လာသူ ထင္လင္းေအာင္မွ ေပးပုိ႔လာေသာ အစီရင္ခံစာၿဖစ္ပါသည္။ ------------------------------------------------------------------------------------------------ က်ေနာ္ ထင္လင္းေအာင္သည္ ဦးေအာင္သန္း ေဒၚခင္ရီတို႔မွ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ေမလ ၂၄ ရက္ေန႔မွာ မြန္ျပည္နယ္ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕တြင္ေမြးဖြားပါသည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ အေျခခံ ပညာအလယ္တန္းေက်ာင္း၊ အလက(၁)သထံုၿမိဳ႕တြင္မူလတန္းပညာကိုသင္ၾကားပါသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ အထက္တန္းပညာသင္ၾကားေနခ်ိန္ ဒီမိုကေရစီအေရးအခင္းျဖစ္ပြားပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းသားသမဂၸ၏ သတင္းႏွင့္၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးရံုးတြင္ ၀င္ေရာက္တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ပါသည္။ သပိိတ္အေျခစိုက္စခန္းမွာ ၀ိဘာဂီဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းအတြင္းတြင္ျဖစ္ပါ၏။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာ အာဏာသိမ္းၿပီး ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ အမွတ္ ၂၄ ေျခလွ်င္တပ္ရင္းမွ တပ္ရင္းမွဴးကိုယ္တိုင္လာေရာက္ လူစုခြဲခိုင္းရာ ၂၀ ရက္ေန႔ညေနပိုင္းက်မွ လူစုခြဲလိုက္ပါသည္။ သပိတ္စခန္းေခါင္းေဆာင္းမ်ားမွာ
၁။ တင္၀င္း
၂။ သူရိန္ထြန္း
၃။ တင္အံုး
၄။ ေက်ာ္ေက်ာ္
၅။ ဆန္းေအာင္
၆။ ျမင့္သူ
၇။ ေအာင္ေအာင္
၈။ ေက်ာ္မိုး
၉။ ကိုမ်ိဳးတို႔ျဖစ္ပါသည္။
၂၁ ရက္ေန႔တြင္ က်ေနာ္၊ ေအာင္ေဇာ္ဦး၊ သံေခ်ာင္း၊ ခင္ေမာင္သိန္း၊ ခိုင္စိုးတို႔သည္ လက္ နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ျပဳလုပ္ရန္အတြက္ သထံုၿမိဳ႕မွထြက္ခြါခဲ့ၾကပါသည္။
သထံုမွ ၿမိဳင္ကေလး၊ဘားအံ ထိုမွတဆင့္ ဖားကပ္၊ မုဂတိ၊မင္းစီ၊ နတ္ႀကီး စသည့္ရြာစဥ္မ်ားကိုျဖတ္ၿပီး ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေကအင္ ယူ နယ္ေျမရွိ တပ္ရင္း(၂၁) မယ္သေလစခန္းသို႔ေရာက္ပါသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ႏို၀ဘၤာလ ၅ ရက္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး စတင္ဖြဲ႔စည္းခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အပါ အ၀င္ အင္အား ၁၀၀ ခန္႔ မယ္သေလအနီးရွိ ဆင္ေတာင္ေျခတြင္ သင္တန္းတက္ခဲ့ရပါသည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ မယ္သေလစခန္းက်သျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရိုးကလိုး ဒုကၡသည္စခန္းအနီးတြင္ တပတ္ခန္႔ခိုေနၿပီး ေရေက်ာ္စခန္းသို႔သြားေရာက္ခဲ့ပါသည္။

ေရေက်ာ္စ ခန္းတြင္ စစ္သင္တန္း ႏွစ္လတက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ့ၿပီး ဧၿပီလတြင္ တပ္ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္အရ က်ေနာ္ႏွင့္ စိုင္းထူး(က်ိဳက္ထို) ႏွစ္ေယာက္သည္ ေရေက်ာ္မွ မဲေဆာက္၊ မဲသေ၀ါ၊ မာနယ္ပေလာ ေနာက္ဆံုး ဦးသုထသို႔ ေမလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။

ထိုစခန္းတြင္ တပတ္မွ်ေနထိုင္ ေနစဥ္ ဦးသုထစခန္းက်ျပန္သျဖင့္ စခန္းေျပာင္းေရႊ႕ရာ ေသာ္လဲထ ၄င္းမွ မဲလထ ၄င္းမွ လဲသာထ သို႔ေရာက္ရွိၿပီး အမွတ္ ၂၀၉ တပ္စခန္းကို တည္ေဆာက္ရပါသည္။

အမွတ္ ၂၀၉ တပ္ရင္းတြင္ စစ္ေရး ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္မ်ားကိုထမ္းေဆာင္ေနရင္း ပေလာင္ နယ္ေျမတြင္ ABSDF ၅၀၁ တပ္ရင္းသစ္တခုဖြဲ႔စည္းရန္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံခဲ့ရပါသည္။

၂၀၉ တပ္ရင္းမွ ရဲေဘာ္ ၂၁ ေယာက္ ၊ ေသေဘာဘိုးမွ ၃ ေယာက္၊ ရ၀မ္ခမွ ၃၊ ဘုရားသံုးဆူမွ ၁ ဦး၊ နယ္ေျမရံုးမွ ၂ ၊ စုစုေပါင္း (၃၀) ေယာက္ကိုေရြးခ်ယ္ၿပီး ၁၉၉၀ ျပည့္ ဇန္န၀ါရီလထဲတြင္ ႏွစ္သုတ္ ခြဲပို႔ခဲ့ပါသည္။

ABSDF ဥကၠဌ ကိုမိုးသီးဇြန္မွ တာ၀န္ေပးသျဖင့္ သြားေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါသည္။
တပ္ရင္းမွဴး သိုက္ထြန္းဦး (ဘုရားသံုးဆူ)-ရန္ကုန္ သာေကတ ၅ ရပ္ကြက္။
ဒု-ရင္းမွဴး သူရေဇာ္ (၀မ္ခ) - ျမင္းၿခံ
ေဆးတာ၀န္ခံ သိန္းထြန္း (၀မ္ခ) - ေက်ာင္းကုန္း
တပ္စုမွဴး ထင္လင္းေအာင္
တပ္စိပ္မွဴး ေဇာ္ႏိုင္ (ေသေဘာဘိုး) - ရန္ကုန္
တပ္စိပ္မွဴး ဇလံုး(ေဇာ္ေဇာ္ဦး) - ေတာင္စြန္း
ရဲေဘာ္မ်ား
အငယ္ေလး (၀မ္ခ) - မႏၱေလး ေမာင္ေမာင္ (နယ္ေျမရံုး) - ရန္ကုန္ ဒလ
သက္ေအာင္ (နယ္ေျမရံုး) - ရန္ကုန္ ၈ မိုင္
ေအာင္၀င္းတင့္ (ေသေဘာဘိုး) - ရန္ကုန္
ေဇာ္ျမင့္ (ေသေဘာဘိုး) - ရန္ကုန္
လွေ၀ - က်ိဳက္ေကာ္
ေအာင္ႏိုင္ - ပဲခူး ေမာင္ဦး - ပဲခူး
ဆန္းျမင့္ကိုကို - ပဲခူး
ေမာင္ဦး - ပဲခူး
ျမင့္ဥၤီးေလး (မႏွဲေလး) - သထံု
ေက်ာ္ေက်ာ္ - က်ိဳက္ထို
ဂါမဏိ - က်ိဳက္ထို
ထက္ခိုင္ - က်ိဳက္ထို
စန္းျမင့္ - ရန္ကုန္
ဦးႏိုင္ဦး - ပဲခူး
သန္းထိုက္ - ရန္ကုန္
သန္းထြဋ္ - ပဲခူး
ေအာင္ဆန္းဦး - သထံု ေပၚေတာ္မူ
ေက်ာ္မ်ိဳး - က်ိဳက္ထုိ
ႏိုင္လင္း - သထံု ဇင္းက်ိဳက္
သိန္းလြင္ - ရန္ကုန္
စိုး၀င္း - ရန္ကုန္
ေအာင္ေဇာ္ဦး - သထံု
အထက္ပါ ၃၀ ဦးတို႔ကို မာနယ္ပေလာမွ ေသာ္လဲထ၊၄င္းမွ မယ္ေဟာင္ေဆာင္၊ ၄င္းမွ မယ္စတီရမ္း၊ ၄င္းမွ ခ်င္းမိုင္၊ ခ်င္းမိုင္မွ မာန္ၿမိဳ႕အနီးရွိ လြယ္ဖာပုပ္ေတာင္အထိ သြားၾကရၿပီး အဲဒီမွာ စုပါသည္။

က်ေနာ္ တို႔သြားရမည့္အဖြဲ႕မ်ားမွာ PSLP,ALP,PDF,ABSDF ေတာင္ပိုင္းမွ ေျမာက္ပိုင္းသို႔ ထြက္မည့္လူမ်ားလည္းရွိ ပါသည္။
PDF ၂ ဦး၊ ABSDF ၃၄ ဦး၊ ALP ၄ ဦး၊ PSLP ၁၈ ဦးတို႔ဟာ ၁၉၉၀ မတ္လ ၈ ရက္ေန႔မွ
စတင္ခရီး ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။

မိုင္းဆပ္မွတဆင့္ က်ိဳင္းတံု ၄င္းမွတဆင့္ ပန္ဆိုင္း (ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္) သို႔ ဧၿပီလဆန္းတြင္ေရာက္ရွိၾက ပါသည္။ တဖန္ပန္ဆိုင္းမွ မိုင္းေမာသို႔ ကားျဖင့္ပို႔ေပးပါသည္။ လမ္းတြင္ တိုက္ပြဲ ၃ ႀကိမ္ရင္ဆိုင္ခဲ့ရ၏၊ ပ ေလာင္နယ္ေျမသို႔ ဇြန္လတြင္ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး တလခန္႔ေရွ႕တန္းတြင္လွဳပ္ရွားရသည္။

တပ္ရင္း (၂၁၇) မွတပ္ ရင္းမွဴး စိုင္းစိုးလင္းႏွင့္က်ေနာ္ ဦးေဆာင္ေသာတပ္စုတစုသည္ မိုးမိတ္၊ မိုးကုတ္၊ နမ္းဆန္နယ္ေျမမ်ားသို႔ လွည္လည္ စည္းရံုးေရးေဆာင္ရြက္ရပါသည္။ ABSDF ဗဟိုမွညႊန္ၾကားခ်က္အရ KIA ဗဟိုသို႔ ဇြန္လတြင္ ခရီးဆက္ခဲ့ရာ ဇူလိုင္လကုန္တြင္ KIA တပ္ရင္း (၈) သို႔ေရာက္ခဲ့ၿပီး ABSDF ေျမာက္ပိုင္း ေရႊဂူခရိုင္မွဴး ရဲလင္းႏွင့္ တပ္စုတစုကို တပ္ရင္း (၈) တြင္ေတြ႔ဆံုခဲ့ပါသည္။

၄င္းတို႔ႏွင့္အတူ ၾသဂုတ္လတြင္ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းသို႔ထြက္ခဲ့ရာ နည္းဗ်ဴဟာ(၂) တပ္မဟာ (၃) KIA စခန္းရွိ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းမွ ဗန္းေမာ္ ခရိုင္မွဴး ညီညီေက်ာ္ႏွင့္အဖြဲ႔ကို ထိုစခန္းတြင္ေတြ႔ရပါသည္။ တပ္ရင္း (၈) တြင္ေနထိုင္စဥ္က တပ္ရင္းမွဴ သိုက္ထြန္းဦးႏွင့္ ရဲေဘာ္ စိုးႏိုင္ဦးတို႔က ABSDF ေျမာက္ပိုင္းသို႔ ႀကိဳတင္သြားခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းတို႔ႏွစ္ဦးက တရုတ္ျပည္ဘက္မွ သြားျခင္းျဖစ္၏။

တပ္မဟာ (၃) သို႔ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တပ္ရင္းမွဴးက လာေရာက္ႀကိဳဆိုပါသည္။
၄င္း စခန္းမွ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ စစ္ဆင္ေရးျပဳလုပ္ရာ မအူပင္တြင္ အနီးကပ္တိုက္ပြဲျဖစ္ပြါး ခဲ့သျဖင့္ ၾသဂုတ္လ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ က်ေနာ့္ဒူးေခါင္းကို ေသနတ္မွန္သျဖင့္ KIA တပ္မဟာ (၃)တြင္ ေဆးကုသေနစဥ္ က်ေနာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေက်ာ္မ်ိဳးကိုခ်န္ထားခဲ့ၿပီး က်န္လူမ်ားက ခရီးဆက္ထြက္ပါသည္။

ဒဏ္ရာသက္သာလာၿပီးေနာက္ တပ္မဟာ(၃)မွ ေမာင္ေမာင္ေကာင္းႏွင့္ အတူ က်ေနာ္ႏွင့္ ေက်ာ္မ်ိဳး တို႔လည္း ပန္ႏိုင္ရြာ၊ ဘင္ေခါင္းရြာ၊ ပထန္ရြာ၊ တအင္းရြာ၊ မအူပင္ရြာမ်ားသို႔ စည္းရံုးေရးဆင္းရာ အလြန္ ပင္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။က်ေနာ္ႏွင့္ေက်ာ္မ်ိဳးက ၄င္းရြာမ်ားကို အမာခံနယ္ေျမျပဳလုပ္ၿပီး စစ္သားသစ္စု ေဆာင္းျခင္း၊ရိကၡာမ်ားမ်ားအခ်ိန္မေရြးရရွိေအာင္ ျပင္ဆင္ျခင္း၊
ေစတနာ့၀န္ထမ္းအလုပ္သမားမ်ား ရရွိေအာင္ စည္းရံုးျျခင္းတို႔ကို ေဆာင္ရြက္ၾကပါသည္။
၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ္ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းသို႔ခရီးထြက္ခဲ့ရာ တပ္မဟာ (၃)မွ အင္ေခါင္း၊ ႀကိဳးတံတား၊ ေနာင္ရာပါရြာမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁ ရက္ ေန႔တြင္ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းသို႔ေရာက္ရွိပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ တပ္ရင္းမွဴ သိုက္ထြန္း ဦးႏွင့္အတူ ရဲေဘာ္ ၈ ဦး ရင္း ၅ နယ္ေျမသို႔ စစ္ဆင္ေရးသြားေနေၾကာင္းသိခဲ့ရသည္။
က်ေနာ္ လမ္း ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးပါ။
တပ္တြင္းအေျခအေနမ်ားကို ေဆြးေႏြးပါသည္။

က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုသိန္းထြန္းသည္ ABSDF ေတာင္ပိုင္း ဗဟိုမွခ်မွတ္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ မ်ားႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းမွ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒအခ်ိဳ႕ ကြားျခားခ်က္ရွိေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့ပါသည္။

၁။ သစၥာအဓိဌာန္
၂။ ရဲေဘာ္မ်ားကို စစ္ေဆးရာတြင္ ခံုရံုးဖြဲ႕ၿပီး စနစ္တက်မစစ္ေဆးဘဲ ပါးစပ္မိန္႔ျဖင့္သတ္ျခင္း
၃။ အထက္ႏွင့္ေအာက္ ညီမွ်မွဳမရွိျခင္း
၄။ ၿမိဳ႕နယ္စြဲမ်ားရွိျခင္း (အထူးသျဖင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္)
၅။ ရဲေဘာ္သစ္စုေဆာင္းရာတြင္ မတရားစုေဆာင္းျခင္း၊ မတရားဖမ္းဆီးခုိင္းေစျခင္း
၆။ အဖြဲ႕ပိုင္ေငြေၾကးကို အလြဲသံုးစားလုပ္ျခင္း စသည္တို႔ကို ေဆြးေႏြးရာ

သူတို႔က ပါယ္ခ်ၿပီး အမွတ္(၁) တြင္ အခ်က္ တခ်က္တိုးေပးပါသည္။

ဗဟိုမွသတ္မွတ္ထားေသာ စာသားႏွင့္မတူပါ။
ABSDF ကခ်င္ႏွင့္ ၅၀၁ မွက်ေနာ္တို႔ နားလည္မွဳ ကြဲလြဲတာစတင္ပါေတာ့သည္။

ကခ်င္ရွိ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္သံေခ်ာင္းႏွင့္ ဥကၠဌ မ်ိဳး၀င္းတို႔က ၅၀၁ ႏွင့္ ၆၀၁ ကို သူတို႔လက္ေအာက္ခံတပ္ရင္းမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္ၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အဆင့္လိုိက္တာ၀န္ယူမွဳမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။

လူႀကီးမ်ားထံ ေၾကးနန္းပို႔ရန္ေတာင္းဆိုခဲ့ရာ ပို႔ခြင့္ရသျဖင့္ ကခ်င္ဆက္သြယ္ေရးစက္ျဖင့္ ေတာင္ပိုင္းဗဟိုဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေၾကးနန္းပို႔ အေၾကာင္းၾကားပါသည္။
ဗဟုိမွလူႀကီးမ်ားျဖစ္ေေသာ ကို ေမာင္ေမာင္တိတ္၊ ယခင္ဘ႑ာေရး ကိုသန္း၀င္း၊ DAB တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ (ABSDF အတြင္းေရးမွဴး)၊ မိုးသီးဇြန္ (ဥကၠဌ၊ မုတ္ဆိပ္ (ဆက္သြယ္ေေရး) တို႔ႏွင့္ေတြ႔ပါသည္။
ကိုသန္း၀င္းႏွင့္ေတြ႕ခ်ိန္တြင္ (ယခင္က) ထိုကိစၥကိုတားပါသည္။

၄င္းက ထိုနယ္ေျမသို႔ မသြားသင့္ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္သည္ ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံတြင္ ဒီအေၾကာင္းအရာကို သူတင္ျပ ေပးပါမည္ဟု ေျပာပါသည္။

ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ေတြ႔ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ ၿပီးေတာင္ပိုင္းသို႔ျပန္လာမည္ဟုေျပာရာ ေက်ာ္ေက်ာ္က ျပန္မလာႏွင့္ဟု တားပါသည္။ က်ေနာ္ က ေတာင္ပိုင္းသို႔မျပန္ရလွွ်င္ ABSDF မွထြက္မည္ဟုေျပာသျဖင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္က လက္နက္ ေတြေတာ့ျပန္အပ္လိုက္ပါ ျပန္ခြင့္မျပဳဟု အမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာ္ေက်ာ္ေျပာသည့္အတိုင္း စစ္လက္နက္ပစၥည္းမ်ားကို အပ္လိုက္ပါ သည္။

က်ေနာ္တို႔အလြန္ပင္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးပမ္းတည္ေဆာက္ထား ေသာ ABSDF အဖြဲ႔ကို ခြဲရေတာ့မည္ဟု သိလိုက္ရၿပီး ရင္ထဲမွာေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေ၀ဒနာ ေတြကို ခံစားလိုက္ရပါေတာ့သည္။

က်ေနာ္တို႔ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာေတြ အလကားျဖစ္ကုန္ၿပီ က် ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြဟာ စစ္ေျမျပင္မွာ အသက္ကိုႏွင္းၿပီး ျပည္သူမ်ားအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ေန ခ်ိန္မွာ လူႀကီးပိုင္းမွာေတာ့ ေနရာလုမွဳေတြ အဂတိလိုက္စားမွဳ၊ နယ္ေျမလုမွဳေတြနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ျပ\နာျဖစ္ေနၾကပါသည္။ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကို သူတို႔လက္ေအာက္၀င္ဖို႔ သိမ္း သြင္းလို႔မရရင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔စြပ္စြဲၿပီး အာဏာနဲ႔သတ္ပစ္ၾက၏။

ဒါကို ကခ်င္ကေခါင္းေဆာင္ ေတြက သိလ်က္နဲ႔ မသိေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ၾကပါသည္။ AB ေျမာက္ပိုင္းကလက္နက္သိမ္းထားၿပီး တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ကို မတရားစည္းကမ္းတင္းၾကပ္တာေတြလုပ္ခဲ့ပါသည္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဥကၠဌထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ထြက္ေပါက္တခုေပးပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ေတာင္ ပိုင္းျပန္ရန္အဆက္အသြယ္ ရွာခြင့္ျပဳလိုက္တာေၾကာင့္
က်ေနာ္လည္း ၅၀၁ မွာရွိသည့္ ကိုသိန္း ထြန္း (ေဆးမွဴး)၊ ေအာင္ႏိုင္(ေဆးမွဴး) တို႔ကိုဆက္သြယ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုျပန္ေခၚဘို႔ေျပာေတာ့ ေအာင္ႏိုင္(ေဆးမွဴး)ေရာက္လာၿပီး မၾကာခင္မွာ ၅၀၁ တပ္ရင္းမွဴးရဲ႕ဆက္သားလုပ္ေနတဲ့ စိုး မင္းေအာင္က ၁၉၉၁ ရွစ္ေလးလံုးႏွစ္ပတ္လည္မတိုင္ခင္ ABSDF ကေနထြက္ေျပးသြားပါသည္။
လိုက္ရွာၾကရာ စိုးမင္းေအာင္ကို ေရႊလီမွာဖမ္းမိလာၿပီး ဗန္းေမာ္ခရိုင္ကို ေခၚသြားပါသည္။ စိုးမင္းေအာင္ကို န၀တေထာက္လွန္းေရးဟုစြပ္စြဲၿပီး စစ္ေဆးၾကပါသည္။

မဟုတ္ပါဘူးလို႔ျငင္းသ ျဖင့္ စိုးမင္းေအာင္းရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ေျခေထာက္ကို ထိပ္တံုးခတ္ထားၿပီး ေျခဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ဒါးနဲ႔ ခြဲပါသည္။ မီးကင္ပါသည္။

စိုးမင္းေအာင္က အာေခါင္သံႀကီးနဲ႔ေအာ္ၿပီး ေတာင္းပန္ရွာပါသည္။

သံေခ်ာင္းခၽြန္္ခၽြန္ေတြကို မီးဖုတ္ၿပီး အသားထဲကိုထိုးထဲ့ပါသည္။ ဒါးကိုမီးကင္ၿပီး ကပ္ပါသည္။

စိုးမင္းေအာင္က ပထမေတာ့ တင္းခံထားေပမယ့္ နာၾကင္လြန္းေတာ့ ေထာက္လွန္းေရးပါ လို႔ ၀န္ခံရွာပါသည္။

ႏွစ္စက္တာကို ခံစားရလြန္းတဲ့ စိုးမင္းေအာင္က သက္သာလိုသက္သာညား ေသြးရူး ေသြးတန္းနဲ႔ ေျပာမိေျပာရာ နံမည္ေပါင္ ၅၀ ေက်ာ္ကို ေျပာၿပီး အသက္ထြက္သြားရွာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး တေယာက္ၿပီးတေယာက္ အဖမ္းခံရၿပီး အႏွိပ္စက္ခံၾက၊ မခံႏိုင္ေတာ့ နံမည္ ေတြေလွ်ာက္ေျပာနဲ႔ လူေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ငရဲခံရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔ဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ေၾကကြဲစြာခံစားရတဲ့ေန႔ တေန႔ေပါ့၊ က်ေနာ္ ကခ်င္ကိုလာတာ တႏွစ္တိတိၾကာေအာင္လာခဲ့ရတာပါ။

က်ေနာ္တို႔ ထမ္း ေဆာင္တဲ့တာ၀န္နဲ႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ခရီးကိုမၾကည့္ဘဲ က်ေနာ္နဲ႔ ေအာင္ႏိုင္ကို န၀တ ေထာက္လွန္းေရးလို႔ စြပ္စြဲၿပီး ႏွိပ္စက္ၾကပါသည္။

က်ေနာ္တို႔က စိုးမင္းေအာင္အျဖစ္ကိုသိ ထားတာေၾကာင့္ က်ေနာ္က ေအာင္ႏိုင္နဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ၀န္ခံလိုက္ပါသည္။

က်ေနာ္ န၀တေထာက္ လွန္းေရးမဟုတ္တာကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္အသိဆံုးပါ န၀တ နဲ႔တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း ဆယ္ခါျပန္ေသရဲ ပါ၏္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းသတ္လို႔ေသမွာကိုေတာ့ ေၾကာက္တာအမွန္ပါ။

ဒါေၾကာင့္အေျခအေန ကိုၾကည့္ၿပီး ၀န္ခံလိုက္ပါသည္။
၀န္မခံရင္ေသေအာင္ႏွိပ္စက္ၾကမွာပါ။
လြတ္မည့္ရက္ကိုေစာင့္ ရင္း အခ်ဳပ္ထဲမွာ ငရဲခံေနရပါသည္။ ညဘက္ေရာက္မွာကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔သိပ္ေၾကာက္ပါ၏။
ညဘက္ေရာက္ရင္ မူမူးရူးရူးနဲ႔ လာႏွိပ္စက္ၾကတာကို ေခါင္းငုံ႕ခံရပါသည္။

တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ က်ေနာ္တို႔လို အစြပ္စြဲခံရသူ ၁၃၀ ခန္႔ရွိပါၿပီ။ သင္းသင္းညီဆိုရင္ ဒါရိုက္တာရွင္လံုးရဲ႕သမီးေလး ပါ သူ႔အေမလာေခၚလို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ပါသည္။

စိုးမင္း (မႏၱေလး ကိုေတာ့ ဖမ္းၿပီး မစစ္ေဆးဘဲ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ပါသည္။

မ်ိဳးေဇာ္ေအာင္ကိုေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးစက္ရွိတယ္ဆိုတဲ့စြပ္စြဲခ်က္ နဲ႔ နည္းမ်ိဳးစံုစစ္ေဆးေမးျမန္းၾကပါသည္။
ေဇာက္ထိုးဆြဲထားၿပီး စအုိထဲကို ၀ါယာႀကိဳးထည့္ကာ လွ်ပ္စစ္လႊတ္လိုက္တာ အူပုတ္ၿပီးေသသြားပါေတာ့သည္။

ဒီသတင္းကိုၾကားေတာ့ ဗန္းေမာ္ခ ရိုင္က ဂါမဏိသက္တင္၊ စိုးႀကိဳင္တို႔ထြက္ေျပးၿပီး အလင္း၀င္သြားပါေတာ့သည္။
ဒီအေၾကာင္းကိုသိသြားေသာ တပ္ရင္းမွဴးဘဂ်မ္းက ေဒါသူပုန္ထၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းထဲကို
သူရဲ႕ ပစၥတိုနဲ႔ လိုက္ပစ္ပါသည္။
ဦးေအာင္မိုး(ဗန္းေမာ္)ကိုထိမွန္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီး ေသတာကို ေျခသလံုး သားေတြလွီးပစ္ပါေသးသညါ။
အဲဒီညမွာ သက္ႏိုင္ကိုေခၚထုတ္ၿပီး ေမးတာ ေမးလို႔မရေတာ့ သက္ႏိုင္ရဲ႕နားရြက္ကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္ေဖာက္ၿပီး ေပါက္သြားတဲ့ေနရာကို ဒုတ္နဲ႔ထိုးထဲ့ပါသည္။ ေနာက္ေန႕မွာေက်ာ္ေဌးကိုေခၚထုတ္ၿပီး
ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္လားလို႔ စြပ္စြဲေမးတာကို ေက်ာ္ေဌးက မဟုတ္ပါဘူးလို႔ အတန္တန္ျငင္းတာေၾကာင့္
ေက်ာ္ေဌးရဲ႕မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို အပ္နဲ႔ထိုးဆြပါသည္။ အဲဒီဒဏ္ရာနဲ႔ဘဲေက်ာ္ေဌးေသပါေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္ ေန၀င္ကမိုးခ်ဳပ္ထိ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းပန္ ၿငီးျငဴသံေတြက စိတ္ေျခာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းလွပါသည္။

ေက်ာ္ေဌးေသခါနီးေျပာစကားအရ ေက်ာ္ေ၀နဲ႔ခင္ခ်ိဳဦးကို ထပ္ၿပီးစစ္ေဆး ၾကျပန္ပါေရာ။
အဆိပ္ေတြဘယ္မွာ၀ွက္ထားသလဲဆိုၿပီး ေက်ာ္ေ၀ကို ဒါးအဖ်ားနဲ႔ နားရြက္ကို တေနကုန္ရိုက္ၿပီးေမးပါသည္။
ေနာက္ၿပီးေခ်ာင္းထဲမွာေရႏွစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးအဆိပ္ထုတ္ မေပးရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေက်ာ္ေ၀ရဲ႕ေျခသန္းတဖက္ကိုျဖတ္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ကိုက္ေျပးခိုင္းပါ၏္။
အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေတာ့ အဲဒီလက္ျပတ္ကို ႀကိဳးနဲ႔သီၿပီး လည္ပင္းမွာဆြဲခိုင္းထားပါသည္။
ငါးမိ နစ္တႀကိမ္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္၀င္လာၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းထဲက လူေတြကို ရိုက္ပါသည္။
ခင္ခ်ိဳဦးကို အဆိပ္လိုက္ျပခိုင္းရာ
ခင္ခ်ိဳဦးက မသိတဲ့အေၾကာင္း မရွိတဲ့အေၾကာင္း ငိုၿပီးေတာင္းပန္ရွာသည္။
ဒါေပမယ့္ စစ္တဲ့သူေတြက သူရဲပူးေနသလိုဘဲ ရက္စက္စြာႏွင့္
ခင္ခ်ိဳဦးရဲ႕အ၀တ္အစားေတြကို အကုန္ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီး လိုက္ရွာပါသည္။
မေတြ႕ေတာ့ ခင္ခ်ိဳဦးကို ေျမႀကီးထဲျမွဳပ္ထားၿပီး ေခါင္းသာေဖာ္ထားျပန္ပါသည္။ ပါစပ္ထဲကိုဒါးထဲ့ၿပီးေမႊျပန္ ျပန္ပါသည္။
ဆံပင္ကိုလည္းဒါးႏွင့္ျဖတ္ပစ္ပါသည္။
တဖန္ ဆံပင္ဆြဲၿပီး တပ္၀င္းထဲကိုဒရြတ္ တိုက္ဆြဲတာေၾကာင့္
ပက္လက္ႀကီးပါလာတဲ့ ခင္ခ်ိဳးဦးကိုျမင္ရေတာ့ မျမင္ရက္ စရာပါ
က်ေနာ္မ်က္ရည္က်မိပါေတာ့သည္။

ဘယ္ေလာက္ယုတ္မာသလဲဆိုလွွ်င္ ခင္ခ်ိဳဦး ကိုဒုတ္နဲ႔ထိုးၿပီး ရွာေဖြေနတာ
ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းကေတာ့ ငရဲျပည္မွာေတာင္မွ
ဒီ ေလာက္ရက္စက္ယုတ္မာတာ ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။

ခင္ခ်ိဳဦးက မခံမရပ္ႏိုင္လို႔ ေအာ္ေတာ့ မၾကား၀ံ့မနာသာ ဆဲေနၾကတာ
ေယာကၤ်ားႀကီးေတြတန္္မယ့္ မိန္းမယုတ္ေတြထက္ေတာင္ ေအာက္တန္းက်ပါေတာ့၏။ ဆဲရင္းပါးကို၀ိုင္းရိုက္ေနလိုက္ၾကတာ တိရိစၦာန္ေတြလိုပါပဲ။ အပုိင္း ( ၂ ) ဆက္ပါဦးမည္....။