ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ေဆြးေႏြးျခင္း

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာေရာက္္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးေဆာင္ရြက္ေနသည့္
ျပည္ပေရာက္ျမန္မာ အဖြဲ ့မ်ားေဆြးေႏြးၾကျခင္း

အပိုင္း( ၁ )


အပိုင္း( ၂ )

မဆီမဆိုင္လား ဆီဆိုင္လား

၂၀၁၀ ဒီဇင္လာလ ၃၀ ရက္ ၾကာႆာပေတးေန ့ဆိုေတာ့
အဂၤလိပ္ႏွစ္ကုန္ဖို ့တရက္ဘဲလိုေတာ့တယ္ ။
၃၁ ရက္ေန ့ၾကရင္ တညလံုး မအိပ္ဘဲ
စားေသာက္ျပီး ေပ်ာ္ရြင္စြာ ႏွစ္သစ္ကူးဖို ့ လူတိုင္းျပင္ဆင္ၾကျပီေပါ့ ။
ရာသီဥတုကလည္းဒီႏွစ္မွာ အျပင္းအထန္ ႏွိပ္ကြတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့သားအဖႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ည၁၂နာရီမွာ
ျမန္မာျပည္က စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေသလုေမ်ာပါး ေၾကာက္တဲ့
့မီးရႈးမီးပန္းေဖါက္ဖို ့သြားဝယ္ၾကတယ္။

ေစ်းဆိုင္ထဲမွာ ေငြေခ်အျပီး လက္ကိုင္ဖုန္းထဲက အသံျမည္လာတယ္ ။
အိမ္ကို အျမန္ျပန္လာပါ ။
အိမ္ေရွ ့ခန္းမွာ ေရေတြျပည့္ေနျပီ။
ေရေအးေနေတာ့ လက္ေတြလဲ ကိုက္ေနျပီ ။
အကူအညီ အေရးေပၚ လိုအပ္ေနျပီ ။
အသက္ ၈၁ ႏွစ္ အရြယ္ ေယာကၡမၾကီးဆက္လာတာပါ ။
အူရားဖါးရား ေျပာေနတာဆိုေတာ့
ပတ္ဝန္းက်င္က ေမးလာေတာ့ သားကရွင္းျပလိုက္ပါတယ္ ။
ေအာ္ ျမန္မာအိမ္က ျပႆနာပါလား
အကူအညီ လိုရင္ေျပာပါ ။
တတ္ႏိုင္တာဆို ေပးရန္ အဆင္သင့္ပါဘဲလို ့
ဆိုင္ရွင္နဲ ့ အိမ္နီးနားျခင္းေတြက ေျပာၾကတယ္ ။

အိမ္တခါးဖြင့္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ အဖြားက ပင္ပန္းတၾကီး
ေရေတြကို အဝတ္နဲ ့ စုတ္ျပီး ပလပ္စတစ္ ဇလံုထဲကို ညွစ္ထဲ့ေနတယ္ ။
ငါ ရွင္းလို ့မႏိုင္ေတာ့ဖူး ေရက မကုန္ႏိုင္ေတာ့ ဖုန္းဆက္လိုက္တာ ။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္ ။
ဘာျဖစ္တာလဲ ။
ျပႆနာအေျဖက ဘာလဲ ။
ဘာကိုစျပီး ေျဖရွင္းဖို ့ၾကိဳးစားရမွာလဲ
ဘာစလုပ္သင့္လဲ ။
ဘာလုပ္ရမလဲ ။
ေရေတြ ဘယ္က လာတာလဲလို ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အလွေမြးထားတဲ ့ ငါးကန္ကလာတာပါ ။
ငါးကန္ကမွန္ ဖိအားမ်ားျပီး ကြဲသြားတာပါ ။
စတိုခန္းထဲက ေရစုတ္ေမာ္တာ အေသးေလးယူျပီး
သားကို ေရေတြကို စုတ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္က ဒုကၡေရာက္ေနေသာ ေရြွငါးေတြကို
ေဘးလြတ္ရာသို ့ယာယီေရြ ့ေျပာင္းလိုက္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္က ငါးေတြေနဖို ့ အသစ္ဝယ္ေပးရမယ္ ။
ေလာေလာဆယ္ ျပင္းထန္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ
ရသမွ်ေလးနဲ ့ စုစည္းဖါေထးျပီး
အေကာင္းဆံုးကို ဖန္တီးေပးရမယ္လို ့
ေျပာလိုက္မိပါတယ္ ။


အဖြားက ဖန္နဲ ့လုပ္တဲ့ ငါးကန္ကို ေၾကာက္သြားျပီ ျဖစ္လို ့
ေနာက္တခါ ဝယ္ရင္ ဖန္နဲ ့လုပ္တဲ့ ငါးကန္မဝယ္ဘို ့
အေၾကာက္အကန္ျငင္းပါေတာ့တယ္ ။
ေလာေလာဆယ္ေျဖရွင္းရမဲ ့
အိမ္ခန္းအတြင္းက ေရမ်ား ပေပ်ာက္ေရး
ငါးမွန္အိမ္ ျပန္လည္ ဖါေထး ျပဳျပင္ေရး
အလွေမြး ငါးမ်ား ေနရာျပန္ခ်ေရးမ်ားကို
ပူးေပါင္းေဆာင္ရြတ္ရန္ မစဥ္းစားေတာ့ပါ ။


ကၽြန္ေတာ့ ေခါင္းထဲ အေတြးတခုဝင္လာပါတယ္ ။
နည္းလမ္းစနစ္တက် မသံုးတပ္
မေျဖရွင္းတပ္ရင္ အားလံုးဟာ
လူသားေတြအတြက္ အႏၱရယ္ေတြ အားလံုးပါဘဲ ။

ျမန္မာျပည္က ျပႆနာ အစစ္ဟာ
ဘယ္ကစတာလဲ ။
ျပည္ေထာင္ေတြ စုျပီးေနဖို ့ၾကိဳးစားရာက
စားပြဲေပၚက ျပႆနာေတြကို
တိုင္းျပည္ကြဲမဲ ့ ဖယ္ဒရယ္မူု လို ့အမည္တပ္ ျမစ္ဖ်ားခံျပီး
စစ္တပ္ကတိုင္းျပည္အာဏာသိမ္းျပီး
အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပည္သူပိုင္စနစ္ ႏိူင္ငံေတာ္ပိုင္စနစ္နဲ ့
နားလွည့္ ပါးရိုက္ တယ္လို ့လုပ္ေနတယ္လို ့
အမ်ားက လက္ခံထားၾကတယ္ ။
လူတစုက ပူးေပါင္းရန္ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ
ဘာႏိုင္ငံေရး လမ္းညြန္မွ မပါေသးလို ့
ေစာင့္ၾကည့္မည့္ အေတြးအေခၚ အသံေတြ ၾကားလိုက္ရပါသည္ ။
ေအာ္ ၈၁ ႏွစ္အရြယ္ အဖြားလို လူေတြ အမ်ားၾကီး
ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ရွိေနပါေသးလား။
စစ္အာဏာရွင္ၾကီး ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတာ
မအံ့ၾသ ေတာ့ပါခင္ဗ်ား

ေဌးတင့္


စစ္မွန္ေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေခၚသံ



ဒုတိယအၾကိမ္ပင္လံုညီလာခံေဖၚေဆာင္ေရးကိုသံသယမရိွေစခ်င္ပါ
ဒုတိယပင္လံုညီလာခံေခၚယူရၿခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ
ယေန႔ၿမန္မာၿပည္သူၿပည္သားမ်ား၏ ဘ၀လံုၿခံဳေရး ၊
ေအးခ်မ္းသာယာစြာေနထိုင္နိဳင္ေရးအတြက္အထူးလိုအပ္ခ်က္မ်ားၿဖစ္ေသာ

၁ ။ ၿပည္တြင္းစစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး ၊

၂ ။ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မွဳတည္ေဆာက္ေရး ၊

၃။ စစ္မွန္ေသာဖယ္ဒရယ္ၿပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရး၊

တို႔အတြက္ပထမေၿခလွမ္းတရပ္ဟုဆိုရေပမည္ ။


ထိုကဲ့သို႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းနွင့္လွမ္းလာေသာ
ေၿခလွမ္းကိုသံသယ မ်က္စိၿဖင့္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႔မွေၿပာဆိုေ၀ဖန္ၿခင္းသည
္ဆႏၵလြန္ေနသည္ဟုၿမင္ပါသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္
မက္သေရာထေၾကၿငာစာတမ္းကိုလူသိရွင္ ၾကား ထုတ္ ေဖၚ ေၾကၿငာခဲ့ၿပီးၿဖစ္သည္
သူမ၏ေထာက္ခံထားခ်က္ကိုဗီဒီယို မွတ္တမ္းႏွင့္ပင္ထုတ္ၿပန္ထား ခဲ့ပါသည္ ။
အၿပန္အလွန္အားၿဖင့္ ထိုတိုင္းရင္း သားေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း
ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံၿဖစ္ေပၚလာေရး ကိုေထာက္ခံအားေပးသင့္သည္ ။ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကိုဦးတည္သည့္သေဘာသက္ေရာက္ေသာ
အၿပန္အလွန္နားလည္မွဳကိုယူသင့္သည္ ညီလာခံပင္မစေသးသံသယရိွသည္ဟူ
ေသာအသံုးအႏွဳံးသည္မၿပဳအပ္ ဟုၿမင္ပါသည္ ။

ယေန႔ၿငိမ္းအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ နအဖၾကားတင္းမာမွဳမ်ား ၊ဒီေကဘီေအ နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳပ်က္ ၍
တိုက္ပြဲမ်ားၿဖစ္ေပၚလာမွဳမ်ား ၊ ၀ တပ္မ်ားကလက္နက္မစြန္႔လြွတ္သည့္အၿပင္
သူတို႔နယ္ေၿမထဲတြင္မည္သည့္ လက္နက္ကိုင္တပ္ကိုမွ်၀င္ခြင့္မၿပဳဆိုသည့္အခ်က္မ်ားသည္
ၿမန္မာၿပည္တြင္ၿပည္တြင္းစစ္မီး
အခ်ိန္ မေရြးေတာက္ေလာင္နိဳင္သည့္ေဖၚၿပေနသည့္လကၡဏာ မ်ားၿဖစ္သည္၊
ထိုကဲ့သို႔တင္းမာေနမွဳကို နအဖစစ္အုပ္စုအေနၿဖင္
့ၿပည္တြင္းစစ္ၿဖင့္ေၿဖရွင္းသည့္နည္းလမ္းကိုအသံုးၿပဳလာပါက
တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္မ်ား၊ တပ္မေတာ္သားမ်ား ၊
ကိုယ့္ညီအကိုေသြးရင္းသားရင္းမ်ား အခ်င္းခ်င္း သတ္ၿဖတ္ၾက၍
အမ်ားအၿပားေသေၾကပ်က္စီးၾကမည့္ကိန္းဆိုက္ေရာက္မည္ၿဖစ္သလို
အၿပစ္မဲ့ၿပည္သူမ်ားသည္လဲ ၿပည္တြင္းစစ္မီး လွ်ံၾကားတြင္ေၿမဇာပင္ၿဖစ္ၾကေပလိမ့္မည္ ။

ၿပည္တြင္းစစ္ၿဖစ္ေပၚေနေသာမည္သည့္နိဳင္ငံမွတိုင္းၿပည္၏တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ၿပည္သူလူထု အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကာကြယ္ေရး၊တို႔ထက္မိမိအုပ္စုမွစစ္ေအာင္နိဳင္ေရးကိုသာေစာင္းေပး

ၿပဳလုပ္ၾကသၿဖင့္ ၿပည္သူတို႔ဘ၀က်ီးလန္႔စာစားဘ၀ၿဖင့္မိမိတို႔ဘ၀တိုးတက္ေရးထက္အသက္ ရွင္ရပ္တည္ေရးကိုသာဦးစားေပးေနထိုင္ခဲ့ၾကရသၿဖင့္၎တို႔ေနထိုင္ေသာတိုင္းၿပည္သည္
ၿပည္တြင္းစစ္မရိွေသာတိုင္းၿပည္မ်ားထက္ စီးပြားေရး ၊နိဳင္ငံေရး ၊လူမွဳေရး ၊ပညာေရး ၊
စသည္တို႔သည္အၿခားနိဳင္ငံမ်ားထက္နိမ့္က်၍ ေအာက္တန္းေနာက္တန္းက်ဘ၀သို႔ ေရာက္ ခဲ့ၾကရသည္ထိုအခ်က္ကိုၿမင္သၿဖင့္တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအပါအ၀င္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရိွ ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ဒုတိယပင္လံုညီလာခံေခၚယူရန္
တာ၀န္ေပးအပ္ၿခင္းကိုေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကတာ၀န္ယူလက္ခံေဆာင္ရြက္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္ဒုတိယပင္လံုညီလာခံၿဖစ္ေၿမာက္ေအာင္ၿမင္ေရးသည္
ၿမန္မာၿပည္ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးအတြက္သမိုင္းလိုအပ္ခ်က တရပ္္ၿဖစ္သည္ ၊
ၿပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးအတြက္ဦးတည္၍ လုပ္ေဆာင္မွဳကိုမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရိွေသာ
တပ္မေတာ္သားမ်ားကလည္း ေထာက္ခံလာနိဳင္ဘြယ္ ရိွသည္
တိုင္းရင္းသားမ်ားကဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယံုၾကည္ခဲ့သလ
ိုေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုလည္း
သူမ၏ သတၱိ ၊ဗ်တၱိၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုၿမတ္နိဳးးသည့္
စိတ္ဓါတ္တို႔ကိုၾကည့္၍ ယံုၾကည္ ၾကဖို႔ လိုသည္ ၊
သံသယေဖ်ာက္၍အတူယွဥ္တြဲအလုပ္လုပ္ၿခင္းၿဖင့္ညီညြတ္မွဳကို တည္ေဆာက္ၿခင္းက ပိုမို၍လက္ေတြ႔က်သည့္အၿပင္စစ္မွန္ေသာဖယ္ဒရယ္နိဳင္ငံေတာ္သစ္ေပၚေပါက္လာ ေရးအတြက္
လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ေသာနိဒါန္းအစကို
အတူတကြစည္းလံုးညီညြတ္စြာၿဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းနိဳင္ၾကမည္ၿဖစ္သည္ ။

”အတူူတကြလက္ေတြ႔ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ ၿခင္း ၿဖင့္သံသယမ်ားကိုေခ်ဖ်က္ၾကပါစို႔”



ထြန္းေအာင္ေက်ာ္
ပထမဆံုး ဥကၠ႒
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ABSDF )

In this photo: Khaing Saw Tun, Than Win, Win Moe, Min Min Soe, Yin Dee, Zar Ni (photos), U Kyaw Hlaing, Htun Aung Gyaw (photos), Ko Ko Oo, Ko Kyaw Lin, Kyaw Htin


သန္း၀င္း
ပထမဆံုးအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ABSDF)
ပထမဆံုးတြဲဘက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး
ဒီမိုကရက္တစ္မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ( DAB )
၁၂ - ၂၈ - ၂၀၁၀
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲ ့အေစာဆံုး ကာလက သမိုင္းတခု

ကြန္ယက္ စာမ်က္ႏွာသစ္ ဖြင့္ပြဲ open new network

ယေန႔လူငယ္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးရာတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ "အာဏာလိုခ်င္လို႔ ၉၀ တုန္းက အႏိုင္ရလို႔ ဆုပ္ကိုင္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး ၿပည္သူ က တခဲနက္ေမးေပးထားတာကို မေစာ္ကားခ်င္လို႔ပါ" ...
ေပးပို ့သူ စိုးမိုးသူ(ဒိုက္ဦး)













...လူ ၄၀၀ ၅၀၀(ထိုင္ခံုစာရင္းအရ လူ ၃၀၀ မတ္တပ္ရပ္တာေတြရွိေသးတယ္) ေလာက္လာၿကတယ္
နယ္ပယ္ ေပါင္းစံုက လာတာေတြ႔ရတယ္
၀န္ထမ္းပါတယ္
ေရွ႔ေနပါတယ္
ဥပေဒ ေက်ာင္းသားပါတယ္
ဘေလာ႔ဂါ ပါတယ္
NGO က ပါတယ္
လူမွု႔ေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြက ပါတယ္
ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြပါတယ္
၉ နာရီ ခြဲခန္႔မွ ပြဲ စတယ္ ၁၂ နာရီမွာ ထမင္းစားနားတယ္ ၁၂ ခြဲ မွာ ၿပန္စတယ္
ထမင္းစားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အန္တီက လက္ေရတၿပင္ထဲစားတာ ေတြ႔ရတယ္
အားလံုးထိုင္တဲ႔ ၾကားထဲ လာထိုင္စားတာ ေလးစားဖြယ္ပါပဲ
တက္ေရာက္လာသူ ၅၂ ဦး က ေဆြးေႏြးေၿပာဆို ေမးၿမန္းတယ္
အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစံုပါတယ္
စီးပြားေရး
လူမွု႔ေရး
ႏိုင္ငံေရး
ILO ကိစၥ
ဥပေဒ ကိစၥ
လူငယ္ကြန္ယက္ ကိစၥ
IT ကိစၥ နည္းပညာ သင္တန္းကိစၥ
အားလံုးေၿပာၿပီးေတာ႔
အန္တီက အႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပန္ေၿပာတယ္
အားလံုးေမးတာကို ရွင္းၿပတယ္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေပါ႔
ၿပီးေတာ႔ အခမ္းအနားၿပီးပါတယ္
ေနာက္လည္း ပြဲေတြ လုပ္ဦးမယ္ေၿပာတယ္
အားရတယ္လည္းေၿပာတယ္ ခု ခ်ိန္ကစၿပီးကြန္ယက္ အေနနဲ႔
ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းဖြင္႔ တာက စလုပ္ပါတယ္
ဒီေန႔ က်န္ေတာ္ေၿပာတာေတြက ေတာ႔ စစခ်င္း ဒုတိယ ပင္လံု ကိုအၾကြင္းမဲ႔ေထာက္ခံပါတယ္
တက္ေရာက္လာတဲ႔ ရဲေဘာ္ ရဲေမ ေတြလည္း
ေထာက္ခံမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္ ေမးတဲ႔ ေမးခြန္းကေတာ႔
(၁)လူငယ္ကြန္ယက္အေနနဲ႔ ဖြဲ႔ၿဖစ္ရင္ အန္တီ႔ဦးေဆာင္မွု႔ေအာက္ကေန
တေသြမသိမ္းသြားမွာလား တၿခားနယ္ပယ္နဲ႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေလးေတြ
မတူတဲ႔အတြက္ လိုက္ပံုကိုင္ပံုေတြ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြ ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာလား
(၂) ေနာက္တက္လာမယ္႔ အစိုးရသစ္ ယႏၱာယား မွာ
ဒီကြန္ယက္ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ ၿဖစ္ေအာင္ဘယ္လို လုပ္မလည္း
အစိုးရသစ္က ႏွိပ္ကြပ္ လာရင္ ဘယ္လို တုန္႔ၿပန္မလည္း
(၃)မေၿပးေသာ္လည္း ကံရာရွိ ဒီခ်ဳပ္ကို မတရားအသင္း ေၾကၿငာၿပီး
အဖြဲ႔၀င္ေတြကို ဖမ္းဆီးခဲ႔ရင္ ကြန္ယက္အေနနဲ႔ ဘယ္လို တံုၿပန္မလည္း
တန္ၿပန္တုန္႔ၿပန္မွု႔ေတြ လုပ္မလား မသိသလိုေနမလား ဘာလုပ္ၾကမလည္း
(၄) အန္တီ က်န္းမာေရးေၾကာင္႔ၿဖစ္ၿဖစ္ အၿခားအေၾကာင္းေၾကာင္႔ၿဖစ္ၿဖစ္
အန္တီ ဦးမေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ရင္ ဒီကြန္ယက္ကို ဘယ္လို ဆက္ထိန္းမလည္း
အန္တီ ရွိတဲ႔ အခ်ိန္ ႏိုင္ငံေရး ဒီေရ နဲ႔ အန္တီမရွိတဲ႔ အခ်ိန္ ႏိုင္ငံေရး ဒီေရ
မတူတာ အန္တီလည္း သိပါတယ္
ဒီကြန္ယက္ကို ခဏတာ ေရပြက္ေလးလို မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူး
(၅) ၉၀ ရလဒ္ကို အန္တီ႔ အေနနဲ႔ေရာ ဒီခ်ဳပ္ အေနနဲ႔ ေရာ ဘယ္လို သေဘာထားပါလည္း
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း ၿဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ႔ ၉၀ ရလာဒ္နဲ႔ ၂၀၁၀ ရလဒ္ကို
ဘယ္လို ajust လုပ္ မလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
တၿခား ဟာေတြကိုေတာ႔ ေရာ ေၿဖသြားေပမယ္႔

၉၀ ရလာဒ္ကိစၥကိုေတာ႔ သီးၿခား နီးပါး ေၿဖေပးသြားတယ္


၉၀ ကို ဆက္ကိုင္ထားပါတယ္တဲ႔ ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေတာ႔ ၉၀ ရလာဒ္ကို
ဆုပ္ကိုင္ထားတာ က အာဏာလိုခ်င္လို႔ ဆုပ္ကိုင္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး
၉၀ တုန္းက အႏိုင္ရလို႔ ဆုပ္ကိုင္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး
ၿပည္သူ က တခဲနက္ေမးေပးထားတာကို မေစာ္ကားခ်င္လို႔ပါ

တခ်ိဳ႕က ေၿပာတယ္ ဒီမိုကေရစီမွာ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာလည္း ပါတာပဲဆို
ဟုတ္ၿပီ
၉၀ တုန္းက လည္း ဒီမိုကေရစီအရ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္သြားတာပဲ
ဆက္လက္ကိုင္ထားမွာပဲ လို႔ေၿပာတယ္
(၁၉၉၀ မွာ လက္ရွိ တပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၿကီးမ်ားပါဝင္တဲ့ အဖြဲ ့ကၿကီးၿကပ္ျပီး
ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးခဲ့ပါတယ္ ။
၂၀၁၀ မွာလည္း တပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၿကီးမ်ားပါဝင္တဲ့ အဖြဲ ့ကၿကီးၿကပ္ျပီး
စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၿကာင္းမွာ ေရြးေကာက္ပြဲရွိသင့္တယ္ ေျပာတဲ့သူေတြ
လုပ္ေနၿကတာဘဲ)

Net work ကြန္ယက္

လူသားရယ္လို ့စျပီး ျဖစ္ေပၚလာျပီးေနာက္
သဘာဝ ေဘးအ ႏၱရာယ္ေတြကို ကာကြယ္ဖို ့
တဦးနဲ ့တဦး ကူညီၾကရတယ္ ။
ကိုယ္လက္အမူအရာေတြကစျပီး
အသံနဲ ့အသိေပးခဲ့ၾကတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့

တဦးနဲ ့တဦး ဆက္သြယ္ရာမွာ
လူကိုသံုး
ငွက္ကိုသံုး
ျမင္းကိုသံုး
ေရေႏြးေငြ ့ ေက်ာက္မီးေသြး ရထားသံုးခဲ့ၾကတယ္ ။

အသိဥာဏ္တိုးတက္မႈမွ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ကို ေတြ ့ခဲၾ့ကတယ္။
en.wikipedia.org/wiki/Electricity
ေနာက္ေတာ့ သံလိုက္လႈိင္း ကို ၁၈ရာစုမွာ
ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္ ။




Until 1820, the only magnetism known was that of iron magnets and
of "lodestones", natural magnets of iron-rich ore. It was believed that
the inside of the Earth was magnetized in the same fashion, and
scientists were greatly puzzled when they found that the direction of the
compass needle at any place slowly shifted, decade by decade,
suggesting a slow variation of the Earth's magnetic field.
အေသးစိတ္ကို ေအာက္က လင့္ကေနဖတ္ပါ ။
inventors.about.com/od/estartinventions/a/Electromagnets.htm
လွ်ပ္စစ္ စနစ္ကိုေတြ ့ရွိခဲ့တယ္ ။

ေနာက္ဆံုး အင္တာနက္ ကြန္ျပဴတာဆိုတဲ ့
လွ်ပ္စစ္လိႈင္း ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာ အားလံုး
သံုးႏိုင္တဲ့ စနစ္တခု အေျခခံကို တည္ထြင္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ။
en.wikipedia.org/wiki/Computer_History_Museum#References
တီထြင္သူေတြက ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ လူ ့ေဘာင္သစ္ တခုကို
လူသားအခ်င္းခ်င္း ဝိုင္းဝန္း ကူညီေရးအေပၚ
တီထြင္ ၿကံဆ တိုင္ပင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြတ္ေနစဥ္ၾကတယ္ ။

လူသားေတြ အက်ိဳးျပဳ ဆက္သြယ္ေ၇းလုပ္ငန္းေတြ လက္ခံက်င့္သံုးပံုျခင္း မတူၾကပါဘူး ။


ႏိူင္ငံေတာ္ပိုင္ဆိုျပီး စစ္တပ္က လက္ဝါးၾကီးအုပ္ သိမ္းထားေတာ့
လူထုကလည္း လက္ဝယ္ရရွိေရးအတြက္ အျမဲခိုးဖို ့ၾကိဳးစားေနေတာ့ အေစာင့္ကို လခေပးျပီး ခန္ ့ထားရတယ္ ။


ျပည္သူ ့ကိုယ္စားလွယ္ေတြက အစိုးရျဖစ္လာတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာ
ႏိုင္ငံတြင္းက အမ်ားသံုးပစၥည္းကို လူတိုင္းေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္ ။ အေစာင့္မလိုေတာ့ပါဘူး















၂၀၁၀ မွာေနာက္ဆံုး တီထြင္လိုက္တဲ ့ စနစ္ထဲမွာ ေနာက္ဆံုးေပၚစနစ္နဲ ့ လက္ကိုင္ဖုန္း
Black Berry Phone nl.blackberry.com/



I phone apple.com/iphone/



ကြန္ျပဴတာ တလံုးကဲ့သို ့ ဆက္သြယ္ေ၇း စနစ္ အားလံုးကို
တယ္လီဖုန္းလိုင္း ရွိေနတဲ ့ေနရာ အားလံုးမွာ ဆက္သြယ္ျပီးလုပ္ႏိုင္ပါတယ္ ။

၂၇ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၀ မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ သားျဖစ္သူ
ႏွစ္သစ္ကူးေပ်ာ္ပြဲ ရွႊင္ပြဲ မ်ားကို သြားခဲ့ပါတယ္ ။
သားက ၁၃ ႏွစ္သားဆိုေတာ့ ခုန္ျပီးမိုးေပၚကို
ေပ ၁၀၀ တက္တ့ဲ ရာဘာ ၾကိဳးနဲ ့ကစားပါတယ္ ။
တယ္လီဖုန္းက ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲက ထြက္က်သြားပါတယ္ ။

လူေတြက ျပြတ္သိပ္ေနလို ့ လိုက္ရွာတာ မေတြ ့ေတာ့ပါဘူး ။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားပါတယ္ ။
လေပးစနစ္နဲ ့ေငြေျခ စာခ်ဳပ္ ၂ ႏွစ္ လုပ္ထားပါတယ္ ။
တလကို ၃၀ ယူရို ႏႈံးနဲ ့ဆိုေတာ့
ျမန္မာေငြနဲ ့ ၁၀ သိန္းေက်ာ္ တန္ဖိုးရွိမယ္ထင္ပါတယ္ ။
သားက ေဖေဖဘာမွ မပူနဲ ့ ရဲစခန္းကို
သတင္းပို ့ျပီး ဖုန္းလိုင္း အရင္ပိတ္ဖို ့ေျပာပါတယ္ ။

ဒါနဲ ့ သားအဖ ၂ေယာက္ ေရခဲေတာ ကိုစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ ့ေလွ်ာက္ခါ
ရဲစခန္းကို သြားခဲ့ပါတယ္ ။
တာဝန္က် အရာရွိက ဖုန္းနံပါတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးျပီး
အင္တာနက္ကတဆင့္ ကြန္ယက္ေတြခ်ိတ္ျပီး
ရွာပါေတာ့တယ္ ။

ဂိုဂယ္ေျမပံုကဲ့သို ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို
ရဲ ကြန္ျပဴတာမွာ စေတြ ့ရပါတယ္ ။
၁၅ မိနစ္ေက်ာ္ ၾကာတဲ ့အခါ
မီးကေလး မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ ကို စတင္ျပီးေတြ ့ပါတယ္
ရဲအရာရွိရဲ ့ မ်က္ႏွာဟာ တင္းမာေနရာက ျပံဳးလာပါတယ္ ။

ဆက္ျပီး ကီးဘုတ္ကို ႏွိပ္ ပံုၾကီးခ်ဲ ့လိုက္ေတာ့
ဖုန္းရွိေနတဲ့ ေနရာနဲ ့ အိမ္လိပ္စာရျပီတဲ ့ ။
ရဲ အရာရွိက လိပ္စာထဲက အိမ္လိုင္းတယ္လီဖုန္းကိုေခၚလိုက္ပါတယ္ ။

ယဥ္ေက်းစြာဘဲ အိမ္ပိုင္ရွင္ကို ေမးျမန္းလိုက္တဲ ့အခါ
သူတို ့ မိသားစု ရံုးပိတ္ရက္မွာ ကစားပြဲကို သြားခဲ့ေၾကာင္း
အခုမွ အိမ္ျပန္ ရာက္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာပါသည္ ။
ကေလးက ၁၀ ႏွစ္သားရွိျပီး
ကေလးကို ေမးျမန္းေသာအခါ
တယ္လီဖုန္းတလံုးကို ေကာက္ရထားေၾကာင္း
ေျပာၾကားလာပါတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့သားအဖ ဝမ္းသာအားရ
ရဲအရာရွိထံမွ လိပ္စာယူျပီး သြားေရာက္ခါ

ကၽြန္ေတာ္သားတယ္လီဖုန္းကို ျပန္ယူခဲ့ပါသည္ ။

ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲမွာ ကႊန္ယက္စနစ္ အေတြးခါခါလည္ေနပါသည္ ။

ျမန္မာေတြ ကြန္ယက္စနစ္ကို ဘယ္လို အသံုးခ်ေနပါသလဲ။

ျပည္သူ ့အစိုးရလက္ေအာက္က လူထုေတြက
သူတို ့ဘဝေနစဥ္ရပ္တည္မႈအတြက္
တယ္လီဖုန္း ကြန္ျပဴတာ အင္တာနက္ေတြကို

ဆက္သြယ္ေရး
မွတ္တမ္းဗီဒီယို
အမွတ္တရ ဓါတ္ပံု
သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား
ရံုးလုပ္ငန္းမ်ား
စာသင္ခန္းမ်ားေတြမွာ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္
အုပ္စုလိုက္ေဝမွ်ၾကနဲ ့

ရဲတပ္ဖြဲ ့ကလည္း
လူထု စိတ္ခ်မ္းသာေရး
လူထု လံုျခံဳေရး အတြက္
အစြမ္းကုန္ကာကြယ္ေပးေနတယ္ ။

ျမန္မာျပည္မွာေတာ့
အင္တာနက္ဆိုင္မ်ားတြင္ ကင္မရာမ်ားတပ္ျပီး
မသကၤကာဖြယ္ရာမ်ားကို အစိုးရသို ့သတင္းပို ့ရမည္ဆိုေတာ့
ျမန္မာျပည္တြင္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား အားလံုး
ေထာင္က်ေနတာလား
စက္မႈႏိူင္ငံၾကီးအတြက္
သတင္းေတြ ဘယ္လိုရွာၾကမွာလဲ ။

အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္ ႏွင့္ သခင္သန္းထြန္း

နအဖ စစ္အုပ္စု သံုးေနတဲ့ “ႏိုင္ငံေတာ္” ဆိုတဲ့ စကားလံုး နဲ႔ စကားလံုးရဲ့ အဓိပၸါယ္ကို
က်ေနာ္ အေတာ့္ကို ေစာက္ျမင္ကပ္ေနတာၾကာပါျပီ။
“ႏုိင္ငံေတာ္ ဆုိတာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ေကာင္” ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

သားေဆြ

AYD1-2[1]


၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ပခုကၠဴခ႐ိုင္ ပုံေတာင္ပုံညာ ေဒသတြင္ သုံးပါတီ ညီညြတ္ေရး ျပဳလုပ္ခဲ့စဥ္က ေတြ႔ရသည့္ ဗုိလ္ထြန္းလင္း (ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္) (၀ဲ)၊ သခင္သန္းထြန္း (ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) (အလယ္)၊ သခင္စုိး (ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ-ဗမာျပည္) (ယာ)။ (ဓာတ္ပုံ - ျပည္သူ႔အာဏာ ဂ်ာနယ္)



သမိုင္းတေကြ႔မွ သခင္သန္းထြန္း သန္းဝင္းလိႈင္ Saturday, 25 December 2010 13:04 ေဆာင္းပါး

http://www.irrawaddy.org/bur/index.php/articles/2-articles/5343-2010-12-25-06-08-22

သခင္သန္းထြန္းသည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္က ထင္ရွားခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ တဦး ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။

အထူးသျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ၅၃ ႏွစ္ အတြင္း သခင္သန္းထြန္းသည္ “ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ”၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး တဦး အျဖစ္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား ခဲ့ေလသည္။ သခင္သန္းထြန္း၏ နာမည္ကို ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ေလာကတြင္ သာမက ကမာၻ႔ ကြန္ျမဴနစ္ ေလာကတြင္လည္း ၾကားသိဖူးၾကသည္။


၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ပခုကၠဴခ႐ိုင္ ပုံေတာင္ပုံညာ ေဒသတြင္ သုံးပါတီ ညီညြတ္ေရး ျပဳလုပ္ခဲ့စဥ္က ေတြ႔ရသည့္ ဗုိလ္ထြန္းလင္း (ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္) (၀ဲ)၊ သခင္သန္းထြန္း (ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) (အလယ္)၊ သခင္စုိး (ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ-ဗမာျပည္) (ယာ)။ (ဓာတ္ပုံ - ျပည္သူ႔အာဏာ ဂ်ာနယ္)
သခင္ သန္းထြန္းသည္ ႏိုင္ငံေရး အစဥ္အလာ ႀကီးမားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္း အဆက္ဆက္ တြင္လည္း သခင္ သန္းထြန္းသည္ ေရွ႕တန္းက ပါဝင္ခဲ့သည္သာ မ်ားသည္။

တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေခါင္းေဆာင္ တဦးအျဖစ္သာမက ၁၃၀ဝ ျပည့္ ေရနံေျမ အလုပ္သမား အေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသား အေရးေတာ္ပံု တို႔တြင္ ဦးေဆာင္မႈအပိုင္းမွ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္လႈပ္ရွား ခဲ့သကဲ့သို႔ ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ား၏ အေရး ကို လည္း ေရွ႕ေဆာင္ လံုးပမ္းခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲတြင္ ေရွ႕တန္းမွပါဝင္ခဲ့ၿပီး ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရး ေျပာက္က်ား စစ္ပြဲတြင္လည္း ဇြဲေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဦးစီးပါ၀င္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ အင္အားစုကို စည္း႐ံုး ေရွ႕ေဆာင္ခဲ့သူမွာလည္း သခင္သန္းထြန္းပင္ ျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာက “ရုပ္ပံုလႊာ” စာအုပ္တြင္ သခင္သန္းထြန္းအား ဤသို႔မွတ္တမ္းတင္ ေရးဖြဲ႔ထားသည္။

“သခင္သန္းထြန္းကို လူခ်င္းမသိမီကတည္းက အမည္ကို ၾကားဖူးေန၏။ ကိုဗဟိန္းက သခင္သန္းထြန္း၏ အေၾကာင္းကို မၾကာခဏ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပ၏။

ထိုအခါက ကိုဗဟိန္းသည္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာရွိ သထံုေက်ာင္းေဆာင္တြင္ မရွိဘဲ ၿမိဳ႕ထဲ ၃၈ လမ္းရွိ ဇဝန တို႔ စုေနၾက ေသာ အိမ္တြင္ ေရာက္ေနတတ္၏။ ထိုအိမ္တြင္ သခင္သန္းထြန္းလည္း ေန၏။

“သခင္သန္းထြန္းဆိုတာ ေတာ္ေတာ္စာဖတ္တယ္ဗ်။ မာ့က္စ္ စာေပကိုလည္း အေတာ္ဖတ္တယ္။ စာေရးလည္း ေကာင္း တယ္”ဟု ေက်ာင္းေဆာင္သို႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ကိုဗဟိန္း က်ေနာ့္ကို ေျပာျပေလ့ရွိ၏။ စိတ္ထဲတြင္ သခင္ေပါက္စတဦးပဲ ဟုသာ ေအာက္ေမ့လိုက္၏။

တေန႔တြင္ ကိုဗဟိန္းနဲ႔အတူ ပန္းဆိုးတန္းရွိ ထြန္းေအးစာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနသို႔ ေရာက္သြားရာ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ သြားေတြ႔၏။ ကိုဗဟိန္းက က်ေနာ့္ကို သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ အသိဖြဲ႔ေပး၏။

“ၾသ ... ၾသ ...ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းကိုလည္း ကိုဗဟိန္းက ခဏခဏ ေျပာပါတယ္ဗ်ာ”ဟု သခင္သန္းထြန္းက ၿပံဳးကာ ေျပာေလသည္။

သူသည္ မႏၲေလးပိုး အေပၚဖံုး၊ ပိုးလံုခ်ည္ ဝတ္ထား၏။ မ်က္ႏွာမွာ ခပ္လံုးလံုး၊ အ႐ုပ္ဆိုးသည္ဟု ေခၚရေပမည္။ အသား က ဝါလဲ့လဲ့။ ဆံပင္ေကာက္၏။ အထူးျခားဆံုးမွာ ေခါင္းႀကီးျခင္းျဖစ္၏။ အမူအရာမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၏၊ စကားေျပာေသာ အခါလည္း ခပ္ေအးေအးႏွင့္ သိမ္ေမြ႔စြာေျပာ၏။

အစက ထင္ထားသကဲ့သို႔ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ဟစ္ေအာ္သူမဟုတ္။ ညႇင္းညႇင္းညံ့ညံ့ ေလသံႏွင့္။ ကဗ်ာဆရာ မီလ္တန္၊ လီနင္ဝါဒ၊ ကိုလိုနီေတာ္လွန္ေရး၊ ဘားနတ္ေရွာ ျပဇာတ္၊ ခ်ားလ္စ္ဒစ္ကင္း၏ ဝတၱဳ၊ ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္၊ ဦးကုလား ရာဇဝင္၊ သိပၸံ ေမာင္ဝ ၏ ေခတ္စမ္းစာ၊ နတ္ရွင္ေနာင္ရတု စေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေျပာ၏။

ေနာင္မွ သူသည္ ဆရာျဖစ္သင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမွ ထြက္ေၾကာင္း သိရသည္။ ေက်ာင္းေနစဥ္က စာေတာ္သူတဦးျဖစ္ခဲ့၏။ တခါက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာ ေဆာင္းပါးတေစာင္ကို တကၠသိုလ္ သမဂၢ မဂၢဇင္းေဟာင္းတေစာင္တြင္ ဖတ္ရဖူး၏။ သူသည္ အဂၤလိပ္စာကို ႏိုင္နင္းစြာ ေရးႏိုင္သူျဖစ္၏။ ဂ်ပန္ေခတ္ သူဝန္ႀကီးျဖစ္စဥ္ သူေရးထားေသာ အဂၤလိပ္စာကို ဖတ္၍ ေနာင္ ဖဆပလ ေခတ္ ဒုတိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့သူ ကိုေက်ာ္ျငိမ္းက 'အဂၤလိပ္စာေရးတာ ျမန္ သေလာက္ ေကာင္းတာပါပဲ' ဟု ခ်ီက်ဴးသည္ကို ၾကားရဖူး၏။ ၁၉၃၉ က တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအဖြဲ႔သည္ ကြန္ဂရက္၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ အိႏၵိယျပည္ ရမ္းဂါး သြားၾက၏။ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔ ပါသြားၾက၏၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ မ်ားက သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔ကို မၾကာခဏဖိတ္၍ စကားေျပာေစသည္ဟု သိရ၏။ သခင္သန္းထြန္းကို ပြဲေတာင္းလွသည္ဟု ၾကားရ၏။

ဂ်ပန္ေခတ္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး ဝန္ႀကီးျဖစ္စဥ္က သူ႔ဌာနတြင္လုပ္ေသာ အတြင္းဝန္မ်ားသည္ သူ႔ကိုေလးစားၾကသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူသည္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးကို ေလ့လာနားလည္ၿပီး ညာဝါးျဖန္းသန္းကာ မဆိုင္သည္ကို ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ျခင္း မလုပ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္”ဟူ၍ ေရးသားထားေလသည္။

သခင္သန္းထြန္းသည္ ျမန္မာလိုေရာ အဂၤလိပ္လိုပါ စာေရးေကာင္းသူျဖစ္သည္။ သုပဏၰက ကေလာင္အမည္ျဖင့္လည္း ေဆာင္းပါးမ်ား။ ဘာသာျပန္စာေပမ်ားေရးသားခဲ့သည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္က အေရးေတာ္ပံု အမည္ရွိ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဂ်ာနယ္ ကို လည္း လွ်ိဳ႕ဝွက္ ထုတ္ေဝခဲ့သည္။

သို႔ကလို ထူးခြ်န္ထက္ျမက္၍ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းအစဥ္အလာ ႀကီးမားခဲ့ေသာ သခင္သန္းထြန္းကို ၁၉၁၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ ကညြတ္ကြင္းၿမိဳ႕ အဘ ဦးဘိုးေမာင္၊ အမိ ေဒၚေအးၾကဴတို႔မွ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ေမြးခ်င္း ၆ ဦး အနက္ တတိယေျမာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔အထက္ အစ္ကိုတို႔မွာ ဦးတင္(သာယာဝတီေထာင္မွဴးေဟာင္း)၊ ဦးညီပုတို႔ျဖစ္ျပီး သူ႔ေအာက္ ညီႏွင့္ ညီမတို႔မွာ မစိမ္းညိဳ၊ ကိုညီေလး၊ မစိမ္းခ်ိဳ (မျမဝင္း) တို႔ျဖစ္ၾကသည္၊

သခင္သန္းထြန္းသည္ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဆယ္တန္း(တကၠသိုလ္ဝင္တန္း)ကို အဂၤလိပ္စာ၊ ရာဇဝင္၊ ျမန္မာတို႔႔ ဂုဏ္ထူးသံုးဘာသာျဖင့္ ေအာင္ျမင္ျပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆရာျဖစ္သင္ ေကာလိပ္တြင္ ပညာ ဆက္လက္ သင္ၾကားခဲ့သည္။ ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းမွ ဆင္းျပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကန္ေတာ္ကေလးရပ္ရွိ ဘားမား မြတ္စလင္ အထက္တန္းေက်ာင္း(ယခု အထက(၆)မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ၿမိဳ႕နယ္) တြင္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့ ေလသည္။

ကိုလိုနီေခတ္ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလတြင္ သခင္သန္းထြန္းသည္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ သည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ သခင္ႏု၊ ဦးထြန္းေအး၊ ဦးအုန္းခင္တို႔ႏွင့္အတူ နဂါးနီ စာအုပ္ အသင္း တည္ေထာင္ရာတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးတြင္လည္း လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးဆိုင္ရာ တာဝန္ခံအမႈေဆာင္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္လည္းေကာင္း တာဝန္ယူကာ ဆက္လက္ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ေပသည္။ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္မတ္လ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ရမ္းဂါးၿမိဳ႕(Ramgarh)တြင္ က်င္းပသည့္ အိႏၵိယ ကြန္ဂရက္ပါတီ ညီလာခံသို႔ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္တင္ေမာင္၊ သခင္အုန္းျမင့္(တိုးတက္ေရး)၊ ကိုထြန္းရွိန္၊ ကိုဗဟိန္း၊ သခင္ ဆင္ဂူပတား တို႔ႏွင့္အတူ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္သို႔ေရာက္ရွိလာေသာ မာ့က္စ္ဝါဒ စာအုပ္မ်ားကိုဖတ္႐ႈကာ ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒကို စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတြင္ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ေလသည္၊

၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္မွ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္အတြင္း သခင္သန္းထြန္းသည္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားေၾကာင့္ ေထာင္က်ခဲ့ေလ သည္။
၁၉၄၂-၄၄ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ သခင္သန္းထြန္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႔တြင္ ေျမယာႏွင့္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး တာဝန္ခံအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ျပင္ဆင္မႈေကာ္မတီတြင္ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႔မွစ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ အစိုးရ အဖြဲ႔တြင္ ေျမယာႏွင့္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးဌာန ဝန္ႀကီးအျဖစ္ လည္းေကာင္း တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ႀကီးကို စတင္ဖြဲ႔စည္းေသာအခါ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ပါဝင္ကာ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ သခင္သန္းထြန္းသည္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ဥကၠဌျဖစ္လာသည္၊ ယင္းႏွစ္တြင္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕ေန ဦးဖိုးညွင္း ေဒၚဖြားစုတို႔၏ သားသမီးကိုးေယာက္အနက္ ပဥၥမေျမာက္သမီး မခင္ႀကီး(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ ၏ အစ္မ)ႏွင့္ ထိမ္းျမား၍ သမီး ခင္မမ၊ သား ေမာင္ထြန္းေအာင္၊ ေမာင္ထြန္းဝင္းတို႔ ထြန္းကားခဲ့သည္။
ေဒၚခင္ႀကီးသည္ သခင္သန္းထြန္း ထက္ အသက္ ၂ ႏွစ္ႀကီးသည္။

ထို႔ေနာက္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္တြင္ သခင္သန္းထြန္းသည္ ဖဆပလအဖြဲ႔၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ ျခင္း ခံရေလသည္၊ ၁၉၄၆ ေအာက္တိုဘာလ ၁၀ရက္ေန႔တြင္ သခင္သန္းထြန္းတို႔ ဦးေဆာင္သည့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သည္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ထုတ္ပယ္ျခင္းခံရသည္။ ၁၉၄၈ မတ္လ၂၈ တြင္သခင္သန္းထြန္း ဦးေဆာင္ေသာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီသည္ အစိုးရကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ကာ ေတာခိုခဲ့သည္၊ ယင္းေနာက္ ေျမေအာက္ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ဥကၠဌအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

၁၉၆၈ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ ညေန ၅ နာရီ မိနစ္၂၀ အခ်ိန္တြင္ ေတာင္ငူခရိုင္ အုတ္တြင္းၿမိဳ႕နယ္ အေနာက္ဘက္ျခမ္း
ပဲခူးရိုးမ အေရွ႕ေစာင္း ေက်ာက္ေခ်ာင္းကမ္းပါးရွိ ေတာင္ေၾကာေလးေပၚတြင္ အခင္းသြားေနစဥ္ ႀကံဳတိတ္ ေခၚ လံုတိတ္ ေခၚ ရဲေဘာ္ ျမႀကီး ဆိုသူက ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ျဖင့္ အနီးကပ္ ပစ္ခတ္ လုပ္ႀကံေသာေၾကာင့္ သခင္သန္းထြန္း သည္ က်ဆံုးသြားခဲ့ရေပသည္။

သခင္သန္းထြန္အား ရဲေဘာ္ျမႀကီး ေသနတ္ျဖင့္ လုပ္ႀကံပစ္ခတ္ခဲ့ပံုကို ၁၉၆၈ ႏိုဝင္ဘာ၂၈ ရက္ ညေန ၄ နာရီတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျပည္လမ္း ျမန္မာ့အသံလႊင့္ရံု၌ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတြင္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟို ေကာ္မတီဝင္ ပဲခူးရိုးမ တိုင္းဥကၠဌ ဗိုလ္မွဴးျမေခၚ ရဲေဘာ္ျမသည္ သတင္းစာဆရာမ်ားအား ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာျပခဲ့သည္။

“လြန္ခဲ့သည့္စက္တင္ဘာ ၂၄ ရက္ေန႔က မိမိတို႔သည္ ေတာင္ငူခရိုင္ အုတ္တြင္းၿမိဳ႕နယ္ အေနာက္ဘက္ရိုးမ ေတာင္စြယ္ တြင္ ဗဟိုစခန္းခ်ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေန႔ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ခန္႔တြင္ ဥကၠဌ သခင္သန္းထြန္းသည္ အခင္းႀကီးစြန္႔ရန္ေတာင္ ေျခသို႔ ဆင္းသြားျပီး မၾကာမီတြင္ ေသနတ္သံတခ်က္ ၾကားရသည္။ ေသနတ္သံၾကားရ၍ မိမိက လွမ္းအၾကည့္တြင္ လံုခ်ည္ကို လက္ ႏွစ္ဘက္ျဖင့္မကာ ေတာင္ေျခမွ ဗဟိုစခန္းေပၚသို႔ ေျပးတက္လာျပီး ဘယ္သူက ပစ္လိုက္တယ္မသိဘူးဟု တခြန္းသာေျပာႏိုင္သည္။ မိမိက ေသနတ္သံလာရာကို လိုက္ၾကည့္ျပီး ျပန္အလာတြင္ သခင္သန္းထြန္း လဲေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၅ မိနစ္ အၾကာတြင္ ေသဆံုးသြားသည္။ ဗကပ ေဆးမႉး ကိုလွေမာင္၏ စစ္ေဆးခ်က္အရ ေသနတ္က်ည္ဆန္သည္ ဘယ္နံေစာင္းမွ ဝင္ကာ ညာဘက္ႏို႔အံုမွ ေပါက္သြားၿပီး ႏွလံုးထက္မွ ေသြးေၾကာမႀကီး ျပတ္သြားသည္ဟု သိရသည္။ ေဆးလံုးဝ ကုသခ်ိန္မရဘဲ ၅ မိနစ္ အတြင္း ေသဆံုးသြားသည္။ ထိုညမွာပင္ ဗကပ ဗဟိုစခန္းကို ေနရာေျပာင္းေရႊ႕ကာ တရက္ခရီးသြားအျပီး သခင္ သန္းထြန္း၏ အေလာင္းကို လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ ျမႇဳပ္ႏွံသၿဂႋဳဟ္ခဲ့ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကားသြားသည္။

သခင္သန္းထြန္း အေလာင္းျမွပ္ႏွံရာေနရာကို တပ္မေတာ္ကေတြ႔ရွိခဲ့ပံုကို တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရး ဒုတိယ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္ဦး(ေနာင္ ေထာက္လွမ္းေရးညႊန္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ မ်က္မွန္တင္ဦး)က ေျပာၾကား ရာ တြင္ “သခင္ သန္းထြန္းအား ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ခဲ့သူ ေမာင္ျမႀကီး ေျပာၾကားခ်က္ကို မိမိတို႔စစ္ေဆးရန္အတြက္ မိမိသည္ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးမွ တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ တပ္မ ၇၇ မွ တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္အတူ သခင္သန္းထြန္း လုပ္ႀကံ ခံရသည့္ေနရာသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ထိုေနရာတြင္ ဗကပ မ်ားသည္ စခန္းကို ျဗဳန္းစားႀကီး ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့၍ ပလတ္စတစ္ အမိုးစမ်ား ဝါးတိုင္ မ်ားတြင္ စုတ္ျပတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္ကို လည္းေကာင္း၊ သခင္သန္းထြန္း အေလာင္းသယ္ယူရာတြင္ အသံုးျပဳရန္အတြက္ ခုတ္ယူသြားသည့္ ဝါးငုတ္တိုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုးေဆးပုလင္းမ်ား၊ ေသြးစေသြးနမ်ား ေတြ႕ရွိခဲ့ရေၾကာင္း၊ ထို႔အျပင္ ေမာင္ျမႀကီး၏ ေသနတ္ကို
စီအိုင္ဒီ(ရဲမႈခင္းတပ္ဖြဲ႔)သို႔ ပို႔၍ စစ္ေဆးျခင္း၊ သခင္သန္းထြန္း လဲက်သည့္ေနရာမွ ေသြးစမ်ားကို ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္တိတ္ အား ဓာတ္ခြဲၾကည့္ေစျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ သခင္သန္းထြန္း အား ျမွပ္ႏွံထားသည့္ေနရာကို ႏိုဝင္ဘာလ၂၀ ရက္ ေန႔မွစ၍
ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ရွာေဖြခဲ့ရာ ႏိုဝင္ဘာ၂၃ မြန္းလြဲ ၁၂ နာရီ မိနစ္ ၂၀ တြင္ ဦးျမ(ရဲေဘာ္ျမ)၏ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ သခင္သန္းထြန္း၏ ႐ုပ္အေလာင္းသည္ ပလတ္စတစ္ျဖင့္ ဖံုးအုပ္ျပီး ျမွပ္ႏွံခဲ့သည့္အတြက္ ညာဘက္ လက္ေမာင္းပင္ အသားမ်ားေယာင္ယမ္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ယင္ေကာင္ မ်ားမအံုမီ ဓာတ္ပံုမ်ား ရိုက္ယူျပီး
သခင္သန္းထြန္း၏အေလာင္းကို တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိသည့္ ေနရာမွာပင္ ေကာင္းမြန္စြာ သၿဂႋဳဟ္ လိုက္ေၾကာင္း”
စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကားသြားသည္၊

သခင္သန္းထြန္း က်ဆံုးသြားေသာအခါ ဇနီး ေဒၚခင္ႀကီးႏွင့္ သမီးတေယာက္ သားႏွစ္ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ သခင္ သန္းထြန္း၏ဇနီး ေဒၚခင္ႀကီး ၉၂ ႏွစ္သည္ ၂၀ဝ၁ ခုႏွစ္ ဧျပီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကမာ႐ြတ္ၿမိဳ႕နယ္
တကၠသိုလ္ ရိပ္သာ လမ္း ၿခံအမွတ္ ၅၄ ေနအိမ္တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလသည္၊

စာကိုး -
(က) ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း အတြဲ ၁၃။ စာ ၁၃၇-၁၄၈
(ခ) သခင္ သန္းထြန္း၏ ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား
(ဂ) ေရွ႕သို႔စာေစာင္ အတြဲ ၁၄ အမွတ္၂ (၁၅-၁၂-၆၈)
(ဃ) Who’s who in Burma, pp193
(င) သခင္ သန္းထြန္း၏သမီး ေဒၚခင္မမ(ခင္ခင္သန္း) ေျပာျပခ်က္ (၁၆-၃-ဝ၉)

(သန္းဝင္းလိႈင္သည္ သမိုင္းဆိုင္ရာ စာေပမ်ားကို ေရးသားေနသူျဖစ္ၿပီး စစ္အစိုးရ ဖိအားေပးမႈမ်ားေၾကာင့္ မၾကာေသးမီက ျပည္ပသို႔ေရာက္ရွိလာသူျဖစ္သည္။)

ABSDF removed from the terrorist in USA

Hi Htun,

I was thrilled too. Can you let Thet Naing know about this?
I'll let you know when the Department of Homeland Security officially
announces this and USCIS sends out a memo about
ABSDF being officially removed.
I do hope Burma has freedom someday and
would welcome an offer to visit there.
Sue Chaffee


Hi Htun and Minn,
eI received two emails yesterday stating the ABSDF is definitely being removed
from the terrorist list and that USCIS should start addressing the cases
that have been put on hold in the next few weeks.
Therefore we won't need to send the letter to
Janet Napolitano or visit Senator Schumer's office.
Hopefully Thet Naing and Ko Ko Oo will receive word
about their cases sometime in the next two months.



Dear Sue Chaffee,
My name is Than Win I am very thankful for your kind help for ABSDF.
I was the first General Secretary of ABSDF when
Ko Htun Aung Gyaw was the Chairman.
Without you it will take time to remove ABSDF from
a terrorist organization.
We all former and current ABSDF members are very grateful
for your dedicated work for us.
We really appreciated with the bottom of my heart.
Thank to Ko Htun and Ko Minn Htwe too.

Regards
Than Win
Former General Secretary of ABSDF.

ABSDF တြင္လက္ရိွတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ နိဳင္ငံတကာသို႔ေရာက္ရိွေနၾကေသာေအဘီရဲေဘာ္မ်ားခင္ဗ်ား

အမိၿမန္မာၿပည္ဒီမိုကေရစီေရး ၊လူ႔အခြင့္အေရးအၿပည့္အ၀ရရိွေရး ၊
တိုင္းရင္းသားမ်ားတန္းတူ အခြင့္အေရးကိုရရိွေစမည့္ ဖယ္ဒရယ္ၿပည္ေထာင္စု
ေပၚေပါက္ေရးအတြက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ ကြ်န္ပ္တို႔၏ မိခင္ ABSDF အဖြဲ႔ၾကီးအား
အေမရိကန္နိဳင္ငံရိွ Homeland Security Department မွ
အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႔အၿဖစ္စာရင္းသြင္းသတ္မွတ္ထားခဲ့ပါသည္ ၊
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ အေမရိကန္နိဳင္ငံသို႔လာေရာက္ရန္
UN ေအာင္ထားေသာABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားလာေရာက္အေၿခခ်ၿခင္းကိစၥကို ရက္အကန္႔အသတ္မရိွေရွြ႔ဆိုင္းၿခင္းကိုခံထားၾကရပါသည္ ။
ထို႔အၿပင္ 9 /11 အေမရိကန္နိဳင္ငံတြင္ မူဆလင္အၾကမ္းဖက္မွဳၾကီးၿဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း အေမရိကန္နိဳင္ငံတြင္လာေရာက္အေၿခခ်ေနထိုင္ၾကေသာ
ABSDF အဖြဲ႔၀င္မ်ား၏ GREENCARDမရရိွေသးသူမ်ားGREENCARD ေလွ်ာက္ထားၿခင္း ၊
GREENCARD ရရိွၿပီးသူမ်ား မွနိဳင္ငံသားေလွ်ာက္ထားၿခင္း တို႔ကိုအၾကမ္းဖက္အဖဲြ႔မွ
အဖြဲ႔၀င္မ်ားၿဖစ္သည္ဟုသတ္မွတ္ခ်က္ၿဖင့္ ရက္အကန္႔အသတ္မရိွ ေရြွဆိုင္းၿခင္းခံရသည့္အတြက္မ်ားစြာနစ္နာခဲ့ၾကရပါတယ္ ထိုကိစၥနဲ႔ပတ္သက္၍
ABSDF တြင္ဦးေဆာင္မွဳေနရာတြင္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔အေနႏွင့္ တာ၀န္ရိွသည္ဟုယူဆသၿဖင့္
တတ္နိဳင္သမွ်အဆက္အသြယ္ရွာၿပီးဒီအခက္ခဲကိုကူညီေၿဖရွင္းဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကပါသည္ ။
Congressmen ၊ homeland security dept သို႔
စာမ်ားေရးသား၍ေအဘီဟာ အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႔မဟုတ္ေၾကာင္း
စာေရးသားေပးပို႔ခဲ့ပါသည္
ထို႔အၿပင္မၾကာေသးခင္က အင္တာနက္တြင္
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္မွ petition လုပ္၍လက္မွတ္မ်ားေကာက္ခံၿပီး
Ithaca မွ Sue Chaffee အကူအညီၿဖင့္ ၀ါရွင္ဒီစီသို႔စာနွင့္ petition မ်ားကိုေပးပို႔ခဲ့ၿခင္အေပၚ
Homeland security dept မွ ABSDF အဖြဲ႔အား အၾကမ္းဖက္စာရင္းမွပယ္ဖ်က္လိုက္ၿပီၿဖစ္ေၾကာင္းသတင္းေကာင္းကို
Sue Chaffee မွ က်ေနာ္တို႔အားယေန႔ (12 /22 /2010 )
မွာ၀မ္းေၿမာက္စြာလက္ခံရရိွပါတယ္။့့့့ ဒီသတင္းကို Homeland security မွ မၾကာခင္တရား၀င္ထုတ္ၿပန္ေတာ့မည္ၿဖစ္ေၾကာင္းကိုရဲေဘာ္အားလံုးသို႔
ခရစ္စမတ္လက္ေေဆာင္အၿဖစ္
သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါတယ္ ။
ရဲေဘာ္မ်ားၾကံဳေတြ႔အခက္အခဲမ်ားကိုေက်ာ္ၿဖတ္ေအာင္ၿမင္နိဳင္ၾကပါေစ ။

ဒီကိစၥကိုအဓိကလုပ္ခဲ့ၾကေသာ Ithaca မွ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ႏွင့္
ကိုမင္းေထြးနဲ႔တကြ petition တြင္ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ၿဖင့္
လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ၾကေသာရဲေဘာ္မ်ားအားလံုး၏
မြန္ၿမတ္ေသာစိတ္ဓါတ္ကိုက်ေနာ္အေနၿဖင့္
ဂုဏ္ယူ ၊ခ်ီးက်ဴး ၊ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္

ဂုဏ္ယူေလးစားစြာၿဖင့္

ရဲေဘာ္ သန္း၀င္း

အစဲြမ်ား ပေပ်ာက္ေရး

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးဟူသည္
အစဲြမ်ား ပေပ်ာက္ေရးသာျဖစ္သည္
နိဒါန္း
ကြ်န္ေတာ္ေရးသားခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရး ေဆာင္းပါး၏
ဦးတည္ခ်က္သည္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စု ျဖစ္ေပၚလာေရးအတြက္
အခက္အခဲမ်ားကို မည္သုိ႔မည္ပုံ ေျဖရွင္းရမည္ (Solution) ကို
မိမိအေတြ႕အႀကဳံအရလည္းေကာင္း၊ ေလ့လာခ်က္မ်ားအရလည္းေကာင္း
တုိင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ႏွင့္ တင္ျပျခင္းသာျဖစ္သည္။
၎အေပၚ ကိုေက်ာ္သန္းက သူ႔အျမင္ကို တင္ျပလာျခင္းအေပၚ
ျပန္လည္ရွင္းလင္းရန္ လိုသည္ဟု ယူဆသျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကိုေက်ာ္သန္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ့ အျမင္ကို ပိုမိုရွင္းလင္းရန္အတြက္
လမ္းဖြင့္ေပးသျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ယေန႔ ITေခတ္တြင္စာဖတ္သူမ်ားမွီၿငမ္းခ်က္မ်ားကိုတိုက္ရိုက္
ေလ့လာနိဳင္ရန္အတြက္ေအာက္ေၿခမွတ္စု (Foot Notes) မ်ားကိုေဖၚၿပရာ၌အင္တာနက္လင့္မ်ားကိုစာဖတ္သူမ်ားတိုက္ရိုက္ယွဥ္တြဲ၍
ဖတ္ရွုဳ႔နိဳင္ ရန္ေဖၚၿပထားခဲ့ပါသည္။ထို႔အၿပင္အင္တာနက္မွ
တိုက္ရိုက္မၾကည့္နိဳင္ေသာအေထာက္အထားမ်ားကို
က်မ္းကိုးစာရင္းတြင္ေဖၚၿပထားခဲ့ပါသည္ ။

တိုင္းသူၿပည္သားမ်ားကိုသတင္းေမွာင္ခ်၍တပါတီအာဏာရွင္စံနစ္ကို
က်င့္သံုးၿပီး၀ါဒၿဖန္႔စာေပမ်ားၿဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာေခတ္သည္ကုန္ဆံုးခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ ။
ထို႔ေၾကာင့္ထိုအခြင့္အေရးကိုအသံုးခ်၍က်ေနာ္တို႔အားလံုးၿပည္သူမ်ားကို
သတင္းမွန္အေထာက္အထားမွန္တို႔ၿဖင့္မ်က္စိနားဖြင့္ေပးဖို႔တာ၀န္ရိွပါသည္ စာဖတ္သူမ်ား မွေအာက္ေၿခမွတ္စုမ်ားရိွလင့္မ်ားကို
တိုက္ရိုက္ၾကည့္ရွဳ႕ေလ့လာၿခင္းအားၿဖင့္အမွားအမွန္ကို
ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ၿဖင့္ထိုးထြင္းသိၿမင္နိဳင္ၾကပါေစ။


ႏုိင္ငံအမည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သေဘာထား
ႏိုင္ငံအမည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယခင္က တင္ျပထားသည့္အတိုင္း
(၁) ညီၫြတ္ေရးသည္ အဓိကျဖစ္သည္။
(၂) အမည္သည္ ပညတ္မွ်သာျဖစ္သည္ဟု သုံးသပ္ပါသည္။
နံမည္တခုေၾကာင့္ ညီၫြတ္ေရး ပ်က္ျပားမည္ဆိုလွ်င္
ကြ်န္ေတာ့အေနႏွင့္ အမည္ကို အမ်ားသေဘာ က်၊
ဘ၀င္က်သည့္ နံမည္ ေ႐ြးခ်င္းကို ေထာက္ခံမည္ျဖစ္ပါသည္။
ဗမာဘဲေခၚေခၚ ျမန္မာဘဲေခၚေခၚ သု၀ဏၰဘုမၼိလို႔ ေခၚေခၚ ႀကိဳက္ရာေခၚ
ညီၫြတ္ၾကလွ်င္ ျငင္းစရာ မရွိပါ။
ဥပမာ- ကေမၻာဒီယားႏိုင္ငံကို ကြန္ျမဴနစ္တို႔က ကမ္ပူးျခားဟု ေျပာင္းလဲလိုက္သည္။
သန္းေ႐ႊတုိ႔က Burma ကို Myanmar ဟု ေျပာင္းလဲလိုက္သည္။
အဂၤလိပ္လို ေျပာင္းလိုက္ေသာ္လည္း ဗမာလိုေရးလွ်င္မူ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။
တိုင္းျပည္နံမည္ ေျပာင္းလိုက္ေသာ္လည္း စစ္အုပ္စုက ဆက္လက္စိုးမိုးေနသျဖင့္
ထူးမျခားနားပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နံမည္ကိစၥကို အျငင္းမပြါးလိုပါ။
တိုင္းရင္းသား အားလုံးႏွင့္ ညီၫြတ္ေရး ယူႏိုင္သည့္ နံမည္ျဖစ္ေရးသည္
အဓိက အေရးႀကီးေသာ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။
ဗမာလူမ်ဳိးေတြ ႀကီးစုိးတဲ့ ႏိုင္ငံဟူေသာအစြဲ ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး
ျပည္တြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလုံးက “ငါတို႔ ႏုိင္ငံ” ဟူ၍
၀င့္ႂကြားစြာ ေျပာဆိုႏိုင္ေသာ နံမည္ျဖစ္လွ်င္ ရည္္မွန္းခ်က္ၿပီးျပည့္စုံပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့တြင္ နံမည္စြဲ မရွိပါ။ ညီၫြတ္ေရးသာ လိုလားပါသည္။

အေရးႀကီးဆုံး အခ်က္မွာ တကယ္စစ္မွန္သည့္ ျပည္ေထာင္စု စံနစ္ကို
အမ်ားဆႏၵႏွင့္ ညီၫြတ္္ေရးတည္ေဆာက္ျခင္းႏွင့္
လက္ေတြ႕က်က် က်င့္သုံးႏုိင္ေရးပင္ျဖစ္သည္။
စာ႐ြက္ေပၚတြင္ ရွိသည့္ ညီၫြတ္ေရးမ်ဳိး၊ စာ႐ြက္ေပၚတြင္
ေရးသားထားသည့္ စိတ္ကူးယဥ္ (Utopia) ေလာက နိဗၺာန္မ်ဳိးထက္
တကယ့္ လက္ေတြ႕တြင္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား၏
လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ ေပးႏုိင္ေသာ စံနစ္မ်ား ျဖစ္ဖုိ႔သာ လိုပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ပင္လုံစာခ်ဳပ္
ကိုေက်ာ္သန္း ေျပာသလို အဲဒီေခတ္ကို သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ေရာ မမွီပါဘူး။
မေမြးေသးလို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုေက်ာ္သန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက
ခြဲထြက္ခြင့္ကို သေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုးလိုက္ျခင္းဟာ လက္၀ဲအယူအဆကို
သက္၀င္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ လီနင္ရဲ႕ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ ကိုယ့္ၾကမၼာ
ကိုယ္ ျပ႒ာန္းခြင့္ျပဳတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားအရ လက္ခံခဲ့၍ ျဖစ္မယ္လို႔ ဆိုျခင္းဟာ ဘာအေထာက္အထားမွ မရွိဘဲ ကိုယ္လိုရာကို ဆြဲေရးတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့စာထဲမွာ တခ်ဳိ႕လက္၀ဲသမားေတြကလို႔ ဆိုခဲ့ရာမွာ
ကြန္ျမဴနစ္ေတြကလို႔ တိတိက်က် မရည္ၫြန္းခဲ့ပါဘူး။
ဒါဟာလဲ စစ္အာဏာရွင္ကို အင္အားစု အားလုံးနဲ႔
ညီညီၫြတ္ၫြတ္ တိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၾကည္ညိဳသူေတြနဲ႔
လက္၀ဲကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ တုိက္ေပးတယ္ ဆိုရေအာင္လဲ
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ျဗိတိသ်ွအစုိးရအဖြဲ႔ထဲမွာ
အာဏာလႊဲေျပာင္းယူဖုိ႕အတြက္ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ ပါ၀င္ခ့ဲတ့ဲ အတြက္
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ဖ.ဆ.ပ.လ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကုိ ျဗိတိသ်ွ အစုိးရခ်ေပးတ့ဲ
ေဖာက္ျပန္ေရးလမ္းစဥ္ကုိ လုိက္တယ္ဆုိျပီး ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေ၀ဖန္ျပီး
တုိက္ခုိက္ခ့ဲတ့ဲ အတြက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကုိ ဖ.ဆ.ပ.လ ထဲက ထုတ္ပစ္လုိက္တာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ႏိုင္ငံေရးသမၻာ ရွိလာတဲ့အခါ
လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ ထင္ရွားပါသည္။
ရန္တုိက္ေပးစရာ မလိုပါဘူး။
ထိုေခတ္က ကိုလိုနီစံနစ္ကို တုိက္ဖ်က္သူတိုင္း လက္၀ဲ၀ါဒကို ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။
ဒါဟာလဲ လက္ဝဲဝါဒက ကိုလိုနီစံနစ္ကို တုိက္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကို
စံနစ္တက် တင္ျပႏိုင္ခဲ့လို႔ပါ။
ဒါေပမဲ့ ကြန္ျမဴနစ္အေတြးအေခၚမွာ လူေတြကို ခံစားမႈမရွိတဲ့
ကုန္ပစၥည္းေတြလို သေဘာထားခဲ့တာေတြ၊ အထူးသျဖင့္
ဒီကြန္ျမဴနစ္စံနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကို
ဘုရား ရဟႏၱာေတြလို ကိုးကြယ္ခဲ့တာေတြဟာ အဓိက မွားယြင္းမႈႀကီးလို႔ ျမင္ပါတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္စံနစ္ကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သူေတြဟာ လူထဲက လူေတြဘဲျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရား ရဟႏၱာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီလူေတြမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြရွိတယ္ဆိုတာ
ကြန္ျမဴနစ္ႀကီးစိုးတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကို ၾကည့္ရင္ အထင္းသား ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လီနင္ရဲ႕ စာတမ္းအရ “ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္တကြ
ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ျပ႒ာန္းခြင့္ထက္ နိမ့္က်တဲ့ မည္သည့္မူ၀ါဒကမွ်
လူမ်ဳိးစု ျပႆနာကို မေျဖရွင္းႏုိင္ပါ” လို႔ ေရးထားခဲ့တာကို
ကိုေက်ာ္သန္းက ကိုးကားေျပာခဲ့လို႔ ဒီလိုေရးသားခ်က္အရ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က မ်က္စိမွိတ္ ေထာက္ခံဘို႔ ဆိုတာထက္
စာေတြ႕သီအိုရီ (Theory) နဲ႔ လက္ေတြ႕ (Practical) က်င့္သုံးမႈကို
ေလ့လာမွသာ အေျဖမွန္ကို ေတြ႕ရွိႏုိင္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါသည္။

ဒါေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒနဲ႔ ၎ဝါဒကို က်င့္သုံးခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံႀကီး (၂) ႏုိင္ငံကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ စာထဲမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာ သီအိုရီနဲ႔ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးပုံဟာ မိုးနဲ႔ေျမပမာ ကြာျခားေနတာကို သြားေတြ႕ရပါတယ္။ ႐ုရွားႏိုင္ငံႀကီးမွာ ကြန္ျမဴနစ္စံနစ္ က်င့္သုံးခဲ့စဥ္က မိမိျပည္တြင္းရွိ လူမ်ဳိးစုမ်ားကို ဆိုက္ေဗးရီးယားကိုပို႔ၿပီး ဂူးလပ္(Gulags) ေခၚ ျပဳျပင္ေရးစခန္းေတြမွာ မ်ဳိးတုံးသတ္ျဖတ္မႈေတြ၊ ႐ုရွားျပည္တြင္းရွိ ပိုလစ္လူမ်ဳိးေတြ၊ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးေတြကို သူတို႔ေဒသေတြက အတင္းအၾကပ္ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းၿပီၚ အလြန္ေအးျမတဲ့ ဆိုက္ေဗးရီးယားကို အသုတ္လိုက္ သန္းခ်ီပိုခဲ့တာေတြ၊ Red Terror လို႔ ေခၚတဲ့ အနီေရာင္အႏၱရယ္အေၾကာင္း စာအုပ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ႐ုရွားကိုလိုနီဘဝေရာက္ခဲ့တဲ့ အေရွ႕ဥေရာပ ႏုိင္ငံေတြ လြတ္လပ္တဲ့အခါ ျပည့္စုံစြာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားအျဖစ္ ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါသည္။

ထုိအေၾကာင္းမ်ား ေရးျပေနလွ်င္ ေဆာင္းပါးရဲ႕ မူလ အာေဘာ္ေပ်ာက္သြားမည္ စိုးသျဖင့္ အက်ယ္မေရးလိုေတာ့ပါ။ အဓိက ေျပာလိုသည္မွာ “ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးႏိုင္ျခင္း”ဆိုတဲ့ သီအိုရီဟာ လက္ေတြ႕မွာ မမွန္ပါဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ ႐ုရွားႏိုင္ငံအတြင္းရွိ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုမ်ားကို ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး Russianization ႐ုရွားအျဖစ္ အတင္းအၾကပ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဘို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သလို အေရွ႕ဥေရာပကိုလည္း ၎ရဲ႕ သံကြန္ျခာေအာက္မွာ ႐ုံးမထြက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့ၿပီး အေရွ႕ဥေရာပကေန ဝါေဆာစာခ်ဳပ္အဖြဲ႕အဝင္ ႏုိင္ငံအျဖစ္မွ ခြဲထြက္ဖုိ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား(Czechoslovakia ) ဟန္ေဂရီ (Hungary) , ၊ လတ္ဗ္ဗီယား (Latvia), လစ္သူနီယား (Lithuania) ၊ အက္စ္တိုနီယား (Estonia), ႏုိင္ငံေတြက ျပည္သူ႔ေတာင္းဆိုမႈေတြကို ႐ုရွားတင့္ကား တပ္ႀကီးေတြ ေစလႊတ္ၿပီး က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ခဲ့တာ အမ်ားအသိ ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ကိုလိုနီစံနစ္ကို တိုက္ရင္း၊ ဖက္ဆစ္ကို တြန္းလွန္ရင္း ႐ုရွားႏုိင္ငံဟာ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒေအာက္မွာ ေခတ္သစ္ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ ႏုိင္ငံအျဖစ္ ေပၚထြက္လာခဲ့တာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သခင္သန္းထြန္း၏ “စစ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး” ေဆာင္းပါးသည္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ႐ုရွားျပည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ “႐ုရွားျပည္မွ အကူအညီကိုလည္း စိတ္ခ်လက္ခ်ႏွင့္ ယူႏုိင္ေပ၏။ အေၾကာင္းကား နယ္ခ်ဲ႕မႈသည္ ဓနရွင္စနစ္္ေၾကာင့္ျဖစ္၏ ႐ုရွားျပည္၌ကား ဓနရွင္စနစ္ ၿဖိဳဖ်က္ၿပီးဆင္းရဲသားအစိုးရတည္ေထာင္ေပးၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ ရန္လည္းမလိုေတာ့။ဆင္းရဲသားအစိုးရတည္ေထာင္ၿပီးစကပင္ ႐ုရွားလက္ေအာက္ခံႏုိင္အားလုံးကို လြတ္လပ္ ခြင့္ေပးခဲ့၏” ဟု ေရးသားခဲ့ျခင္းကို ၾကည့္လွ်င္ သခင္သန္းထြန္း၏ အျမင္ေတြ မွား၍ လမ္းမွားလိုက္ခဲ့ျခင္းကို သိႏုိင္ေပသည္။
ဦးႏုရဲ႕ တာေတစေနသားမွာ ဦးႏုက သူ႔ခံစားခ်က္ကို သည္လို ေရးခဲ့ပါသည္။ “စတာလင္ဟာ ဗမာေတြကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လီးၿဖဲေနတာေလာက္ေတာင္ မရွိဘူး။ ဒီမေအလိုး ရပ္ရွင္းေတြက ေတြ႕ကရာ အမိန္႔ေတြ ေပးတိုင္း ဒို႔ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး နားေထာင္ေနတာ အံ့ၾသပါရဲ႕ကြာ” ဟု ေရးသားထားပါသည္။

ထို႔အတူ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာလဲ အလုပ္သမားလူတန္းစားလို႔ မယ္မယ္ရရမျပႏုိင္ေပမဲ့ လယ္သမား လူတန္းစားကို အေျချပဳၿပီး ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစား ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ အာဏာရလာတဲ့အခါ ပထမဦးဆုံး တိဗက္ကို သိမ္းပိုက္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာျပည္ကိုလည္း တ႐ုတ္က သူ႔ရဲ႕ၾသဇာခံ နယ္ေျမအျဖစ္ လူမ်ဳိးနဲ႔ ၿမိဳမယ့္ ႏွစ္ရွည္စီမံကိန္း ရွိသည္ဟု တထစ္ခ်ယုံၾကည္ပါသည္။

ယူနန္ျပည္နယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ကူမင္းၿမိဳ႕မွာ တုိင္းရင္းသားမ်ားေက်း႐ြာ ဆိုၿပီး ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ ၾကည့္႐ႈဘို႔ ဖြင့္ထားခဲ့လို႔ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈ ေလ့လာခဲ့ဘူးပါသည္။ ၎ေက်း႐ြာတြင္ ဝလူမ်ဳိး၊ ဂ်ိမ္းေဖာလူမ်ဳိး၊ ပေလာင္လူမ်ဳိး၊ စသည္ ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္လည္း ယူနန္ျပည္နယ္ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူတူျဖစ္ေၾကာင္းေတြရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယူနန္ျပည္နယ္ႏွင့္ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ လူမ်ဳိးဘာသာတူေနေသာ ဝမ်ား၊ ကခ်င္ ဂ်ိမ္းေဖာမ်ား၊ ရဝမ္မ်ား ေပါင္းစည္းသြားႏုိင္သည္။

ယေန႔တ႐ုတ္ျပည္မွာ လူမ်ဳိးစု ၅၅ မ်ဳိးရွိေၾကာင္း တရားဝင္ ထုတ္ျပန္ထားမႈ ရွိပါသည္။ တ႐ုတ္ရဲ႕ ၉၂ % ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ဟန္လူမ်ဳိးေတြျဖစ္ၿပီး လူမ်ဳိးစုထဲက လြတ္လပ္ေရးေတာင္းေနတာက တိဗက္နဲ႔ ဇင္းဂ်န္ (Xinjiang) ျပည္နယ္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ကင္တုံနီး (Cantonese) ႏွင့္ Hakka လူမ်ဳိးေတြကိုမူ ယခုအခါမွာ ဟန္လူမ်ဳိးအျဖစ္ သြတ္သြင္းလိုက္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ Cantonese ေတြနဲ႔ Hakka ေတြဟာ ဟန္လူမ်ဳိးစုႀကီးမွ ႐ုန္းထြက္ၿပီး သူတို႔ဟာ ဟန္လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလာႏိုင္ေၾကာင္း Drug Gladnay က ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။

တိဗက္ေခါင္းေဆာင္ ဒလိုင္းလားမားက တ႐ုတ္အစိုးရထံ လြတ္လပ္ေရးေတာင္းဆိုမႈကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို ေျပာင္းလဲ ေတာင္းခံျခင္းအေပၚ တ႐ုတ္အစိုးရက ျငင္းဆိုလိုက္ပါသည္ ။ တ႐ုတ္ျပည္ Xinjiang (ဇင္းဂ်န္) နယ္ရွိ မူဆလင္ Uighirs အူဂါ လူမ်ဳိးစုတို႔ကလည္း တန္းတူညီမွ်ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္တုိ႔ကို ေတာင္းဆိုေနၿပီး အဓိက႐ုဏ္းမ်ား ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္လတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ရာ ျပည္မမွ တပ္အင္အား ၂၀,၀၀၀ ေစလႊတ္ၿပီး ႏွိမ္နင္းခဲ့ရပါသည္။

ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားက တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ အစိုးရသည္ သူကိုလိုနီျပဳထားသည့္ လူမ်ဳိးစုမ်ား ခြဲထြက္ခြင့္ကိုေပးသည့္ အရိပ္အေယာင္ပင္မျပခဲ့ေၾကာင္း သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားအရ သိႏိုင္ပါသည္။ ကိုေက်ာ္သန္းက ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့သည့္ NDF က ခြဲထြက္ခြင့္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္တာ တခုတည္းကို မူတည္ၿပီး ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္ ဖယ္ဒရယ္ဆိုတာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒီေတြရဲ႕ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္မႈသက္သက္ (Non Issue) ဘဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။

မက္သေရာထ ေၾကျငာစာတမ္းကို ဖတ္႐ႈၿပီးေနာက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အျပည့္အ၀ ေထာက္ ခံသြားခဲ့သည္။ မက္သေရာထေၾကၿငာစာတမ္းကိုဆက္လက္အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ “သူမြဲဟ္ကလိုး” (Thoo Mweh Klo Agreement) ညီလာခံကို ၁၉၉၈ ဒီဇင္လာ ၁၄ မွာ က်င္းပခဲ့ပါသည္
ထိုညီလာခံသို႔ ကိုယ္တိုင္တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္တဦးျဖစ္သူ ဆရာဂ်က္ေကာ့ (ေခၚ) ဆရာဂ်က္က ”က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ (CPB) မွာ လူမ်ိဳးစုႏွင့္ပတ္သက္၍ သေဘာထား သတ္မွတ္ထားခ်က္ မရိွေသးသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လက္မွတ္မထိုးႏိုင္ပါ” ဟု အေၾကာင္းျပ၍ ျငင္းဆိုသြားခဲ့သည္။ ညီလာခံတြင္ တက္ေရာက္လာၾကေသာ အဖဲြ႕အစည္းအားလံုးမွ မက္သေရာထ ေၾကျငာစာတမ္းကို သေဘာတူ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တဖဲြ႕တည္းကသာ လက္မွတ္မထိုးဘဲ ျငင္းဆန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မက္သေရာထ ေၾကျငာစာတမ္းသည္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အေျခခံ သေဘာတူညီခ်က္ တရပ္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထို္အေျခခံ သေဘာတရားကို ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက လက္မွတ္ မထိုးခဲ့ျခင္းကို၊ ကိုေက်ာ္သန္းႏွင့္တကြ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား သိထားသင့္သည္ဟု ယူဆ၍ အျဖစ္မွန္ကို ေရးသားတင္ျပ လိုက္ရပါသည္။

ထိုေၾကာင့္ စစ္အစိုးရ၏ ဝါဒျဖန္႔မႈသာ ျဖစ္သည္ဆိုပါက ထိုအခ်က္သည္ မမွန္ေၾကာင္းကို တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားက သက္ေသျပဘုိ႔လိုပါသည္။ အေကာင္းဆုံး သက္ေသျပခ်က္မ်ားမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ တိုင္းရင္းသား အင္အားစုမ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားက မိမိတို႔သည္ ေအးအတူ ပူအမွ် ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေဆက္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း တိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲေရး ျပဳလုပ္မည့္သူဟူသမွ်ကို ၎တို႔အေနႏွင့္ ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း လာမည့္ ဒုတိယပင္လုံညီလာခံတြင္ ထုတ္ေဖၚ၍ အတိအလင္း ေျပာၾကားရန္ လိုအပ္ေပသည္။

ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္လွ်င္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ စ၍ ယေန႔ ၂၀၁၀ အထိ စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္းစစ္ဗိုလ္မ်ား ေခါင္းထဲသို႔ ႐ိုက္သြင္းထားခဲ့ေသာ တုိင္းျပည္ၿပိဳကြဲႏုိင္သည္ဆိုသည့္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ သံသယကို ကင္းစင္သြားေစႏုိင္ၿပီး၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိေသာ တပ္မႈး၊ တိုင္းမႈးမ်ား ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားဖက္သုိ႔ ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိလာႏုိင္သည္။ အဓိက ျပႆနာမွာ ဘက္ေျပာင္း ေထာက္ခံလာေရးျဖစ္သည္။ ထိုခြဲထြက္လိုမႈ ဆိုသည့္ သံသယကို ေဖ်ာက္ရန္မွာ ဒီမိုကေရစီအင္အားတုိ႔ႏွင့္ တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေပၚတြင္ အဓိက တည္မွီလွ်က္ရွိသည္။ တပ္မွ ကူးေျပာင္းေထာက္ခံလာရန္ တပ္အတြင္းရွိ မ်ဳိးခ်စ္တပ္မႈးမ်ား အျမင္ၾကည္လင္လာေစရန္ ႀကိဳးစားဘို႔အတြက္ “ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္” ကို ပယ္လိုက္ေၾကာင္းကို NDF မွ ေျပာၾကားခဲ့ေသာ္လည္း ျပည္တြင္းရွိ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ခြဲထြက္ခြင့္ရွိသည္ကို မေတာင္းဆိုေၾကာင္း စစ္မွန္သည့္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကိုသာ တည္ေဆာက္ၾကရန္ သႏၵိ႒ာန္ ခ်ထားေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ေသာ္ တပ္တြင္းရွိ မ်ဳိးခ်စ္တပ္မႈးတို႔ႏွင့္ သေဘာတူညီမႈ ရယူႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံကဲ့သုိ႔ သတင္းေမွာင္ခ်၍ တဖက္သတ္ ၎တို႔ လိုလားသည့္ ဝါဒ သေဘာတရားမ်ားကိုသာ အစဥ္တစိုက္ ႐ိုက္သြင္းေနေသာ ႏုိင္ငံတြင္ ျပည္သူမ်ား ဦးေႏွာက္ေဆးခံေနရသည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္သည္။ ဝါဒျဖန္႔မႈကို ေခ်ဖ်က္ရန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တာဝန္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမင္သလို ျပည္သူမ်ား၊ တပ္မေတာ္သားမ်ား ျမင္ရန္လိုပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့့္ကို နအဖသူလွ်ဳိ တင္ေမာင္ဆန္းက မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ ေျခာင္းေျမာင္း၍ တုိက္ခိုက္ျခင္းကို နအဖသတင္းစာမ်ားက တင္ေမာင္ဆန္းအား တကယ့္မ်ဳိးခ်စ္အျဖစ္ ေရးသားၿပီး တင္ေမာင္ဆန္းမွ ကြ်န္ေတာ့အား ဓါးျဖင့္ထိုးလိုက္သည့္အတြက္ ေတာထဲတြင္ရွိ ကရင္ေဆး႐ုံတြင္ ေခြးေသဝက္ေသ ေသေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖၚျပခဲ့ျခင္းအေပၚ ေမြးသမိခင္ ေမေမက ဖတ္႐ႈရေသာအခါ “ငါ့သားကို ေခြးေသဝက္ေသ အျဖစ္မခံဘူး ငါကိုယ္တိုင္ သၿဂိဳလ္မယ္ဟူ၍ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာခဲ့သည္၊ မထင္မွတ္ဘဲ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေပၚတြင္ ခ်ိန္းမထားဘဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေတြ႕သည့္ အခါမွ အစိုးရသတင္းစာမွ လိမ္ညာေရးသားေၾကာင္း အေမ့ချမာ သိခြင့္ရခဲ့သည္။ အဓိကမွာ လိမ္ညာေရးသား ဝါဒျဖန္႔ခ်က္မ်ားကို ကာယကံရွင္ ကိုယ္တုိင္ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး ေျဖရွင္းမွ နအဖ လိမ္ညာေၾကာင္း ရွင္းလင္း သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ယခုတိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲသြားမည္ဆိုသည့္ အဓိကအေၾကာင္းတရားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကာယကံရွင္ ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက မဟုတ္ေၾကာင္း ေျဗာင္ရွင္းလင္းခ်က္ ထုတ္ရန္ အထူးလိုသည္ဟု ေလးနက္စြာ တင္ျပလိုက္ပါသည္။

ထိုအေၾကာင္းအရာသည္ (Non issue) ျပႆနာမဟုတ္ ဆုိသည္ကို လုံးဝလက္မခံပါ။ ဤအေၾကာင္း အရာသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အားလုံး ေျဖရွင္းရမည့္ (Main issue) အဓိက အေၾကာင္းအရာျဖစ္သည္ဟု ထပ္ေလာင္း ေျပာပါရေစ။
“ငါတို႔ တိုင္းရင္းသားေတြကို မင္းတို႔ဗမာေတြက ကြ်န္ျပဳထားတာ၊ မင္းတို႔ဗမာေတြဟာ လိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕ေတြ၊ ငါတို႔ ခြဲထြက္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲကြ၊ ငါတို႔ လူမ်ဳိးဟာ ကိုယ့္ထီးကိုယ္နန္းနဲ႔ ေနလာခဲ့တာ၊ ငါတို႔ကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္စကားေတြ မင္းတို႔ထက္ေစာတယ္” ဆိုတဲ့ စကားေတြ စာေတြ ကြ်န္ေတာ့့္ ေဆာင္းပါးထြက္ၿပီးေနာက္ ေဝဖန္မႈမ်ားအျဖစ္ ပါလာခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ စိတ္ကူးယဥ္သမားမဟုတ္၊ အတိတ္က ေ႐ႊထီးေဆာင္းခဲ့သည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္မမွီပါ။ သိေတာ့ သိပါသည္။ ထိုေ႐ႊထီးေဆာင္းခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္မသြားႏိုင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ႏုိင္သည္က ယခု ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ လာမည့္ အနာဂါတ္ကာလကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းၾကမည္ကိုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ပဲခူးတြင္ ရွင္ေစာပု နန္းစိုက္သည့္အတြက္ ပဲခူးသည္ မြန္လူမ်ဳိးမ်ား ေနျပည္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ ယေန႔ ပဲခူး၏ အေျခအေနသည္ မတူေတာ့ပါ။ ဘုရင္စံနစ္လည္း မရွိေတာ့ပါ။

ႏွစ္ေတြ ေခတ္ေတြက ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေျပာင္းလဲေသာ ေခတ္ႏွင့္အညီ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိမိျပည္သူေတြ ဘဝ သာယာေရး၊ ေခတ္မွီေရး၊ စာေပယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ေရး၊ တန္းတူ အခြင့္အေရး အညီအမွ် ရရွိေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အဝရရွိေရး၊ ျပည္နယ္မ်ား ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရရွိေရးတို႔သည္သာ အဓိကက်သည္ဟု ျမင္ပါသည္။

ဗမာျပည္က ခြဲထြက္ၿပီး ငါတို႔ႏိုင္ငံ ငါတို႔တည္ေထာင္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲကြ ဆိုသူတို႔ကို တခုေတာ့ ေျပာခ်င္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၃၊ ၄ ႏွစ္ခန္႔က ဟန္ေညာင္ေ႐ႊ၏ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူ တိုက္ဂါးေညာင္ေ႐ႊမွ သူ႔ကို ေထာက္ခံသူ ၁၀ ဦးႏွင့္ ရွမ္း သမၼတ ႏိုင္ငံကို ထူေထာင္လုိက္ေၾကာင္း၊ သူသည္ ရွမ္း သမၼတ ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာလိုက္သည္။ တကယ့္လက္ေတြ႕တြင္ ရွမ္းႏိုင္ငံမေပၚေပါက္လာခဲ့ဘဲ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ႐ြာမ်ားကို နအဖ ထိုးစစ္ဆင္လာသျဖင့္ ႐ြာသူ႐ြာသား ၆၀၀ ေက်ာ္ ယိုးဒယားျပည္ထဲ ထြက္ေျပးလာရသည္က အျမတ္ထြက္ သြားသည္။ တိုက္ဂါးကေတာ့ ကေနဒါႏိုင္ငံ ျပန္သြား႐ုံဘဲရွိသည္။ သမၼတ ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေၾကျငာလုိက္ရ၍ အာသာေျပသြားပုံရသည္။ ရွမ္းျပည္သူမ်ားကေတာ့ ပို၍ ဖိႏွိပ္လာမႈေၾကာင့္ ၿမိဳ႕႐ြာပစ္ေျပးလာခဲ့ရသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ထိုကဲ့သို႔ မစို႔မပို႔ လုပ္ရပ္မ်ားက နအဖ၏ တုိင္းျပည္ႀကီး ၿပိဳကြဲေတာ့မည္ဆိုသည္ကို တိုက္႐ိုက္ ေထာက္ခံေနသည္ကို မိမိကုိယ္ မိမိ သတိျပဳမိ၏ေလာဟု ေမးလိုက္ခ်င္ပါသည္။

တိုင္းရင္းသား သက္သက္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအားလုံးကို ဖိႏွိပ္ကြ်န္ျပဳ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို အတူတကြ တြန္းလွန္ဘို႔ စိတ္မကူးဘဲ၊ ဗမာမုန္းတီးေရး စိတ္ျဖင့္ “ခြဲထြက္တယ္ကြ” ဟု “နံမည္ဝွက္” ျဖင့္ ေအာ္ေနၾကသူတို႔ကို သူတို႔ေနာက္တြင္ ခြဲထြက္ရန္ မဆိုထားႏွင့္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ ရွိေနၿပီလားဟု ေမးခ်င္ပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူမ်ဳိးေရးစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ေျပာေနသူမ်ားတြင္ စစ္အာဏာရွင္ တို႔ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆန္႔က်င္လာေသာသူသည္ မရွိသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုလူတို႔သည္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး မဆင္ႏႊဲဖူး၊၊ ေသနတ္ေတာင္ မကိုင္ဖူးသူက လူမ်ားစုျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ ႏုိင္ငံျခား တုိင္းျပည္ေရာက္မွ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး အလြန္ျပတ္သားသည့္ ရဲရဲေတာက္စကားမ်ား ေျပာေနၾက သည္မွာ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။

ခ်င္းပညာတတ္တစုႏွင့္ အင္တာနက္တြင္ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၀) ေက်ာ္က အျပန္အလွန္ စာေရးျဖစ္သည္။ ၎တို႔ထဲတြင္ ဆလိုင္းကစ္ဆိုသူတေယာက္ေတာ့ မွတ္မိေနပါသည္။ ၎တို႔ အုပ္စုမွ ကြ်န္ေတာ့အား “မင္းတို႔ ဗမာလူမ်ဳိးႀကီး စိတ္ဓာတ္ရွိလို႔ NDF ထဲကို ABSDF က မဝင္တာ မဟုတ္လား” ဟု စြပ္စြဲခဲ့ပါသည္။ ထုိစာရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာခဲ့ရဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့ကို စြတ္စြဲေသာ ထိုခ်င္းပညာတတ္မ်ားသည္ မည္သို႔မည္ ပံု ဂ်ာမဏီသုိ႔ ေရာက္လာသည္ မသိေသာ္လည္း ၎တို႔ ေျပာစကားမ်ားအရ ၎တို႔သည္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမထဲမွ လာသူမ်ားမဟုတ္ေၾကာင္းေတာ့ ေသခ်ာသြားခဲ့ ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က NDF သည္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား သတ္သတ္ ဖြဲ႕စည္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဗမာလူမ်ဳိးသည္ လူမ်ဳိးႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ပါဝင္ခြင့္ မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ABSDF ေပၚလာသည့္အခါ NDF ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ABSDF ကို ပါဝင္ေစခ်င္သျဖင့္ DAB ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎တို႔ စြတ္စြဲခ်က္မွာ မမွန္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းေရးသားလိုက္သည့္အခါ ၎တို႔အသံ တိတ္သြားခဲ့ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ဆက္လက္၍ ကိုတင္ေမာင္ဦးသည္ ခ်င္းလူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သူသည္ ဗမာျပည္တခုလုံးကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ကိုတင္ေမာင္ဦးကဲ့သုိ႔ တျပည္လုံး၏ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မျဖစ္ႏုိင္ဟု ေျပာသည့္အေပၚ ၎တို႔ထဲမွာ တဦးက ဘာေၾကာင့္ သူတို႔အေနႏွင့္ မျဖစ္ႏုိင္သနည္းဟု ျပန္လွန္ေမးခဲ့သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္က ကိုတင္ေမာင္ဦးသည္ တျပည္လုံးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့၍ တျပည္လုံးက သူ႔ကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဟု အသိအမွတ္ျပဳျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ၎တို႔မွာမူ မိမိလူမ်ဳိးစု တခုတည္းကိုသာ ေျပာဆိုေနသည့္အတြက္ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္ထက္ပို၍ ျဖစ္လာစရာမရွိေၾကာင္း ရွင္းလင္းခဲ့ရဘူးပါသည္။

နိဂုံးအားျဖင့္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ကို လီနင္က စာေရးသားထားခဲ့ေသာ္လည္း လီနင္ တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ခြဲထြက္လိုသူ မွန္သမွ်ကို သတ္၊ အစုလိုက္ အၿပဳံလိုက္ အက်ဥ္းစခန္းမ်ားဆီသုိ႔ပို႔ႏွင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခဲ့သည္မွာ ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းမ်ားႏွင့္ ရွိပါသည္။ တ႐ုတ္အားေပးမႈႏွင့္ သီဟာႏုအစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး တက္လာေသာ ခမာနီ ပိုေပါ့ အစိုးရ၏ Killing Field လူသတ္ကြင္းသည္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္း လူတသန္းေက်ာ္ သုတ္သင္မႈကို က်ဴးလြန္ေစခဲ့ပါသည္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ာမဏီဟစ္တလာ၊ ကြန္ျမဴနစ္စတာလင္ အစိုးရ၊ ေမာ္စီတုံး၏ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး သည္ ကမၻာက ၾကက္သီးထေလာက္ေအာင္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ားျဖင့္ သမိုင္းတင္ထားခဲ့ရပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုသားအားလုံး စစ္အာဏာရွင္ေအာက္မွ ႐ုန္းထြက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ တပါတီ အာဏာရွင္စံနစ္ဆီ သို႔ မေရာက္ေရးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလုံးမွာ တာဝန္ရွိပါသည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ တ႐ုတ္ေနာက္ လိုက္လုံးလုံးျဖစ္ခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္မွ ေမာ္စီတုံး တတိယမိန္းမ ခ်န္ခ်င္းႏွင့္ ဝမ္ဟုတ္ဝင္းတို႔ ဦးေဆာင္သည့္ ေလးဦးဂုိဏ္းမွ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္သည့္အခါ ေတာထဲတြင္ပင္ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ကိုယ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည့္ သာဓက ရွိခဲ့ပါသည္။
၁၉၄၈ မတ္လ (၂၇) ရက္ ေတာ္လွန္ေရးေန႔မွာ သခင္သန္းထြန္းက ဗႏၶဳလပန္းၿခံမွာ ေဟာေျပာပြဲလုပ္၊ သခင္ႏုက အာဇာနည္ကုန္းမွာ ေဟာေျပာပြဲ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အခါ ဦးႏုက ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္မဲ့ လမ္းစဥ္ကို မလိုက္ၾကပါနဲ႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္ကို လိုက္ၾကပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ အစရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ညီၫြတ္ၾကရင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးေရာ ဖ.ဆ.ပ.လ ဥကၠ႒ ရာထူးကိုပါ ထြက္ေပးၿပီး အမ်ားလက္ခံသူကို တင္ေျမွာက္ပါ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့သည္။ သခင္သန္းထြန္းက ဖဆပလ အစိုးရကို လက္နက္နဲ႔ ျဖဳတ္ခ်ရမယ္။ ဗားကရာေခ်ာက္ႀကီးထဲမွာ ဖဆပလ အေလာင္းေကာင္ေတြဟာ ေတာင္လို ပုံသြားေစရမယ္လုိ႔ ဆိုခဲ့သည္ဟု တာတာစေနသားမွာ ဖတ္ရွဳ႕ မွတ္သားရပါသည္။
တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အကယ္၍မ်ား ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အာဏာ အဲဒီအခ်ိန္က ရခဲ့ရင္ ပိုေပါ့တို႔ထက္ ေစာၿပီး ဗမာျပည္သူေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အသတ္ခံရမွာဘဲလို႔ ေျပာဘူးပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့အေနႏွင့္ ကိုေက်ာ္သန္း ေျပာသလို ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ပါတီစုံ စနစ္ကို လက္ခံက်င့္သုံးမည္ ဆိုသည္ကို အေထာက္အထားလိုပါသည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ပါတီစုံကို တကယ္ယုံၾကည္ပါ၏ေလာ။ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီကို လက္ခံၿပီး ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္သည့္အခါ အႏိုင္ရပါက၊ ပါတီစုံကို တကယ္က်င့္သုံးပါမည္ေလာဟု ေမးစရာရွိပါသည္။ ပါတီစုံစံနစ္ေအာက္မွာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး အႏိုင္ရသည့္အခါ အတိုက္အခံပါတီမ်ား ရွင္သန္ခြင့္ကို ဖ်က္သိမ္း၍ တပါတီစံနစ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ရွိ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္တခါထပ္၍ေတာခိုမေတာ္လွန္နိဳင္ေတာ့ပါ ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္
ဒီဇဘၤာလ၂၁ရက္၂၀၁၀ခုႏွစ္
ေန႔လည္၁၂နာရီတိတိ



က်မ္းကိုးစာရင္း
(၁) ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိေပါင္းခ်ဳပ္၊ ဆိုင္စုမွသည္ မန္ဟိုင္းဆီသို႔ ၊ Duwun Publishing, 2007 1st Edition
(၂) ဦးႏု၊ တာေတစေနသား (Satunday’s Son) ၁၉၉၈၊ 1st Edition Irrawaddy Publishing, New Delhi
(၃) ဦးႏု၊ ငါးႏွစ္ရာသီ ဗမာျပည္ (၁၉၄၁- ၄၅)
(၄) ပင္လုံညီလာခံသမိုင္းစဥ္အက်ဥ္း၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ႒ာနခ်ဳပ္၊
(၅) သိန္းေဖျမင့့္္ေရး ေက်ာ္ျငိမ္း ေရႊျပည္တန္စာအုုပ္တုိက္ ဧျပီလ ၁၉၆၁နွစ္ ဒုတိယအၾကိမ္။
(၆) ဗမာ့အေရး (စာေရးဆရာၫြန္႔ေပါင္းေရးသည္) ထပ္မံတည္္းျဖစ္သူ ေမာသီရိ, 1st Edition 2003, Irrawaddy Publishing, New Delhi.
(၇) သိန္းေဖၿမင့္၏ ေတာ္လွန္ေရးကာလနိဳင္ငံေရးအေတြ႔အၾကံဳမ်ား (တတိယအၾကိမ္ ) ယမံုနာစာေပ ၁၉၇၆ခု နွစ္
(၈) Moying Li, Snow Falling in Spring, Coming of age in China during the Cultural Revolution. Melanie Kroupa Books,1st Edition 2008.
(၉) Vladimir V. Kusin, Political Groups in the Czechoslovak Reform Movement, Columbia University Press, New York 1972.
(၁၀) Noel Barber, Seven Days of Freedom The Hungarian Uprising 1956, Stein and Day Publishers, New York 1st Edition 1974.
(၁၁) The Secret Speeches of Chairman Mao, Edited by Roderick MacFarquhar, Timonthy Cheek, and Eugene Wu, Havard Contemporary China Series 6, Harvard University Press 1989.
(၁၂) Richard Evans, Deng Xiaoping and the making of Modern China, Penguin Books 1997
(၁၃) China Since the ‘Gang of Four’, Edited by Bill Brugger, St. Martin’s Press, New York 1980.
(၁၄) Timothy Cheek, Mao Zedong and China’s Revolutions, A Brief History with Documents
(၁၅) The Czech Black Book, Edited by Robert Littell, Frederick A. Praeger Publishers, New York, 1969.
(၁၆) What Happened in Czechoslovakia, An account of the Government crisis in February 1948, 1st Edition, Published in April 1948 by Orbis, Prague..
(၁၇) Czechoslovakia’s Blueprint for “Freedom”, Dubcek’s Statements- The Original and official Documents Leading to the Conflict of August, 1968, Introduction & Analysis by Paul Ello, Ph.D, Georgetown University School of Foreign Service, Published by Acropolis Books, Washington D.C 20009, Second Printing, October 1968. Colortone Creative Printing.
(၁၈) John F. Cady, A History of Modern Burma, Cornell University Press, Ithaca, New York, First Published 1958
(၁၉) Frank N.Trager, Bulilding a Warfare State in Burma 1978-1986





ေလးစားစြာျဖင့္
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္
ဒီဇဘၤာလ၂၁ရက္၂၀၁၀ခုႏွစ္
ေန႔လည္၁၂နာရီတိတိ





- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - -- - - - -- - - - -

တကယ္ညီၫြတ္ခ်င္ရင္ ရန္သူအစစ္ကို ျမင္ဖုိ႔လိုတယ္
ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း ၆၊ ၁၂၊ ၂၀၁၀။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ စာတန္းဆန္ဆန္ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရပါတယ္။ တန္းတူေရးကို အေျခခံတဲ့ တိုင္းရင္းသားစုံ ညီၫြတ္ေရးနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုသစ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ သူ႔အျမင္ေတြကို တင္ျပထားပါတယ္။ စာတမ္းေဆာင္းပါးရဲ႕ အာေဘာ္နဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ သေဘာတူ လက္ခံပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕အခ်က္မ်ားကိုေတာ့ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးလိုပါတယ္။ ျဖည့္စြက္တင္ျပျခင္း သေဘာပါ။

ဒါကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္လုိ႔ ယူဆလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းေျပာသလို ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ကုိယ့္အျမင္အယူအဆကို လူထုအၾကား ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ခ်ျပရဲရမယ္။ အမွားအမွန္ကို သမုိင္း (ရာဇ၀င္) က ဆုံးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံနဲ႔ ျပည္သူအတြက္ ေရွာင္ရန္ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြ၊ ေဆာင္ရန္ သာယာ၀ေျပာေရးနဲ႔ ညီၫြတ္ေရးနည္းလမ္းေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္မွန္ေတြ အျမင္အယူ အဆေတြကို တင္ျပဘုိ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား လုပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ားမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။

ပထမဆုံး ေဆြးေႏြးလိုတာက ျပည္ေထာင္စုသစ္ အမည္နဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ သူ႔ေဆာင္းပါး အဆုံးပိုင္းက စတင္ေဆြးေႏြး ရတာက ဗမာ၊ ျမန္မာအသုံးနဲ႔ ပတ္သက္ေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြမွာလည္း တျပည္လုံး တမ်ဳိးသားလုံးနဲ႔ သက္ဆိုင္ရင္ ဗမာလို႔ပဲ သုံးႏႈန္းခဲ့သလို ဒီမွာလည္း ထို႔အတူ သုံးစြဲသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာ၊ ျမန္မာ ကြဲျပားတဲ့ အယူအဆကို တင္ျပလိုတဲ့အတြက္ သိသာထင္ရွားမႈရွိေအာင္ ဦးစြာ ေဆြးေႏြးတင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သူ႔အတြက္ ဗမာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းကိစၥမရွိ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗမာေရာ၊ ျမန္မာကိုပါ ပယ္ၿပီး အားလုံးသေဘာတူတဲ့ တျခားအမည္ တခုကို သုံးရင္လဲ သေဘာတူညီတယ္၊ တဆက္တည္း သု၀ဏၰဘူမိကို ျပည္ေထာင္စုသစ္ရဲ႕ အမည္အျဖစ္ အဆုိျပဳသြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အမည္ဟာ အမ်ားညီ႐ုံနဲ႔ အလြယ္မသတ္မွတ္သင့္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ခိုင္လုံတဲ့ သမုိင္းေၾကာင္း ဇာစ္ျမစ္နဲ႔ က်ဳိးေၾကာင္း ယုတၱိရွိဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဗမာပဲေျပာေျပာ၊ ျမန္မာပဲေျပာေျပာ အတူတူပါပဲလို႔ ကြယ္လြန္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ ေျပာသလိုပဲ ေျမျပန္႔ေန လူမ်ဳိးစုႀကီးရဲ႕ အမည္လုိ႔ အမ်ားက နားလည္ လက္ခံေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အမည္ဆိုေတာ့ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလို အက်ိဳးအေၾကာင္း ဇာစ္ျမစ္ကိုေတာ့ ရွာဖုိ႔လိုပါတယ္။ ရွာတဲ့ အခါမွာလည္း ေခတ္ၿပိဳင္ အိမ္နီးျခင္း အမ်ဳိးသားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္လို ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္တယ္ ဆိုတာကို ထည့္သြင့္ စီစစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ေလ့လာဆန္းစစ္မိသေလာက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့အျမင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စု တခုလုံးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမ်ားဆိုင္နာမ္ဟာ ဗမာသာျဖစ္သင့္ၿပီး ျမန္မာကေတာ့ ျပည္ေထာင္စု အလယ္ပိုင္း ေျမျပန္႔ေန လူမ်ဳိးစုႀကီးကို ေခၚေ၀ၚရည္ၫြန္းသင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ဗမာ

ဒီေ၀ါဟာရေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာရာမွာ အိႏၵိယမွာ ေရာက္ရွိေနထိုင္ရတာက ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အားသားခ်က္လို႔ ဆုိရပါမယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗမာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ ဒီကေန႔ ဗမာျပည္ထဲမွာ ေနထိုင္ေန႔ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား မ်ဳိးႏြယ္စု အားလုံးရဲ႕ ဘာသာစကားနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ပါဘူး။ ဗမာဆိုတာ အိႏၵိယစကား သကၠတဘာသာ ျဗဟၼာကေန ပ်က္ေ႐ြ႕လာတဲ့ ေ၀ါဟာရျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၃၀၀၀) ေက်ာ္ အထက္ကာလက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘိုးဘြားေတြ ၀င္ေရာက္အေျခခ် မေနထိုင္မီကတည္းက မဇၥ်ိမတိုင္းသားေတြက လက္ရွိ ဗမာျပည္လို႔ ေခၚတဲ့ နယ္ေျမကို ေတြ႕ရွိထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

အာသံနယ္ကေန ျဖတ္စီးၿပီး ဂဂၤါျမစ္ထဲကို ေပါင္းဆုံသြားတဲ့ ျဗဟၼာႀကီးရဲ႕သားလို႔ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ျဗဟၼပုတၱရျမစ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ေဒသကို မဇၥ်ိမတိုင္းသားေတြက သူတို႔ဘာသာနဲ႔ ျဗဟၼာေဒ့ရွ္ (သို႔) ဗာရမာေဒ့ရွ္ (Bramah Desh) လို႔ ေခၚပါတယ္။ ျဗဟၼာ+ ေဒ့ရွ္ က ျဗဟၼာဟာ ျဗဟၼာႀကီးကို ရည္ၫြန္းၿပီး ေဒ့ရွ္ဆိုတာကေတာ့ ေဒသ၊ နယ္ေျမလို႔ အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးရဲ႕ နယ္ေျမ (Land of Lord Bramah) ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဒသထဲမွာ ေနထိုင္သူမ်ားကိုေတာ့ ဗာရမာ သို႔မဟုတ္ ဗားရမားလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံသားေတြက ႏိုင္ငံကို ဗရမာေဒ့ရွ္လို႔ ေခၚၿပီး လူေတြကိုေတာ့ ဗားရမားလို႔ ေခၚေနၾကဆဲ ျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ဆိုတာကလည္း ဆင္ျမစ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ သကၠတ စကားပ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာ၀ဏ္+ နဒီ က ဧရာ၀ဏ္ (Iravan) ဆိုတာ ဆင္ျဖစ္ၿပီး နဒီဆိုတာကေတာ့ ျမစ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရသာလွ်င္ လက္ရွိျပည္ေထာင္စုအတြင္းမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား အမ်ဳိး အႏြယ္စု အားလုံးကို ၿခဳံငုံကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ျမန္မာ

ျမန္မာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို ဆန္းစစ္ၾကည့္လွ်င္ အေစာဆုံး သုံးႏႈန္းခဲ့တာ ပုဂံေခတ္မွာလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္တာ၊ မဟုတ္တာ အပထားလို႔ ေရွ႕လူမ်ားအဆိုအရ ပုဂံေခတ္ ေႏွာင္းပိုင္း တ႐ုတ္က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ခုခံဘုိ႔အတြက္ က်န္းမာသန္စြမ္းသူေတြ၊ “ျမန္ျမန္မာမာ” လူေတြ ထြက္ၾကလို႔ ဆင့္ေဆာ္ရာကေန ေပၚလာတာလုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအသုံးအႏႈန္းဟာ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္း သိပ္ၿပီး တြင္က်ယ္ခဲ့ဟန္ မတူပါဘူး။ ပုံႏွိပ္လုပ္ငန္းေတြ ေပၚလာတဲ့ ကုန္းေဘာင္ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းက်မွ ျပန္ေပၚလာတာကို ေတြ႕မိပါတယ္။

ျမန္မာေ၀ါဟာရရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္က တိဘက္ဗမာ မ်ဳိးႏြယ္စု၀င္ေတြ႕ရဲ႕ မိမိနဲ႔ စပ္ဆိုင္ ရည္ၫြန္းတဲ့ စကားျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္ နဲ႔ မာကို ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ေ၀ါဟာရျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မာ ဆိုတာကို အထူးႀကံဆစရာမလိုပဲ ဒီေခတ္အဓိပၸါယ္အတိုင္း မာခ်ာျခင္း၊ သန္စြမ္းျခင္း စတဲ့ ခ်ိနဲ႔ေပ်ာႏြဲ႕ျခင္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာကို ေဆာင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မာ စကားလုံးဟာ ျမန္ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ၀ိၿဂိဳလ္ျပဳတဲ့ ႀကိယာ၀ိေသသနသေဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းမူလ ပုဒ္က ျမန္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္ ရဲ႕ လုံးျခင္း အဓိပၸါယ္က ဒီေန႔ေခတ္ နားလည္ေနသလို လ်င္ျခင္း၊ ျမန္ျခင္း၊ သြက္လက္ျခင္း အဓိပၸါယ္ မေဆာင္ပါဘူး။ မိမိကိုယ္ကို ရည္ၫြန္းတဲ့ “လူ” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္သာ ေဆာင္ပါတယ္။
ဘာသာေဗဒ (Linguistic) သေဘာအရ မ်ဳိးႏြယ္စုေတြရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးဆက္ႏြယ္ အနီး အေ၀းကို အေျခခံေ၀ါဟာရမ်ား (Fundamental Word) တူညီမႈ ပမာဏနဲ႔ တုိင္းတာ ၾကတယ္။ တူညီမႈမ်ားရင္ ေဆြမ်ဳိးဆက္ႏြယ္မႈ နီးၿပီး နည္းရင္ ေ၀းတယ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ အေျခခံေ၀ါဟာရ ဆိုတာ ေရ၊ မီး၊ ေန၊ လ၊ အေဖ၊ အေမ၊ လူ၊ သစ္ပင္၊ ေတာ၊ ေတာင္နဲ႔ ကိန္းဂဏန္း အေရအတြက္စတဲ့ နိစၥဓူ၀ သုံးႏႈန္းေနၾကတဲ့ အေျခခံေ၀ါဟာရေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ အိႏၵိယ နယ္ျခား ေတာင္တန္းမ်ား နဲ႔ ေျမျပန္႔မ်ားမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ တိဘက္ဗမာ မ်ဳိးႏြယ္စု၀င္ ခ်င္း၊ မီဇိုး၊ ဇိုမီး၊ ကသည္း၊ နာဂစတဲ့ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြရဲ႕ စကားမွာ လူ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာဆို ရည္ၫြန္းရာမွာ မု႒႒ာန္လို႔ ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ပိတ္ၿပီး ႐ြတ္ဆိုစဥ္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ “မ” ကို အေျခခံတဲ့ အသံေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ “မီ” “မင္” “မန္” “မာန္” “မီယန္” “ျမန္” စတဲ့ အသံမ်ားနဲ႔ လူ ကို ရည္ၫြန္းကိုယ္စားျပဳၾကတယ္။ အေနာက္ဖက္ ေတာင္တန္းသားမ်ားေတြထဲက သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ မီဇိုး၊ ဇိုမီးလို႔ ေခၚေ၀ၚၾကတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေတာင္ေပၚလူ၊ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚသားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ (မီ= လူ+ဇို= ေတာင္)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ မူလေဒသဟာ တိဗက္ကုန္းျမင့္ရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္း ဒီေန႔တ႐ုတ္ျပည္ စီခြ်မ္ေဒသလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဗမာျပည္ထဲ ေျပာင္းေ႐ြ႕ေနထိုင္ရာ လမ္းေၾကာင္း ေနာက္ဆုံး စခန္းေထာက္ျဖစ္တဲ့ ယူနန္္နယ္သားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို “ျမန္တင့္” လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ပုဂံျပည္ကို တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တ႐ုတ္ေတြဟာ ဒီေန႔ဗမာျပည္ အထက္ပိုင္းကို “မီယန္ခ်န္-MienQan” လို႔ အမည္သတ္မွတ္ၿပီး တ႐ုတ္အင္ပါယာထဲ သြတ္သြင္းေၾကာင္း ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ (ဒီအခ်က္ကို ကိုးကားၿပီး ကူမင္တန္ ထိုင္၀မ္တ႐ုတ္ျပည္က ျမစ္ႀကီးနား အပါအ၀င္ ဗန္းေမာ္ မ်ဥ္းတေျပးအထက္ ဗမာျပည္ကို သူတို႔ပိုင္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ ေတာင္းဆို ေနတာျဖစ္တယ္။) စကားစပ္အေနနဲ႔ တင္ျပရရင္ အာသံမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ေရွးျမန္မာ အဆက္ အႏြယ္မ်ားဟာ သူတို႔နာမည္ေနာက္မွာ မ်ဳိးႏြယ္စုအမည္ (Surname) အျဖစ္ မာန္ (Marn) ကို ထည့္ၿပီး မ်ဳိးႏြယ္ကို ထိန္းသိမ္းေနၾကတာပါ။ ရွမ္းေတြက မ်ဳိးႏြယ္စု အမည္အျဖစ္ (Shyam) လို႔ သုံးၿပီး ထိန္းၾကတယ္။ ဥပမာ- ရာေမ့ရွ္မာန္ (Ramesh Marn) ထန္းေအာင္ရွမ္း (Thang Ang Shyam) တို႔ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ ပထမ အဂၤလိပ္ဗမာစစ္ပြဲအၿပီး ဗမာေတြ ျပန္ဆုတ္စဥ္ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္စဥ္ ဗမာျပကၡဒိန္အတိုင္း ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတြကို အတူဆင္ႏႊဲၾကတယ္။ ပြဲဆန္ဂံ (Pwe Sanghan) ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ ဗာရမားဆိုတဲ့ ဘုံအမည္ေအာက္မွာ အတူဆင္ႏႊဲၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ သူတို႔အၾကားက ဘုံစကားဟာ အာသံစကား (Assamese) ျဖစ္တယ္။
ေရွးဦးပုဂံေခတ္ ဘုရင္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အသုံးအႏႈန္းျဖစ္တဲ့ မင္းေစာ၊ မင္းစိုး၊ စိုးမင္းဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္လဲ လူဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုသာ ရည္ၫြန္းေန ပါတယ္။ ဒီမွာလည္း မင္း ဆိုတာ မင္၊ မီ၊ မာန္၊ မီယန္ စတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ လူ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေစာ၊ စို၀္၊ စိုး ဆိုတာေတြကလည္း အသံသာကြဲၿပီး အဓိပၸါယ္တူတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ စိုးမိုး ခ်ဳပ္ခ်ာျခင္း၊ ႀကီးမႈးျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ေဆာင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေစာ၊ မင္းစိုးဆိုတာ လူတို႔ကို စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ လူထုရဲ႕ အႀကီးအမႈးလို႔ အဓိပၸါယ္ ေဆာင္ပါတယ္။

အထက္ တင္ျပခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြအရ ျမန္မာေ၀ါဟာရပါ ျမန္ ဆိုတာဟာ တိဗက္ဗမာ အႏြယ္၀င္ေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရည္ၫြန္းတဲ့ လူ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္သာျဖစ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ ျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သန္းစြမ္းမာခ်ာတဲ့ လူမ်ားလို႔ အဓိပၸါယ္ေဆာင္တဲ့ ျမန္မာ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ တိဗက္ဗမာမ်ဳိးႏြယ္စု၀င္ ေျမျပန္႔ေန လူမ်ဳိးစုႀကီးကိုသာ ရည္ၫြန္းေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။

ဗမာလား၊ ျမန္မာလား
ဗမာ၊ ျမန္မာ ေရးထုံး ကြဲလြဲခ်က္ေတြဟာ ကိုလိုနီေခတ္ဦးပိုင္းမွာ စခဲ့တယ္လို႔ ေလ့လာ မိပါတယ္။ ျမန္မာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္း ပုံႏွိပ္စက္မ်ား ေပၚလာစဥ္ အေတာ္ အသုံးတြင္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ မ ကိုရရစ္ကာ မ ႏွစ္လုံးဆင့္ ေရးခ်ာႏွင့္ “ျမမၼာ” လို႔ ေရးထားတာေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ေအာက္ဗမာျပည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕က ထုတ္တဲ့ ပထမဦးဆုံး သတင္းစာရဲ႕ အမည္ဟာ “ျမမၼာသီတင္းစာ” လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာဆိုတဲ့ ေရးထုံးနဲ႔ အသုံးအႏႈန္းက အဂၤလိပ္ေတြ ဗမာတျပည္လုံးကို သိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း သူတို႔နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ အိႏၵိယတိုက္သားေတြ ေရာက္လာမွ တြင္က်ယ္လာတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ သူတို႔အျမင္ အတိုင္း ဌာေနဗမာျပည္သားအားလုံးကို ခ်ဳံငုံေခၚေ၀ၚတဲ့ အမည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗားရမား၀ါလားလို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားရဲ႕ စာေရးစာခ်ီက အစ ၀န္ေထာက္ အတြင္း၀န္အထိ အမ်ားစုဟာ အိႏၵိယတိုက္သားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ ဌာေနသားေတြက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ နားလည္ေအာင္ ဗားရမားဆိုတဲ့ စကားကို လိုက္ေျပာရာကေန ဗမာဆိုတဲ့အသုံး တြင္က်ယ္လာတယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ ေရွ႕ကာလ အရင္က ဗမာျပည္ထည္းမွာ ဗမာ ျမန္မာဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းက မေတြ႕မိ သေလာက္ပါပဲ။ ရွိခဲ့ရင္လည္း အေတာ္နည္းပါးပါလိမ့္မယ္။ ထိုအခ်ိန္က အသုံးတြင္ခဲ့တာက နန္းစိုက္ရာ မင္းေနျပည္ ၿမိဳ႕ရြာအမည္အတိုင္း ပုဂံသား၊ အင္း၀သား၊ ေတာင္ငူသား၊ ဓည၀တီသားလို႔ ေခၚေ၀ၚသုံးႏႈန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ထိ မဏိပူရ ကသည္းမ်ားက ဗမာကို အ၀ (အင္း၀) (သို႔မဟုတ္) ကေဘာ္ (ကေဘာ္သား) လို႔ ေခၚေန ၾကဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ မွတ္တမ္းမ်ားမွာလည္း အင္း၀ (Ava)၊ သန္လ်င္စသည္ျဖင့္ ၿမိဳ႕ရြာအမည္တိုင္းပဲ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြ အိႏၵိယျပည္ႀကီးကို သိမ္းၿပီး အိႏၵိယက တဆင့္ ဗမာျပည္ကို ဆက္စပ္ထိေတြ႕လာခ်ိန္က်မွပဲ ဗားမား (Burma) လို႔ ေရးလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ဗမာရဲ႕ ရင္းျမစ္ျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယတိုင္းသားေတြရဲ႕ စကား၊ အေခၚအေ၀ၚ (Bramah) ကို အဂၤလိပ္နားအၾကားနဲ႔ ေရးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။

တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးနဲ႔ လူမ်ဳိးစုံစည္းလုံးေရး

ဗမာဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအားလုံးကို ၿခဳံငုံကိုယ္စားျပဳၿပီး တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္ အသုံးျပဳလာတာဟာ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးေခတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့မတိုင္ခင္က ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္တဲ့ ဂ်ီစီဘီေအရဲ႕ အမည္ ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ႀကီးဆိုတာနဲ႔ ကြဲလြဲစြာ သုံးထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းရဲ႕ အေျခခံျဖစ္တဲ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းမွာ- “(တို႔ဗမာ)၂ ေျပကို တိုင္းရင္းသား အကုန္အစင္၊ တို႔ေျပလို႔ မွတ္ထင္၊ တို႔၀တၱရားပင္ တို႔ဗမာသခင္” လို႔ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတို႔ဗမာသီခ်င္းဟာ ၀ိုင္အမ္ဘီ သခင္တင္နဲ႔ အစည္းအ႐ုံး စတင္တည္ေထာင္သူ သခင္ဘေသာင္းတို႔ စပ္ဆိုခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သထုံေဆာင္မွာ စတင္ၿပီး ပရိတ္သတ္အၾကား သီဆိုခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သခင္ဘေသာင္းက ဖြင့္ဆို ရွင္းလင္းျပခဲ့တယ္။ သူရွင္းလင္းျပခဲ့တဲ့ အထဲမွာ “ဒီကမၻာေျမႀကီးဟာ ေၾကပ်က္မသြားသမွ် ကာလပတ္လုံး ငါတို႔ဗမာျပည္ကို ဗမာတိုင္းရင္းသား အကုန္ုလံုးက ေျမာက္ဘက္ပူတာအိုက ေတာင္ဘက္ ၀ိတိုရိယအေရာက္ အေနာက္ဘက္ အိႏၵိယနယ္စပ္က အေရွ႕ဘက္ ယိုဒယား ကေမၻာဇနယ္စပ္္အေရာက္ ဗမာျပည္တ၀ွမ္းလုံးကို တို႔ျပည္၊ တို႔ေျမ၊ တို႔အိမ္၊ တို႔ရြာလို႔ မွတ္ၾကရမယ္။ တုိ႔ဗမာ တိုင္းရင္းသား အကုန္လုံးကို ေသြးသားအရင္းအခ်ာလို ခ်စ္ခင္ၾကဘို႔ တာ၀န္ဟာ ငါ့တို႔ရဲ႕ အဓိက တာ၀န္ႀကီးျဖစ္တယ္” လို႔ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုသြားပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ စကားႀကံဳတခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ႏိုင္ငံေရး ေဆာင္းပါး ေရးေနသူေတြက ဒီေန႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြ က်င့္သုံးေနတဲ့ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒဟာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးက အေျခခံတယ္လို႔ ေတာရမ္းမယ္ဘြဲ႕ ဆိုေနၾကတယ္။ ေရးေနၾကတယ္။ ဒါဟာ သမိုင္းအရ မွားယြင္း႐ုံမက ကြယ္လြန္ၾကကုန္ၿပီျဖစ္တဲ့ တည္ေထာင္သူ၊ လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ေစတနာ၊ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ေက်းဇူးကို ေစာ္ကားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ေအာက္တန္းက်ေနတဲ့ ဇာတိမာန္ကို ျပန္လည္ျမွင့္တင္ဖို႔အတြက္ ငါတို႔လည္း ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနနဲ႔ ရာဇ၀င္ ထြန္းေျပာင္ခဲ့တဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။ အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ လူမ်ဳိးႀကီးသာျဖစ္တယ္လို႔ ႏႈိးေဆာ္ခဲ့ ၾကတယ္။ လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ ဗမာျပည္သား တိုင္းရင္းသား အကုန္အစင္ကို ရည္ၫြန္းႏႈိးေဆာ္တာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္လူမ်ဳိးစု တခုကိုမွ သီးျခား ၀ကြက္ ရည္ၫြန္းခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံးရဲ႕ လူမ်ဳိးေရးအျမင္ ကင္းရွင္းေၾကာင္းကို အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး သခင္ျမက ဘုရင္ခံလြႊတ္ေတာ္မွာ “တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းမွာ လူမ်ဳိးေရးအရ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ သေဘာတရားကို ဘယ္တုန္းကမွ မခ်မွတ္ခဲ့ပါ။ ဒီလို ၀ါဒမ်ဳိးကို အုပ္စိုးခံ ျပည္သူေတြအေပၚမွာ ေသြးခြဲေလ့ရွိတဲ့ အစိုးရမ်ားကသာ ခ်မွတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ အိႏၵိယ အမ်ဳိးသားမ်ားဟာ အၿမဲမျပတ္ လက္တြဲ ရပ္တည္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တာ အားလုံးအသိပါ။ အိႏၵိယ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားသာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးတြင္ ပါ၀င္ၿပီး အိႏၵိယ ဓနရွင္မ်ား မပါ၀င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးက က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ လူမ်ဳိးေရး ေသြးခဲြမႈ လုပ္ငန္းမ်ဳိးမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မပါခဲ့ပါ။” လို႔ အတိအလင္း ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ လူမ်ဳိးစုံတို႔ ပါ၀င္လႈပ္ရွားၾကခဲ့တာျဖစ္တယ္။
တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး ၾသဇာမကင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးအသင္း အဖြဲ႕မ်ားဟာ တျပည္လုံးကို ၿခဳံငုံၿပီး ဗမာလို႔ပဲ သုံးခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗမာျပည္ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၊ ဗမာျပည္ ေတာင္သူလယ္သမား အလုပ္သမား အစည္းအ႐ုံး (ဗတလစ)၊ ဗမာျပည္ အလုပ္သမား လယ္သမားပါတီ၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ၾကတယ္။ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးၾသဇာ ရွိေနေသးတဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ အေစာပိုင္းကာလေတြမွာလည္း ႏိုင္ငံ့အမည္ကို ဗမာႏိုင္ငံေတာ္၊ ျပည္ေထာင္စု ဗမာႏိုင္ငံလို႔ ေရးခဲ့၊ သုံးခဲ့ၾကပါေသးတယ္။

လူမ်ဳိးစုတခုကိုသာ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ျမန္မာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို ႏိုင္ငံႏွင့္ အစိုးရမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေပၚေပၚတင္တင္ စတင္အသုံးျပဳလာတာဟာ ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းၿပီး ေခတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရား၀င္ ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္မႈကေတာ့ ႏိုင္ငံသားဥပေဒ (၁၉၈၂ လား၊ ၈၅ လား မသိပါ) အတည္ျပဳ ၿပီးမွ ျဖစ္ပါတယ္။ မဟာလူမ်ဳီးႀကီး၀ါဒ ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္း ေပၚထြန္းလာတဲ့ ကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ၊ ဗမာ ေ၀ၚဟာရ အ႐ႈပ္အေထြးကို မလိမ့္တပတ္ အသုံးခ်ၿပီး လူမ်ဳိးစု တခုတည္းရဲ႕ အမည္ ျမန္မာကို ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း အားျဖင့္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီးရဲ႕ အမည္နဲ႔ လူမ်ဳိးစုံ ႏိုင္ငံသား အားလုံးရဲ႕ အမည္ဟာ ဗမာပဲ ျဖစ္ရမည္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ျပည္ေထာင္စုမႈႏွင့္ လက္၀ဲအယူအဆ

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး လက္၀ဲႏိုင္ငံေရး သမားတခ်ဳိ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႐ႈတ္ခ်ဆဲေရးတယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ သူေကာ ကြ်န္ေတာ္ပါ အဲဒီ့ေခတ္ကို မမွီပါ။ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေလ့လာဆည္းပူးၾကရတာပါပဲ။ သူ႔အေနနဲ႔ေတာ့ သူ႔အတြက္ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ေလာက္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္တဦးရဲ႕ အေျပာ (သို႔မဟုတ္) အၾကားကို ကိုးကားၿပီး ေရးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့ရဲ႕ ေလ့လာ သုံးသပ္ခ်က္ အရကေတာ့ ဒါဟာ မမွန္ႏိုင္ပါဘူး။ ပုဂၢဳိလ္တဦးတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ႀကံေျပာဆိုမႈသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ ဧည့္ခံပြဲမွာ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဦးႏုက သူ႔ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းမွာ “ကမၻာႀကီးမွာ စစ္အနိ႒ာ႐ုံ ျပာပုံမွာသာ ရွင္သန္ ေပၚေပါက္ႏိုင္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ေခါင္းေထာင္လာပါလိမ့္မယ္” လို႔ သူ႔ရဲ႕ တာေတ စေနသား စာအုပ္မွာ ေရးထားပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဥကၠ႒ ေမာ္စီတုန္းေရွ႕မွာ ေျပာတဲ့စကားဟာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ပုတ္ခတ္တာ လုံး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒီေနရာမွာ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္တာက နာဇီ၀ါဒ လို႔သာ ျဖစ္ရပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ နာဇီနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ ေ၀ါဟာရေတြဟာ စကားလုံးခ်င္း ဘယ္လိုမွ မနီးစပ္တဲ့အတြက္ စာစီစာ႐ိုက္အမွားလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒီေတာ့ ဒါဟာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို မုန္းတီးတဲ့ စာေရးသူ (သို႔မဟုတ္) တည္းျဖတ္သူရဲ႕ လုပ္ႀကံမႈသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒီလိုပဲ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခ်ဳိ႕ လက္၀ဲသမားေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႐ႈတ္ခ်ဆဲေရးၾကတယ္ဆိုတာဟာ လုပ္ႀကံမႈသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီစကားဟာ ခဲတလုံးနဲ႔ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ပစ္သလို အလြန္ထိေရာက္ပါတယ္။ လက္၀ဲအယူအဆရွိသူေတြကို လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ေကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ၾကည္ညိဳသူေတြနဲ႔ပါ ရန္တိုက္ေပးတဲ့ စကားပဲျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးစုေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လက္၀ဲအယူအဆ အျမင္ကို အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး သခင္ျမက ၁၉၃၉ ဘုရင္ခံလႊတ္ေတာ္မွာ အခုလို ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

“ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒဆိုတာ လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈ၀ါဒအားလုံးကို ပယ္ဖ်က္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ စည္း လုံးညီၫြတ္ေရး ၀ါဒျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတရပ္ကို ကြန္ျမဴနစ္ဆန္တယ္ စြပ္စြဲၿပီးရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လူမ်ဳိးခြဲျခားေရး၀ါဒကို ဆုတ္ကိုင္ထားတယ္လို႔ စြပ္စြဲႏိုင္ရသလဲလို႔ ဆိုပါတယ္။”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္းႏွင့္ ခြဲထြက္ခြင့္

လက္၀ဲသမားမွန္ရင္ လူမ်ဳိးစုေတြရဲ႕ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ျပ႒ာန္းခြင့္နဲ႔ တန္းတူေရးကို အေလးအနက္ လက္ခံသူမ်ားသာျဖစ္တယ္။ လီနင္က သူ႔ရဲ႕ လူမ်ဳိးစုျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာတမ္းတခုမွာ “ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္တကြ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ျပ႒ာန္းခြင့္ထက္ နိမ့္က်တဲ့ မည္သည့္ မူ၀ါဒကမွ် လူမ်ဳိးစုျပႆနာကို မေျဖရွင္းႏိုင္” (No policy less than self determination with secession right can solve the nationalities problems) လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီအယူအဆကို အေျခခံၿပီး တခ်ိန္က ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႕စည္းပုံမွာ ခြဲထြက္ခြင့္ကို ထည့္သြင္း ျပ႒ာန္း ခဲ့ပါတယ္။ လက္၀ဲ အယူအဆကို သက္၀င္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ဒီအယူအဆအရ ပင္လုံညီလာခံမွာ ခြဲထြက္ခြင့္ကို လက္ခံသေဘာတူခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါကို ပင္လုံညီလာခံထဲမွာတင္ ကန္႔ကြက္ခဲ့တာက လက္၀ဲသမား မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထက္ အသက္ေရာ အေတြ႕အႀကဳံပါႀကီးတဲ့ ေနာင္လြတ္လပ္ေရးေခတ္ အာဏာရပါတီေခါင္းေဆာင္တဦးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုု စိတ္လိုက္မာန္ပါ ခံစားမႈအတိုင္း မလုပ္ဖို႔ ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “ဒါကေတာ့ အတူတြဲလုပ္ၿပီး အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပရမွာပဲ၊ (၁၀) ႏွစ္ အတူလုပ္ၿပီးတဲ့အထိ ခြဲထြက္ခ်င္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ ဒါက်ဳပ္တို႔ ညံ့လို႔ပဲ” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ေၾကာင္း အတြင္း၀န္ ဦးေဖခင္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔ပင္လုံစာအုပ္မွာ ေရးထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
အခုခါမွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကင္းမဲ့ၿပီး အစစအရာရာ ခြ်တ္ၿခဳံက်ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ အေျခအေနဆိုးကို အေျဖရွာၾကရင္း တာ၀န္မကင္းတဲ့သူေတြက ပင္လုံစာခ်ဳပ္အေပၚ အျပစ္တင္လိုတဲ့ အျမင္ေတြကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မ႐ိုးမသား ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ အဲဒီ့ထဲမွာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီမ်ားေရာ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီေတြေရာ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ဲၾကတဲ့ ပင္လုံ ညီလာခံနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ေတြဟာ အေျခအေနအခ်ိန္အခါအရ မွန္ကန္တဲ့ ေဆာင္႐ြက္ ခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ညီလာခံရလာဒ္ကို ပီျပင္ေအာင္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္တာ ကေတာ့ ဆက္ခံသူ ေနာက္လူေတြရဲ႕ တာ၀န္သာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီး ေဒါက္တာန္သန္းထြန္းက “ဖဆပလေတြ ညံ့ပုံကေတာ့ ျပည္ေထာင္စု(ပင္လုံ) ေက်ာက္တုိင္ ေတာင္ တည့္ေအာင္ မေထာင္ႏုိင္ဘူး” လို႔ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ခပ္ေငါ့ေငါ့ မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ေဆာင္းပါး အစပိုင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ေပၚေပါက္လာရ ျခင္းဟာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္္ပါ ခြဲထြက္ခြင့္ေၾကာင့္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ မမွန္ပါဘူး။ စစ္တပ္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကို ေသြးထိုးဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ ႏွစ္ကာလ ၾကာရွည္ တဖက္သတ္ ၀ါဒျဖန္႔မႈေတြေၾကာင့္ လူအမ်ားၾကားမွာ တကယ့္ ပကတိတရားလို ခိုင္မာလာပါတယ္။ လြတ္လပ္ၿပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ရင္ ခြဲထြက္လိုက ခဲြထြက္ႏိုင္သည္ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ ပင္လုံညီလာခံမွာ မူအားျဖင့္ ေဆြးေႏြးသေဘာတူခဲ့ၾကတာ မွန္းေသာ္လည္း စာခ်ဳပ္မွာ ထည့္သြင္းထားျခင္း မရွိပါဘူး။ ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံထဲက်မွ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္း (အပိုဒ္ ၁၀ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။) ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ျပည္နယ္အားလုံးကို မရည္ၫြန္းပါဘူး။

လြတ္လပ္ၿပီး (၁၀) ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အထိ ဒီအႏၱရာယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ မေပၚ ေသးပါဘူး။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္ကို အားျပဳ ရပ္တည္ေနရတဲ့ အာဏာရ ဖဆပလ ၿပိဳကြဲၿပီးမွ စစ္တပ္ကို ကိုယ့္ဘက္သူ႔ဘက္ပါေအာင္ ဆြဲေဆာင္ၾကရင္းက ဒီအယူအဆ ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာမသိမ္းမီ ရက္ပိုင္းအလိုမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ အသံလႊင့္႐ုံ တိုင္းရင္းသား ႏွီးေႏွာပြဲေတြမွာ ဘယ္လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားကမွ ခြဲထြက္ခြင့္ကို ေထာက္ျပ ေဆြးေႏြးတာ၊ ေတာင္းဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့တာက တျပည္ေထာင္လည္းမဟုတ္ ျပည္ေထာင္စုမူ စစ္စစ္လည္း မဟုတ္တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံကို ျပင္ဆင္ဖုိ႔နဲ႔ ျပည္နယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ၿပီးကာလ ကစလို႔ ထိုေဆြးေႏြးပြဲကာလအထိ အာဏာရ ဖဆပလအစိုးရဟာ ျပည္နယ္ေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္ အစိုးရအဆင့္မဟုတ္တဲ့ ျပည္နယ္ဦးစီးေကာင္စီ ဆိုတာေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဦးစီးေကာင္စီ ဥကၠ႒ကို ျပည္နယ္လူထုရဲ႕ ဆႏၵမဲကို ပစ္ပယ္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က သူသေဘာက်သလို ေ႐ြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ပါတယ္။ ဒီလို မမွ်တတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ျပဳျပင္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုမူ စစ္စစ္ကို ထူေထာင္ဖုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဟာသ
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ စာအဆုံးပိုင္းမွာ လူနည္းစုတိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္ တပ္ေပါင္းစုျဖစ္တဲ့ (NDF) ကလည္း ခြဲထြက္ခြင့္ကို စြန္႔လႊတ္ထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ ဖယ္ဒရယ္ဆိုတာ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အႏၱရယ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ ဟာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီေတြရဲ႕ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္မႈသက္သက္ (Non-issue) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နအဖေတြရဲ႕ ေလသံအတိုင္းေျပာရရင္ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒကို အသုံးခ်ၿပီး လူထုဆႏၵကို ပစ္ပယ္ကာ အာဏာကို ျဖတ္လမ္းက ရယူလိုသူ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြရဲ႕ ေသြးထိုးစကား သာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္ လူနည္းစုတိုင္းရင္းသားေတြ အၾကားမွ ၾကားေနရတဲ့ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ သီးျခား လြတ္လပ္ေရးဆိုတာဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈနဲ႔ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါ တန္းတူေရး မူကို ခ်ဳိးေဖာက္ခံရတာေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုရဲ႕ တိုင္းရင္းသား စည္းလုံးညီၫြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရးဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ ရာစုႏွစ္ရဲ႕ စိတ္ပ်က္စရာ အေကာင္း ဆုံးနဲ႔ မရီရဆုံး ႏိုင္ငံေရး ဟာသတပုဒ္ပါပဲ။ ႐ုပ္သ႑ာန္အရသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္ရွိေနေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရေတာ့ အစိတ္စိတ္ၿပိဳကြဲေနပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဘယ္လူနည္းစု တုိင္းရင္းသားကမွ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ တင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ ျပည္ေထာင္စုသား ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ မခံယူႏိုင္၊ မခံစားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ရာစုႏွစ္၀က္ မက ၿပိဳကြဲေနတဲ့ တိုင္းရင္းသား စည္းလုံးေရး (၀ါ) အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရး ျပည္လည္ တည္ေဆာက္ေရးဟာ အင္မတန္ခက္ခဲမွာ အေသအခ်ာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ကိုလိုနီအေမြဆိုးကို အေျဖရွာတဲ့ပင္လုံ

လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ပင္လုံစာခ်ဳပ္အရ လြတ္လပ္္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုရယ္လို႔ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျပည္မလို႔ဆိုတဲ့ Proper Burma ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး က်န္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဘုရင္ခံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နယ္ျခား ေတာင္တန္း ေဒသ Frontier Burma ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္မကို ကိုယ္စားျပဳ ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို အေျခခံတဲ့ ျပည္မ လူထုကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္ေတာင္တန္းကိုယ္စားလွယ္မ်ားကေတာ့ ႐ိုးရာအေမြခံ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္တို႔ရဲ႕ ခြဲျခားအုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

၁၈၈၆ ဇန္န၀ါရီ (၁) ရက္ေန႔ ထုတ္တဲ့ ၿဗိတိသွ်အစိုးရရဲ႕ အမိန္႔ျပန္တမ္းမွာ “ယခင္ ဗမာဘုရင္ပိုင္ နယ္ေျမအားလုံးကို ၿဗိတိသွ် ဘုရင္မႀကီး၏ အင္ပါယာအတြင္း သြတ္သြင္း လိုက္သည္။” လို႔ ဆိုေပမဲ့ တကယ္တမ္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာေတာ့ ျပည္မ (Proper Burma) နဲ႔ နယ္ျခား ေဒသမ်ား (Frontier Burma) လို႔ ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာ၊ ရခိုင္၊ မြန္၊ ကရင္စတဲ့ ျပည္မသားေတြ ဘုရင္ခံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အဲဒီ့ေတာင္တန္းေဒသေတြကို ၀င္/ထြက္ခြင့္ မရွိဘူး။ အဲဒီ့ေဒသေတြမွာ ဗမာစာ သင္ခြင့္မရွိဘူး။ အဲဒီလို ႏွစ္ကာလရွည္ ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ယူမယ့္အခ်ိန္မွာ ပင္လုံညီလာခံနဲ႔ ပင္လုံ စာခ်ဳပ္ဆိုတာ လိုအပ္စြာ ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္တယ္။

အလြယ္တကူ ေပၚေပါက္လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗမာ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ လန္ဒန္ေရာက္ေနစဥ္မွာ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ဟာ သူတို႔ကိုယ္စားလွယ္ မဟုတ္ဖူးလို႔ သံႀကိဳး႐ိုက္ ကန္႔ကြက္တာေတြ ရွိခဲ့သလို ပင္လုံစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ ျငင္းဆိုခဲ့တဲ့ ေစာ္ဘြားေတြလဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္ေတာင္ စိတ္ပ်က္ လက္ေလွ်ာ့ေတာ့မေလာက္ အေျခအေနေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ အတြင္း၀န္ ဦးေဖခင္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ ပင္လုံစာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးထြန္းေအး၊ ဦးတင္ေအး၊ ဦးထြန္းျမင့္စတဲ့ တိုးတက္တဲ့ ရွမ္းမ်ဳိးခ်စ္ေတြ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ လူထုအစည္းအေ၀းႀကီး က်င္းပခဲ့တယ္။ လူထုအစည္းအေ၀းႀကီးက ျပည္မနဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရးယူရန္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စု မူကို ေထာက္ခံဖိအားေပးခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးမွာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ လက္မွတ္ေရးထုိးႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။

ပင္လုံစာခ်ဳပ္နဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စု ဆိုတာဟာ လူနည္းစုေရာ၊ လူမ်ားစုပါ တိုင္းရင္းသားအားလုံးက ကိုယ့္သေဘာဆႏၵအေလ်ာက္ ပူးေပါင္းတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းမွာ သီဆိုသလို တရားမွ်တျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ တန္းတူညီမွ်မႈကို အေျခခံထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ လူမ်ဳိးစုံ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ စိုက္ထူ ခဲ့ၾကတဲ့ ပင္လုံစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုကို ၀ိုင္း၀န္းကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရန္မွာ ႏိုင္ငံသား အားလုံးရဲ႕ တာ၀န္ မ်ဳိးခ်စ္ အားလုံးရဲ႕ တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အႏၱရာယ္က ေဖာက္ျပန္မႈ ဗီဇအေျခခံတဲ့ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒနဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး ၀ါဒေတြပဲျဖစ္တယ္။ တမ်ဳိးသားလုံးရဲ႕ ရန္သူျဖစ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ နအဖစစ္အုပ္စုဟာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒနဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒေတြ အၾကားက ပဋိပကၡအသြင္ အျပန္ အလွန္ ေက်းဇူးျပဳ ယွဥ္ဖက္ေနမႈကို အမွီျပဳၿပီး ရပ္တည္ေနတာျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲကာလက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ဟာ လူမ်ဳိးစုံ အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ၿပီး ေအာင္ပြဲဆင္ ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ေခ်မႈန္းေအာင္ပြဲဆင္ဖုိ႔ ဆိုတာမွာ ကလည္း အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရးဟာ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ အမွန္တကယ္ ညီၫြတ္ေရး လိုခ်င္ရင္ ရန္သူအစစ္ကို ျမင္ဘုိ႔လိုပါတယ္။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း

၆၊ ၁၂၊ ၂၀၁၀။



(ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ေတြးေခၚေရးသားသည့္)
ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ျခင္း အပိုင္း (၁)
ေနာက္ခံသမိုင္း
ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီစံနစ္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈကို ဦး႐ြက္ျပဳလုပ္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ရွမ္းျပည္ ပင္လုံၿမိဳ႕ေလးတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြ ယူပါမည္ဆိုသည့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရရွိခဲ့သည့္အခါ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ ျပည္ေထာင္စုစံနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံမဟုတ္ဘဲ တျပည္ေထာင္စံနစ္သာ ျဖစ္သည္ဟု ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဦးေဆာင္တင္ျပလာခဲ့ၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲေရးကို ေတာင္းဆိုလာခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္းလက္၀ဲ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ပုန္ကန္ထႂကြခဲ့ၿပီး၊ ကရင္တပ္မ်ားကလည္း ေကအင္ဒီအို (KNDO) Karen National Defense Organization က ဦးေဆာင္ၿပီး ပုန္ကန္ခဲ့ၾကသျဖင့္ လြတ္လပ္ခါစႏိုင္ငံ သည္ ျပည္တြင္းစစ္မီးမ်ားၾကားတြင္ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခါ ျပည္သူမ်ားက သူပုန္မ်ားကို ႏွိမ္ႏွင္းေနသည့္ တပ္မေတာ္ကို အားကိုးလာခဲ့ၾကၿပီး တပ္မေတာ္၏ အခန္းက႑သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးတြင္ အေရးပါလာခဲ့သလို ျပည္တြင္းစစ္ကို ရင္ဆိုင္ရင္း ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားလာခဲ့ရသည္။ တပ္မေတာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းကို အားကိုးလာခဲ့ၾကသည္။

ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ အာဏာရယူရန္အတြက္ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ျမန္မာျပည္မွ ခြဲထြက္၍ မိမိကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံထူေထာင္လိုျခင္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ အစိုးရမွ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္အေျခခံဥပေဒကို မေရးဆြဲႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ေယဘုယ်သုံးသပ္ႏုိင္ ပါသည္။ လက္၀ဲ လက္ယာႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ ကိုယ္လိုရာဆြဲေရးသည့္ သမိုင္းက လည္းရွိသျဖင့္ အဓိက ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္း (၃) ခ်က္ကို အက်ဥ္း႐ုံး၍ တင္ျပျခင္းျဖစ္ ပါသည္။

ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ ျဖစ္ထြန္းလာျခင္းမွာ ပင္လုံညီလာခံတြင္ ပါသည့္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ဆိုသည့္ စာပုိဒ္သည္ အဓိကအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေနသည္ဟုထင္သည္။ ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံး လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္အတြက္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ပင္လုံၿမိဳ႕တြင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကစဥ္ တန္းတူညီမွ်ေရး ႏွင့္ အကယ္၍ မေက်နပ္လွ်င္ ေနာင္ (၁၀) ႏွစ္အၾကာတြင္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ရွိေစရမည္ဆိုသည့္ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုး ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ထိုစဥ္အခါက ၿဗိတိသွ်တို႔က ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ ထားျခင္းေၾကာင့္ အကယ္၍ ဤအခ်က္ကို လက္မခံပါက တိုင္းရင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္မႏွင့္အတူ မပူးေပါင္းဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့မည္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့ သည္ဟု ယူဆရသည္။

တခ်ဳိ႕ေသာ လက္၀ဲႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားက “ေအာင္ဆန္းအသုံးမက်လို႔ လက္မွတ္ထိုး ခဲ့တာ၊ ေအာင္ဆန္းဟာတရားခံ” ဟု စြပ္စြဲခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက လက္မွတ္မထိုးခဲ့လွ်င္ ျမန္မာရာဇ၀င္သည္ တမ်ဳိးတဖုံေျပာင္းလဲ သြားလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ လက္မွတ္မထိုးသျဖင့္ သေဘာတူညီခ်က္မရဘဲ တိုင္းရင္းသားမ်ားက ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာဓနသဟာယထဲတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ျပည္မႏွင့္သာ လြတ္လပ္ေရးရ လာစရာအေၾကာင္းရွိသည္။ ရွမ္းျပည္၊ ကယားျပည္၊ ခ်င္းျပည္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္တို႔ ၿဗိတိသွ် လက္ေအာက္မွ မည္သည့္အခါတြင္ လြတ္လပ္ေရးရမည္ မေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း အကယ္၍ သီးျခားလြတ္လပ္ေရးရရွိပါကလည္း ရွမ္းျပည္သည္ ပတ္လည္တြင္ ကုန္းလမ္းပိတ္ (Land Lock) ႏိုင္ငံအျဖစ္ေပၚထြက္လာၿပီး ပင္လယ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ယိုးဒယားႏိုင္ငံ တို႔ကို အားကိုးရမည့္ အေနအထားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ ရွမ္းျပည္သည္ ယိုးဒယား ျပည္ႏွင့္ ပူးေပါင္းေကာင္း ပူးေပါင္းသြားႏုိင္ေခ်ရွိသည္။ ဥပမာ SSA ေခါင္းေဆာင္ ခြန္ဆာ၏ ႒ာနခ်ဳပ္တြင္ ထိုင္းဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားဓါတ္ပုံႀကီးမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး ခြန္ဆာက ၎၏ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားဟု ဆိုခဲ့သည့္ သာဓကရွိသည္။ သုိ႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္သည့္ ယိုးဒယားသုိ႔မဟုတ္ ဗမာက ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္ႏိုင္သည္။ ထို႔အတူ ကခ်င္ႏိုင္ငံငယ္ေလးသည္လည္း ရွမ္းအလား ကုန္းပိတ္ႏုိင္ငံျဖစ္၍ ျမန္မာႏွင့္ တ႐ုတ္ကို အားကိုရေပလိမ့္မည္။ တ႐ုတ္က တိဗက္ျပည္ကို ၀င္သိမ္းသလို သိမ္းယူသြားႏုိင္ေခ်ရွိသလို ျမန္မာႏိုင္ငံကလည္း မိမိပုိင္ နယ္ေျမအျဖစ္ ေတာင္းယူသိမ္းပိုက္ခံရဘြယ္လည္းရွိႏုိင္သည္။ ထိုနည္းတူ ခ်င္းႏိုင္ငံအျဖစ္ ထြက္ေပၚလာမည္ ဆိုပါက ျပည္မကိုပင္ အားကိုးရမည့္အသြင္ရွိသည္။ သို႔မဟုတ္ ကုလားႏွင့္ ေပါင္း၍ မီဇိုရမ္ ျပည္နယ္ထဲတြင္ ပါ၀င္သြားႏိုင္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေမွ်ာ္အျမင္ရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ယေန႔အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဟူ၍ တိုင္းရင္းသားမ်ားအားလုံး စုစည္းထားသည့္ အေနအထားသို႔ ရွိေနခဲ့သည္ဟုဆိုလွ်င္ မမွားႏိုင္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဲ့သို႔ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ယုံၾကည္ ကိုးစားသည့္ ပုဂၢဳိလ္ကို မသမာသူတစုက လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တိုင္းရင္းသား မ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္မ်ား၊ တန္းတူညီမွ်ေရးဆိုသည့္ ကတိမ်ားကို ေနာင္တက္လာသည့္ ေခါင္း ေဆာင္မ်ားက ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကသည္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဂြ်န္လတြင္ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ မြန္ႏွင့္ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ ၂၀၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္သည့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ညီလာခံမွ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္းရန္ ဦးႏုက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ “အမ်ဳိးသားႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကို က်င္းပျပဳလုပ္ ေပးခဲ့သည္။ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အစိုးရကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ မ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားတက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ဥကၠ႒ ၀န္ႀကီး စပ္ခြန္ခ်ဳိက အစည္းအေ၀းတြင္ ျပည္မကို ျပည္နယ္တနယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ဖြဲ႕စည္းေရး၊ လႊတ္ေတာ္ (၂) ရပ္ အာဏာတူေရး၊ လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္သုိ႔ ျပည္နယ္မ်ားက တူညီသည့္ ကိုယ္စားလွယ္ အေရအတြက္ေပးေရး၊ ျပည္နယ္မ်ားမွ မိမိဆႏၵအေလွ်ာက္လြဲအပ္ေသာ အာဏာကိုသာ ျပည္ေထာင္စု ဗဟိုအစိုးရမွ ရရွိႏုိင္ေရး၊ က်န္အာဏာကို ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ထားရွိေရး တို႔ျဖစ္သည္။

၎အက်ဳိးဆက္သည္ ေနာက္တလအၾကာ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔ ၁၉၆၂ ႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ေန၀င္းက တိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲေတာ့မည္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို အသုံးခ်၍ စစ္တပ္ကို ခုတုံးလုပ္၊ အေျခဥပေဒကို သစၥာေဖါက္ဖ်က္၍ အာဏာသိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီး စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့ေလသည္။

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေပၚေပါက္လာေရးအတြက္ ရင္ဆုိင္ရမည့္ အတားအဆီးမ်ား
(၁) ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ဓာတ္။
(၂) မိမိလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းကိုသာ ၾကည့္လုပ္ေဆာင္႐ြက္ေသာ လုပ္ရပ္။
(၃) လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒတည္ရွိေနမႈ။
ဤသုံးခ်က္သည္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအတြက္ အဟန္႔အတားႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။

(၁) ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ဓာတ္။
တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ျပည္တြင္းစစ္ဒါဏ္ေၾကာင့္ မိမိတို႔ အိုးအိမ္ပစ္၍လည္းေကာင္း၊ သားမယားေသေၾကပ်က္စီး၍လည္းေကာင္း၊ စစ္တပ္၏ ေခ်ာဆြဲ ေပၚတာလိုက္ရ၍ လည္း ေကာင္း၊ သားပ်ဳိ သမီးပ်ဳိမ်ား ဖ်က္ဆီးခံရ၍လည္းေကာင္း စစ္တပ္ကို မုန္းတီးလာၾကသည္။ ဗမာစစ္တပ္ဟူ၍ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကိုပါ မုန္းတီးေနၾကသည္။ အမွန္စဥ္စစ္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားလည္း တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားနည္းတူ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ဒါဏ္ကို ခံစားေနၾကရသည္။ စစ္အာဏာ ရွင္တုိ႔ကို တိုင္းရင္းသားမ်ားနည္းတူ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသည္ကို နားလည္သေဘာေပါက္ လာလွ်င္ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈကို ေျပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္နယ္မ်ားရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ား အမ်ားစုမွာ ျပည္မသုိ႔ မေရာက္ဘူးၾကသျဖင့္ ျပည္မတြင္လည္း ျပည္နယ္မ်ားမွာကဲ့သို႔ ႏွိပ္စက္ၫွင္းပန္းမႈရွိေၾကာင္း မသိျမင္ၾကသျဖင့္သာ ဗမာတပ္ဟူ၍ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကို မုန္းတီးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဗမာေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦး၀င္းတင္၊ ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏုိင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ေ႒းေႂကြ၊ မင္းေဇယ်ာတို႔ ေထာင္ထဲတြင္ ဆယ္စုႏွစ္၊ ႏွစ္ခုေနလွ်က္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကျခင္းကို သိခ်င္မွ သိေပလိမ့္မည္။ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္ ဦးခြန္ထြန္းဦး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆထင္တို႔ကိုသာ သိရွိခ်င္သိရွိေနမည္ျဖစ္သည္။

အခ်ဳပ္မွာ လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီးမႈသည္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးေပၚေပါက္ေရးအတြက္ ႀကီးမား ေသာ အဟန္႔အတားႀကီးျဖစ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ေၾကာင့္သာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ား အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလုံး ဒုကၡဆင္းရဲခံေနရသည္ကို ရွင္းလင္းစြာ သိၿပီး လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီး မႈမွာ မွားယြင္းေၾကာင္း သိျမင္လာဘို႔ အဓိကလိုအပ္သည္။ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈမရွိမွ၊ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးေသာ အခါတြင္ အလြယ္တကူ ယုံၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

(၂) မိမိလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းအတြက္သာၾကည့္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနေသာ လုပ္ရပ္။
တတိုင္းျပည္လုံးကို တပ္သားသုံးသိန္းေက်ာ္အင္အားျဖင့္ ဖိႏွိပ္ထားေသာ စစ္အာဏာ ရွင္စံနစ္ကို မိမိျပည္နယ္တခုတည္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သက္သက္တိုက္ပြဲ၀င္ေန မႈသည္ “ေတာင္ႀကီးၿဖိဳမဲ့ႀကံ ခါးကမသန္” ဆိုသည့္ ပမာျဖစ္ေနသည္။ အဓိက တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျမင္ရမည္မွာ ျမန္မာျပည္တျပည္လုံး လြတ္ေျမာက္မွ ငါတို႔ျပည္နယ္ပါ လြတ္ေျမာက္မည္ ထို႔ေၾကာင့္ တျပည္လုံးလြတ္ေျမာက္ေရးကို ငါတို႔ ႀကိဳးစားရမည္ ဆိုသည့္ အျမင္ကို ထားရွိဘို႔လိုသည္။ ထိုသုိ႔ တျပည္နယ္ လြတ္ေျမာက္ေရးထက္ အေရးထက္ တျပည္ လုံးလြတ္ေျမာက္ေရးဆိုသည့္ အျမင္သုိ႔ ေျပာင္းပစ္လိုက္ပါက ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ေသာ ေန႔တြင္ ထိုေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဘ၀ သာမက တႏုိင္ငံလုံး လြတ္လပ္ေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားဘ၀သို႔ တက္လွမ္း ေရာက္ရွိလာေပလိမ့္မည္။

(၃) လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ တည္ရွိေနမႈ။
ေန၀င္းလက္ထက္မွစ၍ ယေန႔သန္းေ႐ႊလက္ထက္အထိ ျမန္မာစစ္တပ္သည္ လူမ်ဳိး ႀကီး၀ါဒျဖင့္ တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားကို ျမန္မာမႈ (Burmanization) ျပဳခဲ့ၾကျခင္းသည္ တိုင္း ရင္းသားစည္းလုံး ညီၫြတ္မႈကို ႀကီးစြာေသာ ထိခိုက္မႈကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ တုိင္းရင္းသား ျပည္နယ္မ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသားဘာသာစာေပမ်ား သင္ၾကားခြင့္ကို ပိတ္ပင္၍ ျမန္မာစာကိုသာ သင္ၾကားေစျခင္း တိုင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကို ထိမ္းသိမ္းေပးျခင္းမျပဳဘဲ မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းတုိ႔သည္ အလြန္က်ဥ္ေျမာင္းသည့္ လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒျဖစ္သည္။ အေမရိကန္၊ ဥေရာပႏုိင္မ်ားတြင္ မူလတန္းေအာင္ၿပီး (၄- ၅) တန္း ေရာက္လွ်င္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား အျပင္ ႏုိင္ငံျခားဘာသာရပ္တခုခုကိုပါ တြဲယူရသည္။ ႏုိင္ငံျခားသား အေျခခ်သူမ်ား ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ စာသင္အ႐ြယ္ ခေလးသူငယ္မ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာအျပင္ မိမိ လူမ်ဳိးဘာသာစကား မေပ်ာက္ကြယ္ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကဘို႔ အားေပးျခင္း ကူညီျခင္းကို ျပဳၾကသည္။ တိုင္းတပါး ဘာသာစကား၏ တန္ဘိုးကို ေလးစားၾကသည္။ အေမွ်ာ္အျမင္ ႀကီးၾကသည္။ ငါ့ဘာသာစကားပဲ သင္ရမည္မရွိ။ ဘာသာစကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာက္တြင္ အက်ယ္ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားပါမည္။

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ျခင္း အပိုင္း (၂)

ပထမပိုင္းတြင္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ရာတြင္ ရွိသည့္ အတားအဆီး (၃) ရပ္ကို ေဖၚျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအတားအဆီး (၃) ရပ္ကို ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလုံးမည္သုိ႔၊ မည္ကဲ့သုိ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရမည္ကို ဉာဏ္မီသေလာက္ တင္ျပ ေဆြးေႏြးသြားမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔တင္ျပ ေဆြးေႏြးရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္၏ စိတ္ထဲတြင္ ျမန္မာျပည္ဖြါး တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ားအားလုံး-
(၁) လြတ္လပ္ေသာ လူသားမ်ားအျဖစ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕ လူပီသစြာေနထိုင္ႏိုင္ေရး။
(၂) လူ႔အခြင့္အေရး တန္းတူညီမွ် ရရွိေရး။
(၃) စည္းလုံးညီၫြတ္ေသာ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚေပါက္ေရးဟူေသာ စစ္မွန္ သည့္ ေစတနာ အျမင္ျဖင့္ တင္ျပျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စကားပလႅင္ခံပါရေစ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ ေတာ္ေရးသားတင္ျပခ်က္မ်ားကို လူမ်ဳိးႀကီး စိတ္ဓာတ္ရွိေသာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ က်ဥ္းေျမာင္း ေသာ လူမ်ဳိးေရးစိတ္ဓာတ္ရွိသည့္ တိုင္းရင္းသားတုိ႔က လက္သင့္ခံႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

သုိ႔ရာတြင္ ျပည္သူတို႔ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး၊ ျပည္တြင္းတြင္ တကယ္စစ္မွန္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္လိုေသာ၊ တစည္းတလုံးေသာ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ကို လိုလား သည့္ မည္သည့္တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မဆို ကြ်ႏု္ပ္၏ တင္ျပေဆြးေႏြးခ်က္ကို မူအားျဖင့္ လက္ခံႏိုင္လိမ့္ဟု ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။ ဖယ္ဒရယ္ဆိုလွ်င္ မထိနဲ႔ မကိုင္နဲ႔ဟု မိမိေျပာမွားဆိုမွားျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ႏိုင္ငံေရးေသသြားမည္ဆိုသည့္ အေတြးျဖင့္ ယေန႔ႏိုင္ငံေရးသမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ေခတ္ေဟာင္းႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးတို႔က လက္ေရွာင္ခဲ့ၾကေပသည္။

ကြ်န္ေတာ့အျမင္သည္ အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က လက္ေရွာင္ေနေသာ ကိစၥကို ထိုအတိုင္း လႊတ္ထားပါက ထိုလိပ္ခဲတင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ ကိစၥကို စစ္အာဏာရွင္တို႔က အသုံးခ်၍ “တိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲမည့္ အေရးေၾကာင့္” တပ္မေတာ္ကို တိုးခ်ဲ႕ေနရပါသည္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ေတာင္တန္းျပည္မမက်န္ စစ္အာဏာျဖင့္ ဆက္လက္ႏွိပ္ကြပ္ ေနမည္ သာျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းမေ႐ြ႕ဟု ဆိုေသာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ မိမိ၏ အျမင္ကို တင္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ပထမဆင့္ ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ကို ေခ်ဖ်က္ျခင္း
ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ကို ေျခဖ်က္လိုလွ်င္ တိုင္းရင္းသားမ်ားဖက္မွ ၎တို႔ကို ဖိႏွိပ္သတ္ ျဖတ္ေနေသာ ရင္းျမစ္ကို သိျမင္ဘို႔လိုသည္။ ၎တုိ႔ႏွင့္ ဗမာတိုင္းရင္းသားမ်ားကို ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို ျမင္မွသာ ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္မွ ဗမာမ်ားႏွင့္ အက်ဳိးတူပူးေပါင္း၍ စံနစ္ဆိုးကို အတူတကြ တိုက္ထုတ္ပစ္မွသာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ ျဖစ္ေသာ သာတူညီမွ်ေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ ရရွိေရး၊ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးဆိုသည့္ ပန္းတိုင္ကို အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ား၏ စုေပါင္းအားျဖင့္ တည္ေဆာက္ ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ၎နည္းတူ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကလည္း စစ္အာဏာရွင္စံနစ္သည္ တတိုင္းျပည္ လုံးကို ဗမာမႈျပဳျခင္း (Burmanization) သည္ အားက်စရာ၊ သေဘာတူစရာ လုပ္ရပ္မဟုတ္၊ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ တနည္း မဟာဗမာ၀ါဒျဖစ္သည္။ ၎၀ါဒသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးကို အင္အားေတာင့္တင္းသည့္ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးအျဖစ္သုိ႔ တြန္းမပို႔ဘဲ ျပည္တြင္းစစ္ သံသရာ၌ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနမည့္ ၀ါဒျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ညီေနာင္ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ တန္ဘိုးမျဖတ္ႏုိင္သည့္ အေမြအႏွစ္မ်ားျဖစ္သည့္ တိုင္းရင္းစာေပ၊ စကား၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးျခင္း၊ ေျမေတာင္ေျမွာက္၍ အရွည္တည္တံ့ေအာင္ တန္ဘိုးထား အားေပးျခင္း၊ ကာကြယ္ေစာင့္ျခင္းတို႔ကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ အားတက္သေရာျဖင့္ ႐ိုးသားစြာ ျပဳၾကဘုိ႔ လိုအပ္ေပသည္။

ဥပမာ- ေကာ္နဲမ္တကၠသိုလ္ (Cornell University) သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေဒသႏုိင္ငံ မ်ား၏ စာေပမ်ားကို အဓိကစုေဆာင္း မွတ္တမ္းတင္သည့္ စာၾကည့္တိုက္မ်ားထားရွိသည္။ Kroch Library သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏွင့္ အေရွ႕အာရွစာေပမ်ားကို အထူးသိုေလွာင္ ထားေသာ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေပါေပါ့ခမာနီမ်ား ကေမၻာဒီယားႏိုင္ငံကို တုိက္ခိုက္ အာဏာသိမ္းယူၿပီးေနာက္ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္စာေပယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ေဖာက္ျပန္ေသာ စာေပမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ကမ္းကုန္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့သည္။ ေနာင္ဗီယက္နမ္ ေထာက္ခံမႈျဖင့္ တက္လာေသာ ဟြန္ဆန္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံတြင္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္မ်ား ေခါင္းပါးလ်က္ရွိသည္ကို ျပန္လည္ပ်ဳိးေထာင္ရန္ ကေမၻာဒီးယား ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ကို ေစလႊတ္၍ ေကာ္နဲတကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္မွ တန္ဖိုးထား ေငြကုန္ ေၾကးက်ခံသိမ္းဆည္းထားေသာ စာေပမ်ား အားလုံးကို ကူးယူႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ကေမၻာဒီးယား လူမ်ဳိးတုိ႔ မိမိစာေပ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို ျပန္လည္ျပဳစုထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။

ဤအခ်က္က ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္တခုျဖစ္သည့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရွိ တကၠသိုလ္မ်ား၏ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမားမႈ၊ မိမိႏွင့္ ဘာသာမတူ လူမ်ဳိးမတူသျဖင့္ ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဆိုသည့္ စိတ္ထားမ်ဳိးမရွိဘဲ၊ တိုင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈပင္ ျဖစ္လင့္ကစား တန္ဘိုးထားထိမ္းသိမ္းထား ၾကသည္ကို ေလးစားမိပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မူ ဗမာစကားသာ သင္ယူရမည္၊ တိုင္းရင္း သားျပည္နယ္မ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္း မ်ား၌ တိုင္းရင္းသားစာေပကို သင္ၾကားခြင့္မရွိ ပိတ္ပင္ထားခဲ့သည့္ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ လူမ်ဳိးႀကီး ၀ါဒကို က်င့္သုံးလ်က္ရွိသည္ကို ၀မ္းနည္းစြာေတြ႕ေနရသည္။

ျမန္မာျပည္ပညာေရးစံနစ္သစ္
ျမန္မာျပည္ပညာေရးစံနစ္သစ္တြင္ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ားတြင္ မူလတန္းမွ စ၍ တကၠသိုလ္၀င္တန္းအထိ မိမိလူမ်ဳိးစာေပကို သင္ၾကားခြင့္ရွိေစရမည္၊ ထို႔အျပင္ ျမန္မာစာေပ ကိုလည္း သင္ယူရမည္၊ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း သင္ယူရမည္။ တိုင္းရင္းသားစာေပ သင္ယူရ ျခင္းမွာ ကိုယ့္ဘာသာယဥ္ေက်းမႈကို ထိမ္းသိမ္းရန္အတြက္ ျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာစာေပကို သင္ယူရ ျခင္းမွာ ျပည္တြင္း၌ အျခားလူမ်ဳိးစုမ်ားအားလုံးႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ Internal Communication အတြက္ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္စာေပသင္ယူရျခင္းမွာ ကမၻာႏွင့္ ဆက္သြယ္ ႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ၀ေဒသ၊ လာ႐ႈိးအထိ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ျပည္သူမ်ား ျမန္မာစကားထက္ တ႐ုတ္စကားကို အမ်ားသုံးဘာသာ စကားအျဖစ္ ေျပာဆိုေန ၾကၿပီျဖစ္သည္။ ထိုေဒသတြင္ တ႐ုတ္လႊမ္းမိုးမႈ ႀကီးမားလာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဤအခ်က္က ထင္ရွားသျဖင့္ အထူးသတိထားၾကရန္လိုေပသည္။ ထို႔အတူ ျပည္မရွိ တိုင္းမ်ားတြင္လည္း ေက်ာင္းမ်ား၌ ျမန္မာဘာသာအျပင္ တိုင္းရင္းသားဘာသာတခုခုကို ေက်ာင္းသုံးအျဖစ္ ျပ႒ာန္းရမည္။ ထိုအခါ ဗမာစကားေျပာေက်ာင္းသားမ်ား တုိင္းရင္းသားဘာသာ တတ္လာ သျဖင့္ ညီေနာင္တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကို ႏႈိက္ႏႈိက္ခြ်တ္ခြ်တ္ ေလ့လာ လိုက္စားသူမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီး၊ တုိင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကိုလည္း တန္ဘိုးထားသည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ တိုင္းရင္းသားမ်ား သည္လည္း ဗမာစကားတတ္ႂကြမ္းသျဖင့္ မိမိျပည္နယ္မွ အျခားျပည္နယ္မ်ားကို အလည္သြား ေရာက္သည္ျဖစ္ေစ၊ အေျခခ် ေျပာင္းေ႐ြ႕ေနထိုင္သည္ျဖစ္ေစ ဗမာစကားျဖင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံ ႏိုင္မည္ျဖစ္သလို၊ တိုင္းရင္းသား ဘာသာဆရာမ်ားလည္း ျပည္မတြင္ အလုပ္အကိုင္မ်ား ရရွိပြင့္လန္းလာၿပီး အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ၊ တဦးယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံကို တဦးက နား လည္မႈ၊ တန္ဘိုးထားမႈတို႔ ေပၚေပါက္လာေပလိမ့္မည္။

ဖို႔ဒ္၀ိန္းၿမိဳ႕တြင္ ႏွစ္အတန္ၾကာက ၎အေတြးအေခၚကို ေဆြးေႏြးတင္ျပသည့္အခါ တိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးၾကၿပီး၊ ထိုအထဲမွ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးတဦး (ေဒါက္တာေသာင္းထြန္း၏ ဇနီး) က သူမအေနႏွင့္ ရွမ္းျပည္တြင္ ဗမာစကားသင္ၾကားရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ရွမ္းျပည္တြင္ ရွမ္းစကားသာ သင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ ေျပာဆို ခဲ့ပါသည္။ သူမက ထိုသုိ႔ ကန္႔ကြက္ျခင္းကို ဗမာစကားႏွင့္ ေျပာဆိုကန္႔ကြက္ခဲ့ျခင္းအေပၚ ကြ်ႏု္ပ္က သူမေျပာဆိုသည့္ စကားမွ-
(၁) ဗမာစကားျဖစ္ျခင္း
(၂) ဗမာစကားႏွင့္ ေျပာဆိုျခင္းကို တက္ေရာက္သူမ်ားတြင္ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ မြန္တုိင္းရင္း သားမ်ား ပါ၀င္ေနျခင္း။ ထိုတိုင္းရင္းသားမ်ား သူမေျပာသမွ်ကို နားလည္သည္မွာ ၎တို႔ အားလုံး ဗမာစကားကို ကြ်မ္းက်င္စြာတတ္ႂကြမ္းျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗမာစကားသည္ အမ်ားသုံးစကား ႏိုင္ငံသုံးစကားျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမအေနႏွင့္ ရွမ္းစကားျဖင့္ ေျပာဆိုပါက ရွမ္းမ်ားမွ လြဲ၍ က်န္လူမ်ား နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ သူမအေနႏွင့္ ဗမာစကားကို သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားၿပီး အျခားရွမ္းျပည္သူမ်ားကို သင္ရန္မလို ဆိုသည္ မွာလည္း အဓိပၸါယ္မရွိေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့ပါသည္။

မြန္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ကြ်ႏု္ပ္၏ တင္ျပမႈကို လက္ခံၿပီး ေမးခြန္းတခုထုတ္ခဲ့ပါသည္။ ၎ေမးေသာေမးခြန္းမွာ ျမန္မာလို႔ေခၚေခၚ ဗမာလို႔ေခၚေခၚ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ႏုိင္ငံသည္ ဗမာလူမ်ဳိးကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ေပးထားသလို ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ၎အေနႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသုိ႔မဟုတ္ ဗမာႏိုင္ငံဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းကို ႏိုင္ငံတခုအမည္ျဖင့္ လက္မခံႏိုင္ပါဟု တင္ျပေဆြးေႏြး သြားပါသည္။

သူ႔တင္ျပခ်က္ကို ကြ်ႏု္ပ္၏ ကိုယ္ပိုင္တဦးတေယာက္အေနႏွင့္ လက္ခံပါသည္။ ဟုတ္ ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟုေခၚေခၚ ဗမာႏိုင္ငံဟုေခၚေခၚ ၎အမည္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးကို ကိုယ္စား ျပဳေနေယာင္ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားမွာေကာ ဒီနံမည္မႀကိဳက္ရင္ ဘယ္လို စဥ္းစား ထားတာ ရွိသလဲဟု ေမးခဲ့သည့္အခါ ထိုပုဂၢိဳလ္က သူတြင္လည္း မစဥ္းစားရေသးေၾကာင္း သုိ႔ရာတြင္ လက္ရွိအမည္ကိုမူ တိုင္းရင္းသားအားလုံးကို ကိုယ္စားမျပဳဟု ခံစားရၿပီး ဗမာလူမ်ဳိး ကိုသာ ကိုယ္စားျပဳေနသည္ဟု တင္ျပခဲ့ပါသည္။

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ျခင္း အပိုင္း (၃)

ႏိုင္ငံေတာ္အမည္ ျပႆနာ
မြန္ကုိယ္စားလွယ္ တင္ျပခ်က္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားအားလုံး စဥ္းစားရမည့္ အခ်က္ျဖစ္ ပါသည္။ ျမန္မာဟုဆိုဆို ဗမာဟုဆိုဆို ၎နံမည္သည္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကို အဓိက ေဇာင္းေပး မွည့္ေခၚထားေသာ နံမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ အမ်ားသေဘာတူသည့္ ႏိုင္ငံ့အမည္ကို အနာဂါတ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စဥ္းစားဘုိ႔လိုလာပါသည္။ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ကို တည္ေဆာက္ခ်င္လွ်င္ ဗမာလႊမ္းမိုးမႈကို ပယ္ဖ်က္ရာ၌ ႏိုင္ငံအမည္သည္လည္း အဓိက ေျပာင္းလဲရန္ လိုအပ္ေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။

ျမန္မာျပည္ဖြား ကိုယ့္လူမ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကို အလြန္သိမၵိတင္ေလ့ရွိသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုရီးယားမ်ားကို ကႀကီးဟု၎ ဂ်ပန္မ်ားကို ေခြးဟု၎၊ မိမိကုိယ္ကို ေ႐ႊဟုလည္းေကာင္း တင္စားၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့ အႀကံထြက္သည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို “သု၀ဏၰဘူမိ” ေခၚရင္ေကာ တိုင္းရင္းသားအမ်ားစုက ေၾကနပ္ၾကပါမည္လားဟု ေမးခ်င္ပါသည္။ သု၀ဏၰ= ေ႐ႊ၊ ဘုမၼိ= ေျမ၊ ေ႐ႊေျမဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။

ဤသည္က တိုင္းရင္းသားစည္းလုံး ညီၫြတ္ေရးကို ေရွး႐ႈ၍ တတ္သေလာက္ ကေလးႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္တင္ျပခ်က္သာျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္နံမည္ကို န၀တ/ နအဖ တို႔က ျပည္သူ႔ဆႏၵမပါဘဲ ေျပာင္းလိုေျပာင္း၊ အလံေတာ္ကို ျဖဳတ္လိုျဖဳတ္ လုပ္ေနေသာ္လည္း အကယ္၍ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္တည္ေဆာက္ရာတြင္ ျပည္တြင္းရွိ လူအားလုံး၏ သေဘာဆႏၵကို ခံယူ၍ အမ်ားေၾကနပ္ေသာ နံမည္ကို လက္ခံရယူျခင္းသာလွ်င္ အေကာင္းဆုံးေျဖရွင္းျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ဗမာလူမ်ဳိးႀကီးကို မယုံၾကည္ျခင္း၊ လူအင္အားမ်ားေသာ ဗမာမ်ားက မိမိျပည္နယ္ ငယ္ေလးကို ဖိအားသုံး အႏိုင္က်င့္ျခင္းမွ လြတ္ကင္းရန္ဟု ႀကံ႐ြယ္ကာ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္မကို ျပည္နယ္တနယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေရးကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသားႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ပြဲတြင္ အဆိုျပဳခဲ့သည္ကို ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္က တုိင္းရင္းသားမ်ားက ျပည္မ၏ ၾသဇာအာဏာကို ထိမ္းခ်ဳပ္ရန္ႀကိဳးစားမႈ ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ လူမ်ဳိးေရးအျမင္ျဖစ္ေသာ ရွမ္း၊ ဗမာ၊ ကရင္၊ ကခ်င္စသည့္အစြဲမ်ားရွိေနၿပီး ဗမာမုန္းတီးေရး (သို႔) ဗမာဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္မ်ား တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ ကိန္း၀ပ္ေနခဲ့၍ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္မ်ားႏွင့္ ျပည္မဟူသည့္ ကြဲျပားမႈက အားၿပိဳင္မႈကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ထိုကိစၥသည္ ဗမာအမ်ားစုက လက္ခံက်င့္သုံး ႏိုင္သည့္ ေတာင္းဆိုမႈဟု မထင္ပါ။ ျပည္နယ္အားလုံး စုေပါင္းထားေသာ လူဦးေရထက္ မ်ားေနေသာ ဗမာအုပ္စုကို တျပည္နယ္တမဲစံနစ္ႏွင့္ သြားမည္ဆိုသည္က ဗမာမ်ားက လက္သင့္ခံမည့္စံနစ္မဟုတ္ေခ်။ အဓိကျပႆနာမွာ လူမ်ဳိးစု အေျခခံသည့္ ျပည္နယ္မ်ား ျဖစ္ေနၾက၍ျဖစ္သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္တခုတည္းတြင္ပင္ ျပႆနာမ်ားစြာရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ေျဖရွင္းခ်က္သည္ တုံးတိတိျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္ သို႔ရာတြင္ ျပည္နယ္ျပည္မ ျပႆနာ မ်ားအားလုံးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မည့္ တခုတည္းေသာ ေျဖရွင္းနည္းျဖစ္သည္ဟု ျမင္သျဖင့္ တင္ျပပါမည္။

မိမိတို႔ လူမ်ဳိးစုအတြက္လည္း မိမိလူမ်ဳိးစုျပည္နယ္လိုခ်င္ပါသည္ဟူေသာ ေတာင္းဆိုမႈ ကို ေျပေပ်ာက္ေစပါလိမ့္မည္။ ရွမ္း(ကေမၻာဇ) ျပည္နယ္တြင္း ေနထိုင္သူမ်ားအားလုံးက မိမိယုံၾကည္ အားထားသူကို ေခါင္းေဆာင္တင္၍ ျပည္နယ္အစိုးရ ဖြဲ႕ႏိုင္ခြင့္ရွိရမည္။ ထိုအခါ ထိုျပည္နယ္ရွိ ျပည္သူမ်ားက ပအို႔၀္လူမ်ဳိးကိုႀကိဳက္လွ်င္ ထိုပအို႔၀္လူမ်ဳိးသည္ ကေမၻာဇ ျပည္နယ္၏ ေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္လာေပမည္။ ထိုေခါင္းေဆာင္သည္ ထိုျပည္ရွိ ရွမ္းလူမ်ဳိးတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ လည္းျဖစ္သည္။

ထို႔အတူ လူမ်ဳိးစု ျပည္နယ္မ်ားျဖစ္ ေသာ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ မြန္၊ ရခိုင္ျပည္နယ္ တုိ႔ကိုလည္း လူမ်ဳိးစြဲျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္မွ နယ္ေျမကို အေျချပဳသည့္ ျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲရမည္ျဖစ္သည္။

ထို႔အတူ ျပည္မရွိ တိုင္းရင္းသားကိုလည္း တုိင္းအျဖစ္မွ ျပည္နယ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ တုိင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ဟူ၍ ကြဲျပားမႈ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ျပည္နယ္ (၁၄) ျပည္နယ္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအျဖစ္ အေကာင္အထည္ ေပၚလာမည္ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၏ ဖယ္ဒရယ္စံနစ္သည္ လူမ်ဳိးစုတို႔ကို အေျခမခံဘဲ ျပည္ နယ္အေျခခံ၍ တည္ေဆာက္ထားျခင္းေၾကာင့္ မည္သည့္လူမ်ဳိးစု ျပႆနာမွ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ မႀကံဳေတြ႕ရေသာ္လည္း လူျဖဴလူမဲ ျပႆနာကေတာ့ အကြ်င္းအက်န္အျဖစ္ ရွိေနေသးသည္။ လူျဖဴလူမ်ားစုက အခြင့္အေရးပို၍ ရေနျခင္း၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ပိုရေနျခင္းကို ထိန္းၫႈိရန္အတြက္ Minority Rights ကို ဥပေဒထဲတြင္လည္းေကာင္း ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္လည္းေကာင္း ထည့္ေပးထားျခင္းျဖင့္ လူနည္းစုမ်ား အခြင့္ အေရးကို ကာကြယ္ေပးသည္။ မည္သည့္ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒတုိ႔ျဖင့္ လူနည္းစု လူမ်ဳိးစုတို႔ကို ျမွင့္တင္ေပးမည္ဆိုသည္ကို ေနာင္တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ညီလာခံႀကီးတြင္ ေဆြးေႏြးၫႈိႏႈိင္း ၾကဘုိ႔လိုသည္။

ေခတ္သစ္ပင္လုံစာခ်ဳပ္
တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ဗမာအဖြဲ႕အစည္းမ်ား တက္ေရာက္ သည့္ မဲသေရာထေဆြးေႏြးပြဲမွ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္းအေပၚ ထိုမဲသေရာထ ေၾကျငာ စာတမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ပင္လုံညီလာခံဟာ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စာ႐ြက္ေပၚမွာတင္ ေရးထိုးခဲ့ၾကတာမဟုတ္ ၎တို႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားေပၚမွာ စည္းလုံးညီၫြတ္မႈကို ယုံၾကည္ပါတယ္ဆိုၿပီး ထိုးထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ယၡဳအခ်ိန္မွာ စစ္မွန္တဲ့ တိုင္းရင္းသား ညီၫြတ္မႈကို မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ျပည္ေထာင္စုလုိ႔ အေခၚရ ခက္ေနပါသည္ဟု ၀န္ခံခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္မွန္တဲ့ ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္ဘုိ႔အတြက္ တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြဟာ မိမိတို႔ မေၾကနပ္မႈေတြ၊ သေဘာ မတူညီမႈေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းအႏၱရာယ္မရွိဘဲနဲ႔ တင္ျပေပးႏိုင္တဲ့ ေဆြးေႏြးမႈရွိတဲ့ စံနစ္တခုရွိဘုိ႔ လိုတယ္လို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားေတြ ျပည္ေထာင္စုေပၚမွာ ယုံၾကည္မႈ ကင္းမဲ့လာတာက အင္မတန္၀မ္းနည္းဘို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ရင္ဖြင့္ခဲ့ပါသည္။ မဲသေရာထေၾကျငာခ်က္မွာပါတဲ့ တိုင္းရင္းသားမ်ားလိုလားခ်က္ျဖစ္သည့္-
(၁) စစ္အာရွင္စံနစ္ဖ်က္သိမ္းၿပီး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ရန္။
(၂) ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးစံနစ္ က်င့္သုံးရန္။
(၃) လူမ်ဳိးတိုင္းတန္းတူ အခြင့္အေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အခြင့္အေရးမ်ားရရွိရန္။
(၄) ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္ေဆာက္ရန္တို႔ျဖစ္သည္။

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ျခင္း အပိုင္း (၄)

မဲသေရာထ ေၾကျငာစာတမ္းပါ အခ်က္ (၆) ခ်က္သည္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္လိုသူမ်ား မျငင္းပယ္ႏိုင္သည့္ အခ်က္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တုိင္ ၎အခ်က္မ်ားကို အမ်ားျပည္သူ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ဖတ္ျပၿပီး ေထာက္ခံခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခ်စ္ခင္ေလးစား ေထာက္ခံၾကသည္ဟုဆိုလွ်င္ မမွားႏိုင္ပါ။

၂၁ ရာစု ပင္လုံစာခ်ဳပ္ဟု ဆိုရာ၌ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႏွင့္ တူႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ အဓိကမူျဖစ္ေသာ-
(၁) တန္းတူညီမွ်ေရး။
(၂) ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ါန္းခြင့္ ရရွိေရး။
(၃) စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေရးဆိုသည့္ မူမ်ားကိုေတာ့ ေျပာင္းလဲႏိုင္မည္ မဟုတ္ သလို၊ ျငင္းပယ္လို႔လည္း မရႏုိင္ပါ။ ၁၉၄၇ စာခ်ဳပ္တြင္ ပါရွိသည့္ “ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္” ကို ယေန႔ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ပစ္ပယ္လိုက္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုႀကီးအျဖစ္ မခြဲမခြာဘဲ ရပ္တည္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း NDF (National Democratic Front) တြင္ ပါ၀င္သည့္ တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက အတိအလင္း ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ထိုအခ်က္သည္ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားဘက္မွတိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲမည္ကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနေသာ စိတ္ကို ၿငိမ္းေအးသက္သာရာရေစသည္ဟုျမင္သည္။

န၀တ/ နအဖ လက္ထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားသည့္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္း မ်ားႏွင့္ ယေန႔ အေျခအေနသည္ ၿပိဳကြဲ ပ်က္စီးေတာ့မည့္ အေနအထားသို႔ ဆုိက္ေရာက္လ်က္ ရွိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နအဖႏွင့္ ရယူထားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ယာယီ အပစ္အခတ္ရပ္ထားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလတခုသာျဖစ္သည္။ ထာ၀ရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ ေဆာက္ရန္မွာ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ါန္းခြင့္ ရရွိေရးႏွင့္ တန္းတူညီမွ်ေရးသည္ အလြန္အေရးႀကီးသည္။ ထိုအခ်က္တို႔ကို စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ မေျဖရွင္းသေ႐ြ ေျပလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။

နအဖ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ အမ်ဳိးသားညီလာခံတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို တက္ေရာက္ ခြင့္ျပဳေသာ္လည္း ေလ့လာသူမ်ား အေနျဖင့္သာ တက္ေရာက္ခြင့္ ျပဳခဲ့ၿပီး၊ ေဆြးေႏြးခြင့္ရသည့္ အနည္းစုမွာလည္း နအဖခ်ေပးသည့္ အေၾကာင္းအရာထက္ ပို၍ တင္ျပခြင့္ မရခဲ့သည့္အတြက္ အမ်ားသေဘာတူညီေသာ အခ်က္အလက္မ်ား ပါမလာခဲ့ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎တို႔လိုလားသည့္ အဓိက ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ႏွင့္ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ မပါ၀င္သျဖင့္ ၎အေျခခံ ဥပေဒျဖင့္ ေဖၚေဆာင္လာမည့္ အစိုးရသစ္သည္ တိုင္းရင္းသားမ်ား သာမက ဗမာႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားအတြက္လည္း လက္ခံႏုိင္စရာမရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္
အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ဖယ္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ေရးဆြဲထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ျပည္နယ္တိုင္း ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ရွိသည္။ ျပည္နယ္တခုခ်င္းစီ၏ အေျခခံဥပေဒသည္၊ ျပည္နယ္တခုႏွင့္တခု ျပ႒ါန္းေသာ ဥပေဒမ်ား တူညီခ်င္မွ တူညီႏိုင္ေသာ္လည္း ဖယ္ဒရယ္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္လွ်င္ ဖယ္ဒရယ္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ အတည္ျဖစ္သည္။ ဖယ္ဒရယ္ အစိုးရသည္ ဗဟိုအစိုးရ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္ အစိုးရသည္ ၎ျပည္နယ္ရွိ ျပည္သူ မ်ားက ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမာက္သည့္သူသည္ Governor ဘုရင္ခံျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္တိုင္းတြင္ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ႏွစ္ဦးႏွင့္ လူဦးေရအလိုက္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ေပးရသည္။ သမတကို ျပည္နယ္အားလုံးမွ ျပည္သူမ်ားက တိုက္႐ိုက္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိသည္။ သမတသည္ ျပည္နယ္ အားလုံး၏ ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္မႈေၾကာင့္ ဖယ္ဒရယ္ အစိုးရကို ဦးေဆာင္သည္။

ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ တပ္မေတာ္ ဦးစီးခ်ဳပ္သည္ သမတျဖစ္သည္။ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ တပ္မေတာ္ တခုတည္းသာရွိၿပီး ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္တပ္ မရွိေခ်။ ကြ်န္ေတာ့အေနႏွင့္ တပ္မေတာ္ တခုတည္းသာ ရွိရမည္ကို လက္ခံပါသည္။ ယေန႔ နအဖ သည္လည္း တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္ ျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားသည့္ အေနႏွင့္ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ဟုဆိုသည့္ ေ၀ါဟာရကို သုံးၿပီး တိုင္းရင္းသား ၿငိမ္းအဖြဲ႕မ်ားကို ၎၏ လက္ေအာက္ခံ တပ္အသြင္ ကူးေျပာင္းရန္ ႀကံ႐ြယ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူအားျဖင့္ ဟုတ္သလို ရွိေသာ္လည္း နအဖ၏ တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္ျဖစ္ေပၚရန္ လုပ္ေဆာင္မႈသည္-
(၁) အမ်ားလက္ခံႏိုင္သည့္ အေျခခံဥပေဒမဟုတ္ျခင္း။
(၂) တိုင္းရင္းသားမ်ား ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကို ပစ္ပယ္လစ္လွ်ဴ႐ႈထားျခင္း။
(၃) ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးထက္ စစ္အာဏာကိုသုံး၍ ျပဳလုပ္ျခင္း။
(၄) တိုင္းရင္းသား ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္သည့္ တန္းတူညီမွ်ေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္မ်ားကို အာမခံခ်က္ လုံး၀ မရွိျခင္းေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕မ်ားက လက္နက္ စြန္႔လႊတ္ရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သုံးသပ္ပါသည္။

အကယ္၍ အမ်ားသေဘာတူ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ အေျခခံဥပေဒကို တုိင္းရင္း သားမ်ားအားလုံး ၫႈိႏႈိင္းေရးဆြဲခြင့္ရၿပီး အျပန္အလွန္ အေလ်ာ့အတင္း ၫႈိႏိႈင္းႏိုင္ၾကလွ်င္ အမ်ားလက္ခံသည့္ အေျခခံဥပေဒ ေပၚေပါက္လာၿပီး ထိုမွတဆင့္ လြတ္လပ္ တရားမွ်တသည့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ အမ်ားေထာက္ခံမႈျဖင့္ တက္လာေသာ အစိုးရကို ဖန္တီး ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္ အျပည့္အ၀ရွိလွ်င္ မည္သည့္ တိုင္းရင္းသား မ်ားကမွ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား လိုအပ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဘဲ ဖယ္ဒရယ္ တပ္မေတာ္ကသာ တုိင္းျပည္၏ ကာကြယ္ေရးကို တာ၀န္ယူသြားလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ လက္နက္ ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ အေနျဖင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕မ်ားသာ တည္ရွိေပလိမ့္မည္။

ယေန႔ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနႏွင့္ ဖယ္ဒရယ္စိတ္ဓာတ္
ယေန႔ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနသည္ ျပည္တြင္းစစ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ေနသည္ဟု သုံးသပ္သည္။ ကခ်င္တပ္မ်ား၊ ၀တပ္မ်ား၊ ရွမ္းတပ္မ်ား၊ မြန္တပ္မ်ား နအဖႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားျခင္းမွ ပ်က္ပ်ယ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲသည္လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မဲလိမ္မဲခိုးမႈမ်ား စံခ်ိန္တင္ေလာက္ေအာင္ သမိုင္းတြင္ရစ္မည့္ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စားလုပ္ရပ္ျဖင့္ ၿပီးစီးသြားခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားႏွင့္ နအဖတုိ႔ၾကား ႏိုင္ငံေရးတင္းမာမႈကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္စဥ္ကာလ DKBA ႏွင့္ နအဖတို႔ ျမ၀တီတြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း၊ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ တိုက္ရန္ တာစူေနျခင္းတုိ႔သည္ ျပည္တြင္းစစ္မီး အခ်ိန္မေ႐ြး ထေတာက္မည့္ အေနအထားသုိ႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားသည့္ ကာလတြင္ ၎တုိ႔နယ္ေျမတြင္ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ တံတားမ်ား ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္လွ်င္ အားလုံး ပ်က္စီးၾကဘို႔ ရွိသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ား အေနႏွင့္ စစ္ျဖစ္ရန္ မလိုလားေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ ၎တုိ႔လိုလားသည့္ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ မရလွ်င္ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး စြန္႔လႊတ္ရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။

ထိုကဲ့သုိ႔ လိပ္ခဲတင္းလင္း ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ၾကား၀င္၍ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေဆြးေႏြးလာေစရန္ အဆိုျပဳ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ား တင္ျပလာပါက၊ တပ္မေတာ္ အတြင္းရွိ အမွန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုလားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စဥ္းစားလာႏိုင္ေခ် ရွိသည္။ ဒုတိယ ပင္လုံညီလာခံ ျဖစ္ေပၚလာရန္မွာ တပ္မေတာ္တြင္းရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက လိုက္ေလ်ာမႈ မရွိက ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရွိေခ်။

ထိုေၾကာင့္ ဒုတိယ ပင္လုံညီလာခံ ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဖက္မွ ပင္လုံစိတ္ဓာတ္ရွိသူ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေပၚထြက္လာဘို႔ လိုအပ္သည္။ ထို႔အတူ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ထဲမွလည္း ကိုယ့္လူမ်ဳိး ကိုယ့္ျပည္နယ္ အစြဲမွ ကင္းလြတ္ၿပီး တႏိုင္ငံလုံး လြတ္ေျမာက္မွ ငါတို႔ လြတ္ေျမာက္မယ္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ခ်ီတဲ့ ဦးေဆာင္မႈကို ေျပာင္းလဲ ႀကိဳးစားဘုိ႔ လိုပါသည္။ မိမိျပည္နယ္တြင္းရွိ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ တိုးတက္ေရးထက္ မိမိ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္း အတြက္သာ ဦးတည္ လုပ္ေဆာင္ပါက ေဒသတြင္းရွိ လူမ်ဳိးေရး ပဋိပကၡကို ဦးတည္ေစပါသည္။ တခ်ဳိ႕ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ မိမိေခါင္းေဆာင္မႈ ရရွိေရး အတြက္ လူမ်ဳိးေရး လႈံ႕ေဆာ္မႈကို လုပ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈရေအာင္ ယူတတ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့ သုိ႔ေသာ လူမ်ဳိးမ်ားသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ ေရာ၎ကိုယ္စားျပဳသည့္ ျပည္နယ္အတြက္ေရာ အလြန္အႏၱရာယ္ ႀကီးပါသည္။ ဗမာအပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ကိုယ့္လူမ်ဳိး သူ႔လူမ်ဳိး အျမင္ထက္ တႏိုင္ငံလုံးရွိသူ သူမ်ားသည္ မိမိႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္သည္ ဆိုသည့္ အျမင္ရွိဘုိ႔ လိုပါသည္။ ထိုအျမင္ ထိုအေတြးရွိမွ တႏိုင္ငံလုံး အေရးကို ေစတနာထား၍ လုပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ေခါင္းေဆာင္ဆိုသည္မွာ ေရရွည္ အျမင္ရွိသူျဖစ္ျခင္း၊ သေဘာထား ႀကီးသူျဖစ္ျခင္း၊ မွန္ကန္သည္ဟု ယုံၾကည္လွ်င္ ျပတ္သားစြာ ဆုံးျဖတ္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္သူျဖစ္ျခင္း၊ မွားမွန္းသိလွ်င္လည္း ၀န္ခံ၍ ျပင္ဆင္္ရန္ ၀န္မေလးသူျဖစ္ျခင္း၊ အမ်ားေကာင္းစားေရးကို ေရွး႐ႈသူျဖစ္ျခင္း၊ မိမိကုိယ္ေရးကိုယ္တာထက္ တိုင္းျပည္အေရးကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္လ်က္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ႏိုင္သူျဖစ္ျခင္းဆိုသည့္ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ညီၫြတ္မႈ ရွိမွသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မည္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနႏွင့္
(၁) တႏိုင္ငံလုံး အက်ဳိးစီးပြားကို ၾကည့္ၿပီး လူမ်ဳိးေရး ၀ါဒကို စြန္႔ပစ္ႏိုင္ရမည္။
(၂) ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ လူမ်ဳိးစုမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံမ်ား၊ ဘာသာစကား စာေပတို႔ကို မေပ်ာက္ပ်က္ရန္ ထိမ္းသိမ္းျခင္းသည္ တာ၀န္တရပ္အေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုယ္တိုင္က ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ လုပ္သင့္သည္ဟု ယုံၾကည္၍လည္းေကာင္း သေဘာတူ လုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ဘုိ႔လိုသည္။
(၃) ျပည္နယ္အားလုံး တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ညီမွ်မႈရွိေအာင္လည္း သမာသမတ္က်က် ျပဳလုပ္ ႏိုင္သည့္ မွ်တသည့္ စိတ္ထားလည္း ရွိရမည္။
ဥပမာ။ ။ ခ်င္းေတာင္တန္း ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈသည္ အျခား ျပည္နယ္မ်ားထက္ နိမ့္က် ေနပါက ဖယ္ဒရယ္ ဗဟိုအစိုးရမွ ခ်င္းေတာင္တန္းကို ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ ပိုမို ေထာက္ပံ့ ေပးျခင္းျဖင့္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ထိန္းၫွိေပးႏိုင္သည္။ အဓိက အေရးႀကီးေသာ အခ်က္မွာ ဖယ္ဒရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာရန္ ေဆြးေႏြး ၫွိႏႈိင္းၾကေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ မိမိ လိုလားခ်က္မ်ားကို အေသဆုတ္ကိုင္ထားျခင္း မျပဳဘဲ (Compromise) အေလ်ာ့အတင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ ေနရာတြင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ဘုိ႔ လိုသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ အေလ်ာ့အတင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ စိတ္ဓါတ္ကို ေမြးျမဴမွသာ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ေအာင္ျမင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ မည့္သည့္အရာမွ် အေလ်ာ့မေပး ဆိုသည့္ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ေဆြးေႏြးျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည့္ နည္းလမ္း မဟုတ္သလို၊ ေဆြးေႏြးပြဲ ဟူ၍လည္း မေခၚဆိုႏိုင္ပါ။ ေတာင္းဆိုပြဲသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

(၄) ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ ေနထိုင္ေနသည့္ ျပည္သူမ်ားအားလုံး တန္းတူညီမွ်ရွိမႈ၊ လြတ္လပ္ ပိုင္ခြင့္တို႔ကို ေလးစားျမတ္ႏိုးရမည္။
(၅) လူမ်ဳိးစု တစုႏွင့္တစု ပဋိပကၡျဖစ္ေစႏိုင္မည့္ လူမ်ဳိးေရးအရ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ေစာ္ကားျခင္းတို႔ကို ေရွာင္ရမည္။
(၆) လူမ်ဳိးစုအေျခခံျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္မွနယ္ေျမအေျခခံျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္ကို ရဲ၀ံ့စြာ ေျပာင္း လဲ၍ ေသြးစည္းမႈကို တည္ေဆာက္ရမည္။

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးခါစ ျမန္မာျပည္တြင္ ျပည္တြင္းစစ္ ေတာက္ေလာင္စဥ္က ရည္မွန္း ခ်က္ႏွင့္ ယေန႔ ရည္မွန္းခ်က္တို႔သည္ သိသိသာသာ ကြာျခားသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ကြန္ျမဴနစ္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးမဟုတ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ တပါတီ အာဏာရွင္စံနစ္ကို အလုပ္သမား လယ္သမား လူတန္းစား အေျချပဳ၍ တည္ေဆာက္ရန္ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ကြန္ဂရက္မွ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေရး လမ္းစဥ္ကို ခ်ခဲ့သည္။ ယေန႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို အားေပးလာခဲ့သည္။ ထို႔အတူ ကရင္ပုန္ကန္မႈသည္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ Divide and Rule Policy အရ ျပည္နယ္ျပည္မ ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္သြားျခင္း၏ ရလာဒ္ျဖစ္သည္။ ရွမ္းေစာ္ဘြား မ်ား၏ ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ေတာင္းဆုိမႈကလည္း ပေဒသရာဇ္ စံနစ္ကို ထူေထာင္၍ မိမိျပည္နယ္ မိမိအုပ္ခ်ဳပ္ၿ႔ပီး သားစဥ္ေျမးဆက္ အေမြ ဆက္ခံႏိုင္ေရး ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးမဟုတ္။

ယေန႔ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ေနျခင္းသည္ ထိုအယူအဆတို႔ႏွင့္ လားလားမွ် မသက္ ဆိုင္သည့္ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ တည္ေထာင္ေရး ျဖစ္သျဖင့္ မ်ားစြာကြာျခားပါသည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္းသည္ အာဏာရွင္ စံနစ္မ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်၍ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ား အသြင္ ေျပာင္းေနသည့္ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ IT ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ သတင္း ေမွာင္ခ်၍ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာေခတ္ ကုန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အာဏာရွင္မ်ား ကိုယ္တိုင္က သိျမင္ ေနၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုးတက္ေသာ ကမၻာ့ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ယက္ကို အသုံးခ်၍ ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသား အားလုံး လက္တြဲညီညီျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ၾက မည္ဆိုလွ်င္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ေပၚေပါက္လာရန္ မေ၀းေတာ့ပါ။

နိဂုံး ။ ။ ကမၻာ့ေပၚရွိ ႏိုင္ငံအမ်ားက အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ တိုးတက္မႈကို အားက် ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားကလည္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံသား စစ္စစ္မ်ားသည္ Native American ဟု ေခၚေသာ Red Indians မ်ား ျဖစ္သည္။ ၎တုိ႔သည္ အသားနီစပ္စပ္ႏွင့္ ကုလား႐ုပ္ ေပၚေန၍ လူျဖဴမ်ားက Red Indians ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ ဌာေန လူမ်ဳိးစုတို႔က Red Indians (ကုလားနီမ်ား) အေခၚအေ၀ၚသည္ ၎တုိ႔ကို ႏွိမ့္ခ်ထားသည္ဟု ကန္႔ကြက္ ေျပာဆိုလာသျဖင့္ Native Americans ဟု အေခၚကို ေျပာင္းလဲ သုံးစြဲလာၾကသည္။ ၎ (Native) ဌာေန လူမ်ဳိးစုတုိ႔က လူျဖဴမ်ား ၎ႏိုင္ငံသုိ႔ အေျခခ် ေနထိုင္လာသျဖင့္ ၎တို႔မွာ လူနည္းစု ျဖစ္လာရသည္ကို ေထာက္ျပ၍ ၎တို႔၏ လူနည္းစု အခြင့္အေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ထိမ္းသိမ္းေရးတို႔ကို ေတာင္းဆို တင္ျပမႈအေပၚ အစိုးရက ၎တုိ႔အတြက္ အထူး ရန္ပုံေငြမ်ား၊ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ စီးပြားေရး လုပ္ကြက္မ်ားကို ေပးခဲ့ရသည္။ ယၡဳအခါ ၎တုိ႔ကိုယ္၌ ၎တုိ႔သည္ အေမရိကန္မ်ားအျဖစ္ ခံယူေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ အရပ္ရပ္ အထူးသျဖင့္ ဥေရာပမွ အေျခခ်သူမ်ား လာေရာက္ အေျခခ်ျခင္းမွ လူနီေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံမွ လူျဖဴမ်ား ႀကီးစိုးေသာ ႏိုင္ငံ အျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ဥေရာပမွ အဂၤလိပ္မ်ား၊ ျပင္သစ္မ်ား၊ ဂ်ာမန္မ်ား၊ ေပၚတူဂီမ်ား၊ အီတာလ်ံမ်ား၊ ဒတ္ခ်္မ်ား အုပ္စုလိုက္ ေျပာင္းေ႐ြ႕ အေျခခ်လာျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံသစ္ ထူေထာင္လိုသူမ်ား ေပါင္းစည္း ေနထိုင္ၾကၿပီး ေပၚေပါက္လာေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ပထမ ၿဗိတိသွ်တို႔ လက္ေအာက္ခံ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ် တို႔ကို အေျခခ်ေနထိုင္သူမ်ားက ေတာ္လွန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးကို ရယူခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖယ္ဒရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ရန္ ကြဲျပားေနေသာ ျပည္နယ္မ်ားကို စုေပါင္းၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ Federalist paper သည္ ထင္ရွားေသာ စာတမ္းတခုအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အေမရိကန္၏ ဖယ္ဒရယ္မူအရ ျပည္နယ္တိုင္းသည္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗဟို အစိုးရ၏ အေျခခံဥပေဒပါ အခ်က္ မ်ားႏွင့္ ေသြဖီျခင္း မရွိေစရေပ။

အေမရိကန္ျပည္သည္ ဆိုး၀ါးေသာ ျပည္တြင္းစစ္ကိုလည္း ေတာင္ေျမာက္ကြဲၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ေျမာက္ပိုင္းမွ ေက်းကြ်န္စံနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားလာခဲ့ေသာ စစ္ပြဲသည္ ကြ်န္စံနစ္ ဖ်က္သိမ္းလိုသည္ ေျမာက္ပိုင္းမွ အႏိုင္ရသြားခဲ့သည္။

ယေန႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ၎ႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္သူမ်ားက မိမိကုိယ္ကို မိမိ အေမရိကန္မ်ားဟု ယုံၾကသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြါးသည့္ မည္သည့္ လူမ်ဳိးမဆို အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္ ဆိုသည့္ ဥပေဒသ ရွိသလို၊ တျခားႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြါးခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ဥပေဒ ေဘာင္အတြင္းမွ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံလ်င္လည္း ႏိုင္ငံသား ခံယူခြင့္ရွိသည္။

တ႐ုတ္၊ ႐ုရွား၊ ဂ်ာမန္၊ အာဖရိက စသည့္ ႏုိင္ငံတို႔မွ လာေရာက္ အေျခခ် ေနထိုင္သူမ်ား အားလုံး မိမိတို႔သည္ အေမရိကန္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ခံယူၾကသည္။ ၎တုိ႔၏ အသားအေရသည္ ျဖဴ၊ ၀ါ၊ မဲ၊ နီ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္ ၎တို႔သည္ အေမရိကန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခါ အာရွႏြယ္၀င္ တဦးကို ဘာလူမ်ဳိးလဲဟု ေမးလွ်င္ ၎က အေမရိကန္လူမ်ဳိးဟု ေျဖမည္ျဖစ္သည္။ ဘာမ်ဳိး႐ိုးက ဆင္းသက္လာသလဲဟု ဆိုလ်င္ Chinese American တ႐ုတ္- အေမရိကန္ျဖစ္သည္ဟု ေျဖေပလိမ့္မည္။ အဓိပၸါယ္မွာ မိဘ မ်ဳိး႐ိုးသည္ တ႐ုတ္ျဖစ္သည္၊ သုိ႔ရာတြင္ သူသည္ အေမရိကန္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ကပၸလီ တဦးကို ေမးပါကလည္း အေမရိကန္လူမ်ဳိး ျဖစ္ၿပီး မ်ဳိး႐ိုးဗီဇမွာ African- American အာဖရိကန္- အေမရိကန္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာမည္ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္လူမ်ဳိး ဆိုသည္မွာ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ စုေပါင္း ေနထိုင္သည့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္းရွိ လူအားလုံးကို ေခၚပါသည္။ ထိုအခ်က္က ၎တို႔သည္ တႏိုင္ငံလုံးႏွင့္ သက္ဆိုင္သူမ်ား၊ တႏိုင္ငံလုံးရွိ သူမ်ားက ၎တို႔ ႏိုင္ငံဟု သတ္မွတ္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ ရပါသည္။

ယေန႔ ျမန္မာျပည္တြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားက မိမိျပည္နယ္ကိုသာ အသိအမွတ္ ျပဳထားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို မိမိတို႔ ႏိုင္ငံဟု အသိအမွတ္ ျပဳမထားျခင္းသည္ အေမရိကန္တုိ႔ႏွင့္ ကြာျခားပါသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို ျဖစ္ခ်င္ပါက ၎တို႔ကဲ့သုိ႔ စိတ္ဓါတ္ကို ေမြးျမဴရမည္ဟု တင္ျပလိုပါသည္။

အေမရိကန္ ႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ မ်ဳိး႐ိုးက ဒုတိယ ေနရာတြင္ရွိသည္။ တိုင္းျပည္ က ပထမျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ဆိုသည္ကို ဂုဏ္ယူ ၀င့္ႂကြားစြာ ေျပာႏိုင္ၾကသည္။ ျမန္မာ ျပည္တြင္ မိမိတို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ျဖစ္သည္ဟု တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုတို႔က မေျပာလိုၾက၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္သည္ဟူေသာ ခံယူခ်က္ကို ထားႏိုင္မွ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးစြဲမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္မွသာ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။


ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ျခင္း အပိုင္း (၄)

မဲသေရာထ ေၾကျငာစာတမ္းပါ အခ်က္ (၆) ခ်က္သည္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္လိုသူမ်ား မျငင္းပယ္ႏိုင္သည့္ အခ်က္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တုိင္ ၎အခ်က္မ်ားကို အမ်ားျပည္သူ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ဖတ္ျပၿပီး ေထာက္ခံခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခ်စ္ခင္ေလးစား ေထာက္ခံၾကသည္ဟုဆိုလွ်င္ မမွားႏိုင္ပါ။

၂၁ ရာစု ပင္လုံစာခ်ဳပ္ဟု ဆိုရာ၌ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႏွင့္ တူႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ အဓိကမူျဖစ္ေသာ-
(၁) တန္းတူညီမွ်ေရး။
(၂) ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ါန္းခြင့္ ရရွိေရး။
(၃) စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေရးဆိုသည့္ မူမ်ားကိုေတာ့ ေျပာင္းလဲႏိုင္မည္ မဟုတ္ သလို၊ ျငင္းပယ္လို႔လည္း မရႏုိင္ပါ။ ၁၉၄၇ စာခ်ဳပ္တြင္ ပါရွိသည့္ “ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္” ကို ယေန႔ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ပစ္ပယ္လိုက္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုႀကီးအျဖစ္ မခြဲမခြာဘဲ ရပ္တည္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း NDF (National Democratic Front) တြင္ ပါ၀င္သည့္ တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက အတိအလင္း ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ထိုအခ်က္သည္ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားဘက္မွတိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲမည္ကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနေသာ စိတ္ကို ၿငိမ္းေအးသက္သာရာရေစသည္ဟုျမင္သည္။

န၀တ/ နအဖ လက္ထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားသည့္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္း မ်ားႏွင့္ ယေန႔ အေျခအေနသည္ ၿပိဳကြဲ ပ်က္စီးေတာ့မည့္ အေနအထားသို႔ ဆုိက္ေရာက္လ်က္ ရွိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နအဖႏွင့္ ရယူထားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ယာယီ အပစ္အခတ္ရပ္ထားသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလတခုသာျဖစ္သည္။ ထာ၀ရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ ေဆာက္ရန္မွာ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ါန္းခြင့္ ရရွိေရးႏွင့္ တန္းတူညီမွ်ေရးသည္ အလြန္အေရးႀကီးသည္။ ထိုအခ်က္တို႔ကို စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ မေျဖရွင္းသေ႐ြ ေျပလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။

နအဖ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ အမ်ဳိးသားညီလာခံတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို တက္ေရာက္ ခြင့္ျပဳေသာ္လည္း ေလ့လာသူမ်ား အေနျဖင့္သာ တက္ေရာက္ခြင့္ ျပဳခဲ့ၿပီး၊ ေဆြးေႏြးခြင့္ရသည့္ အနည္းစုမွာလည္း နအဖခ်ေပးသည့္ အေၾကာင္းအရာထက္ ပို၍ တင္ျပခြင့္ မရခဲ့သည့္အတြက္ အမ်ားသေဘာတူညီေသာ အခ်က္အလက္မ်ား ပါမလာခဲ့ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎တို႔လိုလားသည့္ အဓိက ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ႏွင့္ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ မပါ၀င္သျဖင့္ ၎အေျခခံ ဥပေဒျဖင့္ ေဖၚေဆာင္လာမည့္ အစိုးရသစ္သည္ တိုင္းရင္းသားမ်ား သာမက ဗမာႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားအတြက္လည္း လက္ခံႏုိင္စရာမရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္
အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ဖယ္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ေရးဆြဲထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ျပည္နယ္တိုင္း ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ရွိသည္။ ျပည္နယ္တခုခ်င္းစီ၏ အေျခခံဥပေဒသည္၊ ျပည္နယ္တခုႏွင့္တခု ျပ႒ါန္းေသာ ဥပေဒမ်ား တူညီခ်င္မွ တူညီႏိုင္ေသာ္လည္း ဖယ္ဒရယ္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္လွ်င္ ဖယ္ဒရယ္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ အတည္ျဖစ္သည္။ ဖယ္ဒရယ္ အစိုးရသည္ ဗဟိုအစိုးရ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္ အစိုးရသည္ ၎ျပည္နယ္ရွိ ျပည္သူ မ်ားက ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမာက္သည့္သူသည္ Governor ဘုရင္ခံျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္တိုင္းတြင္ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ႏွစ္ဦးႏွင့္ လူဦးေရအလိုက္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ေပးရသည္။ သမတကို ျပည္နယ္အားလုံးမွ ျပည္သူမ်ားက တိုက္႐ိုက္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိသည္။ သမတသည္ ျပည္နယ္ အားလုံး၏ ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္မႈေၾကာင့္ ဖယ္ဒရယ္ အစိုးရကို ဦးေဆာင္သည္။

ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ တပ္မေတာ္ ဦးစီးခ်ဳပ္သည္ သမတျဖစ္သည္။ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ တပ္မေတာ္ တခုတည္းသာရွိၿပီး ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္တပ္ မရွိေခ်။ ကြ်န္ေတာ့အေနႏွင့္ တပ္မေတာ္ တခုတည္းသာ ရွိရမည္ကို လက္ခံပါသည္။ ယေန႔ နအဖ သည္လည္း တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္ ျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားသည့္ အေနႏွင့္ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ဟုဆိုသည့္ ေ၀ါဟာရကို သုံးၿပီး တိုင္းရင္းသား ၿငိမ္းအဖြဲ႕မ်ားကို ၎၏ လက္ေအာက္ခံ တပ္အသြင္ ကူးေျပာင္းရန္ ႀကံ႐ြယ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူအားျဖင့္ ဟုတ္သလို ရွိေသာ္လည္း နအဖ၏ တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္ျဖစ္ေပၚရန္ လုပ္ေဆာင္မႈသည္-
(၁) အမ်ားလက္ခံႏိုင္သည့္ အေျခခံဥပေဒမဟုတ္ျခင္း။
(၂) တိုင္းရင္းသားမ်ား ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကို ပစ္ပယ္လစ္လွ်ဴ႐ႈထားျခင္း။
(၃) ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးထက္ စစ္အာဏာကိုသုံး၍ ျပဳလုပ္ျခင္း။
(၄) တိုင္းရင္းသား ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္သည့္ တန္းတူညီမွ်ေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္မ်ားကို အာမခံခ်က္ လုံး၀ မရွိျခင္းေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕မ်ားက လက္နက္ စြန္႔လႊတ္ရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သုံးသပ္ပါသည္။

အကယ္၍ အမ်ားသေဘာတူ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ အေျခခံဥပေဒကို တုိင္းရင္း သားမ်ားအားလုံး ၫႈိႏႈိင္းေရးဆြဲခြင့္ရၿပီး အျပန္အလွန္ အေလ်ာ့အတင္း ၫႈိႏိႈင္းႏိုင္ၾကလွ်င္ အမ်ားလက္ခံသည့္ အေျခခံဥပေဒ ေပၚေပါက္လာၿပီး ထိုမွတဆင့္ လြတ္လပ္ တရားမွ်တသည့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ အမ်ားေထာက္ခံမႈျဖင့္ တက္လာေသာ အစိုးရကို ဖန္တီး ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္ အျပည့္အ၀ရွိလွ်င္ မည္သည့္ တိုင္းရင္းသား မ်ားကမွ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား လိုအပ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဘဲ ဖယ္ဒရယ္ တပ္မေတာ္ကသာ တုိင္းျပည္၏ ကာကြယ္ေရးကို တာ၀န္ယူသြားလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ လက္နက္ ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ အေနျဖင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕မ်ားသာ တည္ရွိေပလိမ့္မည္။

ယေန႔ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနႏွင့္ ဖယ္ဒရယ္စိတ္ဓာတ္
ယေန႔ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနသည္ ျပည္တြင္းစစ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ေနသည္ဟု သုံးသပ္သည္။ ကခ်င္တပ္မ်ား၊ ၀တပ္မ်ား၊ ရွမ္းတပ္မ်ား၊ မြန္တပ္မ်ား နအဖႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားျခင္းမွ ပ်က္ပ်ယ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲသည္လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မဲလိမ္မဲခိုးမႈမ်ား စံခ်ိန္တင္ေလာက္ေအာင္ သမိုင္းတြင္ရစ္မည့္ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စားလုပ္ရပ္ျဖင့္ ၿပီးစီးသြားခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားႏွင့္ နအဖတုိ႔ၾကား ႏိုင္ငံေရးတင္းမာမႈကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္စဥ္ကာလ DKBA ႏွင့္ နအဖတို႔ ျမ၀တီတြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း၊ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ တိုက္ရန္ တာစူေနျခင္းတုိ႔သည္ ျပည္တြင္းစစ္မီး အခ်ိန္မေ႐ြး ထေတာက္မည့္ အေနအထားသုိ႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားသည့္ ကာလတြင္ ၎တုိ႔နယ္ေျမတြင္ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ တံတားမ်ား ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္လွ်င္ အားလုံး ပ်က္စီးၾကဘို႔ ရွိသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ား အေနႏွင့္ စစ္ျဖစ္ရန္ မလိုလားေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ ၎တုိ႔လိုလားသည့္ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ါန္းခြင့္ မရလွ်င္ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး စြန္႔လႊတ္ရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။

ထိုကဲ့သုိ႔ လိပ္ခဲတင္းလင္း ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ၾကား၀င္၍ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေဆြးေႏြးလာေစရန္ အဆိုျပဳ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ား တင္ျပလာပါက၊ တပ္မေတာ္ အတြင္းရွိ အမွန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုလားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စဥ္းစားလာႏိုင္ေခ် ရွိသည္။ ဒုတိယ ပင္လုံညီလာခံ ျဖစ္ေပၚလာရန္မွာ တပ္မေတာ္တြင္းရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက လိုက္ေလ်ာမႈ မရွိက ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရွိေခ်။

ထိုေၾကာင့္ ဒုတိယ ပင္လုံညီလာခံ ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဖက္မွ ပင္လုံစိတ္ဓာတ္ရွိသူ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေပၚထြက္လာဘို႔ လိုအပ္သည္။ ထို႔အတူ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ထဲမွလည္း ကိုယ့္လူမ်ဳိး ကိုယ့္ျပည္နယ္ အစြဲမွ ကင္းလြတ္ၿပီး တႏိုင္ငံလုံး လြတ္ေျမာက္မွ ငါတို႔ လြတ္ေျမာက္မယ္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ခ်ီတဲ့ ဦးေဆာင္မႈကို ေျပာင္းလဲ ႀကိဳးစားဘုိ႔ လိုပါသည္။ မိမိျပည္နယ္တြင္းရွိ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ တိုးတက္ေရးထက္ မိမိ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္း အတြက္သာ ဦးတည္ လုပ္ေဆာင္ပါက ေဒသတြင္းရွိ လူမ်ဳိးေရး ပဋိပကၡကို ဦးတည္ေစပါသည္။ တခ်ဳိ႕ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ မိမိေခါင္းေဆာင္မႈ ရရွိေရး အတြက္ လူမ်ဳိးေရး လႈံ႕ေဆာ္မႈကို လုပ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈရေအာင္ ယူတတ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့ သုိ႔ေသာ လူမ်ဳိးမ်ားသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ ေရာ၎ကိုယ္စားျပဳသည့္ ျပည္နယ္အတြက္ေရာ အလြန္အႏၱရာယ္ ႀကီးပါသည္။ ဗမာအပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ကိုယ့္လူမ်ဳိး သူ႔လူမ်ဳိး အျမင္ထက္ တႏိုင္ငံလုံးရွိသူ သူမ်ားသည္ မိမိႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္သည္ ဆိုသည့္ အျမင္ရွိဘုိ႔ လိုပါသည္။ ထိုအျမင္ ထိုအေတြးရွိမွ တႏိုင္ငံလုံး အေရးကို ေစတနာထား၍ လုပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ေခါင္းေဆာင္ဆိုသည္မွာ ေရရွည္ အျမင္ရွိသူျဖစ္ျခင္း၊ သေဘာထား ႀကီးသူျဖစ္ျခင္း၊ မွန္ကန္သည္ဟု ယုံၾကည္လွ်င္ ျပတ္သားစြာ ဆုံးျဖတ္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္သူျဖစ္ျခင္း၊ မွားမွန္းသိလွ်င္လည္း ၀န္ခံ၍ ျပင္ဆင္္ရန္ ၀န္မေလးသူျဖစ္ျခင္း၊ အမ်ားေကာင္းစားေရးကို ေရွး႐ႈသူျဖစ္ျခင္း၊ မိမိကုိယ္ေရးကိုယ္တာထက္ တိုင္းျပည္အေရးကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္လ်က္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ႏိုင္သူျဖစ္ျခင္းဆိုသည့္ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ညီၫြတ္မႈ ရွိမွသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မည္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနႏွင့္
(၁) တႏိုင္ငံလုံး အက်ဳိးစီးပြားကို ၾကည့္ၿပီး လူမ်ဳိးေရး ၀ါဒကို စြန္႔ပစ္ႏိုင္ရမည္။
(၂) ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ လူမ်ဳိးစုမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံမ်ား၊ ဘာသာစကား စာေပတို႔ကို မေပ်ာက္ပ်က္ရန္ ထိမ္းသိမ္းျခင္းသည္ တာ၀န္တရပ္အေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုယ္တိုင္က ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ လုပ္သင့္သည္ဟု ယုံၾကည္၍လည္းေကာင္း သေဘာတူ လုပ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ဘုိ႔လိုသည္။
(၃) ျပည္နယ္အားလုံး တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ညီမွ်မႈရွိေအာင္လည္း သမာသမတ္က်က် ျပဳလုပ္ ႏိုင္သည့္ မွ်တသည့္ စိတ္ထားလည္း ရွိရမည္။
ဥပမာ။ ။ ခ်င္းေတာင္တန္း ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈသည္ အျခား ျပည္နယ္မ်ားထက္ နိမ့္က် ေနပါက ဖယ္ဒရယ္ ဗဟိုအစိုးရမွ ခ်င္းေတာင္တန္းကို ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ ပိုမို ေထာက္ပံ့ ေပးျခင္းျဖင့္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ထိန္းၫွိေပးႏိုင္သည္။ အဓိက အေရးႀကီးေသာ အခ်က္မွာ ဖယ္ဒရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာရန္ ေဆြးေႏြး ၫွိႏႈိင္းၾကေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ မိမိ လိုလားခ်က္မ်ားကို အေသဆုတ္ကိုင္ထားျခင္း မျပဳဘဲ (Compromise) အေလ်ာ့အတင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ ေနရာတြင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ဘုိ႔ လိုသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ အေလ်ာ့အတင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ စိတ္ဓါတ္ကို ေမြးျမဴမွသာ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ေအာင္ျမင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ မည့္သည့္အရာမွ် အေလ်ာ့မေပး ဆိုသည့္ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ေဆြးေႏြးျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည့္ နည္းလမ္း မဟုတ္သလို၊ ေဆြးေႏြးပြဲ ဟူ၍လည္း မေခၚဆိုႏိုင္ပါ။ ေတာင္းဆိုပြဲသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

(၄) ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ ေနထိုင္ေနသည့္ ျပည္သူမ်ားအားလုံး တန္းတူညီမွ်ရွိမႈ၊ လြတ္လပ္ ပိုင္ခြင့္တို႔ကို ေလးစားျမတ္ႏိုးရမည္။
(၅) လူမ်ဳိးစု တစုႏွင့္တစု ပဋိပကၡျဖစ္ေစႏိုင္မည့္ လူမ်ဳိးေရးအရ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ေစာ္ကားျခင္းတို႔ကို ေရွာင္ရမည္။
(၆) လူမ်ဳိးစုအေျခခံျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္မွနယ္ေျမအေျခခံျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္ကို ရဲ၀ံ့စြာ ေျပာင္း လဲ၍ ေသြးစည္းမႈကို တည္ေဆာက္ရမည္။

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးခါစ ျမန္မာျပည္တြင္ ျပည္တြင္းစစ္ ေတာက္ေလာင္စဥ္က ရည္မွန္း ခ်က္ႏွင့္ ယေန႔ ရည္မွန္းခ်က္တို႔သည္ သိသိသာသာ ကြာျခားသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ကြန္ျမဴနစ္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးမဟုတ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ တပါတီ အာဏာရွင္စံနစ္ကို အလုပ္သမား လယ္သမား လူတန္းစား အေျချပဳ၍ တည္ေဆာက္ရန္ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ကြန္ဂရက္မွ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေရး လမ္းစဥ္ကို ခ်ခဲ့သည္။ ယေန႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို အားေပးလာခဲ့သည္။ ထို႔အတူ ကရင္ပုန္ကန္မႈသည္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ Divide and Rule Policy အရ ျပည္နယ္ျပည္မ ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္သြားျခင္း၏ ရလာဒ္ျဖစ္သည္။ ရွမ္းေစာ္ဘြား မ်ား၏ ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ေတာင္းဆုိမႈကလည္း ပေဒသရာဇ္ စံနစ္ကို ထူေထာင္၍ မိမိျပည္နယ္ မိမိအုပ္ခ်ဳပ္ၿ႔ပီး သားစဥ္ေျမးဆက္ အေမြ ဆက္ခံႏိုင္ေရး ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးမဟုတ္။

ယေန႔ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ေနျခင္းသည္ ထိုအယူအဆတို႔ႏွင့္ လားလားမွ် မသက္ ဆိုင္သည့္ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ တည္ေထာင္ေရး ျဖစ္သျဖင့္ မ်ားစြာကြာျခားပါသည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္းသည္ အာဏာရွင္ စံနစ္မ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်၍ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ား အသြင္ ေျပာင္းေနသည့္ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ IT ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ သတင္း ေမွာင္ခ်၍ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာေခတ္ ကုန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အာဏာရွင္မ်ား ကိုယ္တိုင္က သိျမင္ ေနၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုးတက္ေသာ ကမၻာ့ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ယက္ကို အသုံးခ်၍ ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသား အားလုံး လက္တြဲညီညီျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ၾက မည္ဆိုလွ်င္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ေပၚေပါက္လာရန္ မေ၀းေတာ့ပါ။

နိဂုံး ။ ။ ကမၻာ့ေပၚရွိ ႏိုင္ငံအမ်ားက အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ တိုးတက္မႈကို အားက် ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားကလည္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ဖယ္ဒရယ္စစ္စစ္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံသား စစ္စစ္မ်ားသည္ Native American ဟု ေခၚေသာ Red Indians မ်ား ျဖစ္သည္။ ၎တုိ႔သည္ အသားနီစပ္စပ္ႏွင့္ ကုလား႐ုပ္ ေပၚေန၍ လူျဖဴမ်ားက Red Indians ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ ဌာေန လူမ်ဳိးစုတို႔က Red Indians (ကုလားနီမ်ား) အေခၚအေ၀ၚသည္ ၎တုိ႔ကို ႏွိမ့္ခ်ထားသည္ဟု ကန္႔ကြက္ ေျပာဆိုလာသျဖင့္ Native Americans ဟု အေခၚကို ေျပာင္းလဲ သုံးစြဲလာၾကသည္။ ၎ (Native) ဌာေန လူမ်ဳိးစုတုိ႔က လူျဖဴမ်ား ၎ႏိုင္ငံသုိ႔ အေျခခ် ေနထိုင္လာသျဖင့္ ၎တို႔မွာ လူနည္းစု ျဖစ္လာရသည္ကို ေထာက္ျပ၍ ၎တို႔၏ လူနည္းစု အခြင့္အေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ထိမ္းသိမ္းေရးတို႔ကို ေတာင္းဆို တင္ျပမႈအေပၚ အစိုးရက ၎တုိ႔အတြက္ အထူး ရန္ပုံေငြမ်ား၊ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ စီးပြားေရး လုပ္ကြက္မ်ားကို ေပးခဲ့ရသည္။ ယၡဳအခါ ၎တုိ႔ကိုယ္၌ ၎တုိ႔သည္ အေမရိကန္မ်ားအျဖစ္ ခံယူေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ အရပ္ရပ္ အထူးသျဖင့္ ဥေရာပမွ အေျခခ်သူမ်ား လာေရာက္ အေျခခ်ျခင္းမွ လူနီေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံမွ လူျဖဴမ်ား ႀကီးစိုးေသာ ႏိုင္ငံ အျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ဥေရာပမွ အဂၤလိပ္မ်ား၊ ျပင္သစ္မ်ား၊ ဂ်ာမန္မ်ား၊ ေပၚတူဂီမ်ား၊ အီတာလ်ံမ်ား၊ ဒတ္ခ်္မ်ား အုပ္စုလိုက္ ေျပာင္းေ႐ြ႕ အေျခခ်လာျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံသစ္ ထူေထာင္လိုသူမ်ား ေပါင္းစည္း ေနထိုင္ၾကၿပီး ေပၚေပါက္လာေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ပထမ ၿဗိတိသွ်တို႔ လက္ေအာက္ခံ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ် တို႔ကို အေျခခ်ေနထိုင္သူမ်ားက ေတာ္လွန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးကို ရယူခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖယ္ဒရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ရန္ ကြဲျပားေနေသာ ျပည္နယ္မ်ားကို စုေပါင္းၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ Federalist paper သည္ ထင္ရွားေသာ စာတမ္းတခုအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အေမရိကန္၏ ဖယ္ဒရယ္မူအရ ျပည္နယ္တိုင္းသည္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗဟို အစိုးရ၏ အေျခခံဥပေဒပါ အခ်က္ မ်ားႏွင့္ ေသြဖီျခင္း မရွိေစရေပ။

အေမရိကန္ျပည္သည္ ဆိုး၀ါးေသာ ျပည္တြင္းစစ္ကိုလည္း ေတာင္ေျမာက္ကြဲၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ေျမာက္ပိုင္းမွ ေက်းကြ်န္စံနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားလာခဲ့ေသာ စစ္ပြဲသည္ ကြ်န္စံနစ္ ဖ်က္သိမ္းလိုသည္ ေျမာက္ပိုင္းမွ အႏိုင္ရသြားခဲ့သည္။

ယေန႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ၎ႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္သူမ်ားက မိမိကုိယ္ကို မိမိ အေမရိကန္မ်ားဟု ယုံၾကသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြါးသည့္ မည္သည့္ လူမ်ဳိးမဆို အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္ ဆိုသည့္ ဥပေဒသ ရွိသလို၊ တျခားႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြါးခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ဥပေဒ ေဘာင္အတြင္းမွ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံလ်င္လည္း ႏိုင္ငံသား ခံယူခြင့္ရွိသည္။

တ႐ုတ္၊ ႐ုရွား၊ ဂ်ာမန္၊ အာဖရိက စသည့္ ႏုိင္ငံတို႔မွ လာေရာက္ အေျခခ် ေနထိုင္သူမ်ား အားလုံး မိမိတို႔သည္ အေမရိကန္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ခံယူၾကသည္။ ၎တုိ႔၏ အသားအေရသည္ ျဖဴ၊ ၀ါ၊ မဲ၊ နီ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္ ၎တို႔သည္ အေမရိကန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခါ အာရွႏြယ္၀င္ တဦးကို ဘာလူမ်ဳိးလဲဟု ေမးလွ်င္ ၎က အေမရိကန္လူမ်ဳိးဟု ေျဖမည္ျဖစ္သည္။ ဘာမ်ဳိး႐ိုးက ဆင္းသက္လာသလဲဟု ဆိုလ်င္ Chinese American တ႐ုတ္- အေမရိကန္ျဖစ္သည္ဟု ေျဖေပလိမ့္မည္။ အဓိပၸါယ္မွာ မိဘ မ်ဳိး႐ိုးသည္ တ႐ုတ္ျဖစ္သည္၊ သုိ႔ရာတြင္ သူသည္ အေမရိကန္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ကပၸလီ တဦးကို ေမးပါကလည္း အေမရိကန္လူမ်ဳိး ျဖစ္ၿပီး မ်ဳိး႐ိုးဗီဇမွာ African- American အာဖရိကန္- အေမရိကန္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာမည္ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္လူမ်ဳိး ဆိုသည္မွာ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ စုေပါင္း ေနထိုင္သည့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္းရွိ လူအားလုံးကို ေခၚပါသည္။ ထိုအခ်က္က ၎တို႔သည္ တႏိုင္ငံလုံးႏွင့္ သက္ဆိုင္သူမ်ား၊ တႏိုင္ငံလုံးရွိ သူမ်ားက ၎တို႔ ႏိုင္ငံဟု သတ္မွတ္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ ရပါသည္။

ယေန႔ ျမန္မာျပည္တြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားက မိမိျပည္နယ္ကိုသာ အသိအမွတ္ ျပဳထားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို မိမိတို႔ ႏိုင္ငံဟု အသိအမွတ္ ျပဳမထားျခင္းသည္ အေမရိကန္တုိ႔ႏွင့္ ကြာျခားပါသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို ျဖစ္ခ်င္ပါက ၎တို႔ကဲ့သုိ႔ စိတ္ဓါတ္ကို ေမြးျမဴရမည္ဟု တင္ျပလိုပါသည္။

အေမရိကန္ ႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ မ်ဳိး႐ိုးက ဒုတိယ ေနရာတြင္ရွိသည္။ တိုင္းျပည္ က ပထမျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ဆိုသည္ကို ဂုဏ္ယူ ၀င့္ႂကြားစြာ ေျပာႏိုင္ၾကသည္။ ျမန္မာ ျပည္တြင္ မိမိတို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ျဖစ္သည္ဟု တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုတို႔က မေျပာလိုၾက၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္သည္ဟူေသာ ခံယူခ်က္ကို ထားႏိုင္မွ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးစြဲမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္မွသာ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္