အသဲထဲထိနာတဲ့ ေနာက္ဆံုး ဒုကၡ

ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ား အစည္းအရံုး (ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားစခန္း) ထိုင္းႏိူင္ငံ
၁ဧျပီလ ၂၀၀၁ တြင္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္ ။


ႏိူင္ငံေရး ဒုကၡသည္ ေနာက္ဆံုးေန ့


သက္ျပင္းကို မရဲတရဲ နဲနဲ ခ်လိုက္သည္။

ကူညီပို ့ေပးတဲ့ ေနာက္ပြင့္ ဟိုင္းလက္ကားက ေလယာဥ္ကြင္း၀င္းတခါးကို

ညွင္သာစြာ ေဆာင့္ျငီးျပီး ေပၚတူကီေအာက္မွာ ရပ္လိုက္သည္။


ကားေပၚပါလာတဲ့ လူႀကီးကေလးအားလံုး ဆင္းၾကျပီးေတာ့

ေစ်းေပါတဲ့ ငပိေတြ ငရုပ္သီးေတြ ငါးေျခာက္ေတြ ေဆးလိပ္ေတြ ျပည္တြင္းျဖစ္တိုင္းရင္းေဆးေတြ
လ်ွပ္စစ္ထၼင္းအိုး အ၀တ္အစား အစုပ္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ေျမြအေရခြံအိပ္ေတြ
က်ြတ္က်ြတ္ အိပ္ေတြကို ပလက္ေဖါင္းေပၚ ၀ိုင္းခ်လိုက္ၾကသည္။


ကားသမား က ခ်ဳပ္ဒီး ဖမား ယူသန္ပေထ့ လို ့ေျပာျပီးကားေမာင္းထြက္သြားပါသည္။

အပူလွိဳင္းပါတဲ့ ေလရိပ္ကေလးရိုက္ခတ္ လိုက္ပါတယ္။

ေအာ္ သႀက္န္ေက်ာ္ လာတဲ့ ေမလ ၁၇ ရက္ေန ့၂၀၀၁ ညေနခင္းတံုးကေပါ့။

အသိမိတ္ေဆြေတြလဲ တခိ်ဳ ့ေရာက္ၾကျပီ။တခ်ိဳ ့လဲအထုတ္ေတြဆြဲျပီးကားေပၚက

ဆင္းလာတာေတြ ့တယ္။

ေနာက္ထပ္ သက္ျပင္းတခ်က္ကို မရဲတရဲထပ္ခ်လိုက္သည္။

ေရသန္ ့ဘူးကိုဖြင့္ျပီး ကေလးေတြကိုမ်ွေ၀တိုက္ျပီး လက္က်န္ေရကို

ပူေလာင္ေနတဲ့ အာေခါင္ထဲေလာင္းခ်လိုက္တယ္။

ထိုင္းႏိူင္ငံကျမင္ရခဲ့တ ဲ့ေကာင္းကင္ဟာ ေဂ်ာ္နီ ေဗဒါ တို ့ေသြးတခ်ိဳ ့အေငြ ့ေတြ ေရာျပီး ပန္းေရာင္သန္းေနသလိုဘဲ။

တပ္ဆင္သူေဌးၾကီး ထိုင္းအစိုးရ ထဲကို အာဏာ၀င္လုမဲ့

နမိတ္ေကာင္းကင္ထင္တယ္။ေသြးထြက္သံယို အမိန္ ့ေတြစျပီ။

မၾကာမွီ အစိုးမရတဲ့ ထိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္ကေျပးႏိူင္ပါ့မလား။

(မူးယစ္တဆိပ္ ကပ္ခံရသူ အားလံုးလိုလို ပစ္သတ္ခံရတယ္ေလ
၂၀၁၀ မွာ ပိုက္ဆံေပးခိုင္းလို ့အနီေတြဝတ္ျပီး ေအာ္ၾကျပန္ျပီး)

ေလယာဥ္ကြင္းထဲကခရီးသည္အခန္းၾကီးတခါးကို ဖြင့္လိုက္တာနဲ ့

ေလေအးေတြက အေျပး၀င္လာျပီး ႏွတ္ဆက္ ၾကတယ္။

တခရီးတည္းသြားမည့္သူေတြစုျပီးထိုင္ၾကတယ္။

ကေလးေတြက၀ိုင္းၾကီးပါတ္ေျပးေနတယ္။

မိန္းမေတြနဲ့လူၾကီးအခ်ိဳ ့က ေျခပစ္လက္ပစ ထီုင္္နားၾကတယ္။

လူတခ်ိဳ ့ကလမ္းသလားၾကည့္ၾကတယ္။

ႏိူင္ျခားကေငြပို ့ပစၥည္းမွာသူေတြအတြက္ ၀ယ္ၾကတယ္။

တခ်ိဳ ့လူငယ္ေတြကေတာက္ေခါက္ေခါက္၊

ေခ်ာင္းဆိုးေနတာသိသိၾကီးနဲ ့ေဆးပို ့ေနာက္က်လို ့တဲ့။



ေရာက္ဖူးသူက မေရာက္ဖူးသူေတြကို ရွင္းျပၾကတယ္။

အရင္ေရာက္တာနဲ ့ေနာက္ေရာက္တာပါဘဲ။မႏွိမ္ၾကပါနဲ ့ဗ်ာ



၂နာရီေက်ာ္ၾကာေတာ့

အိုင္အိုအမ္က( http://www.iom.int/jahia/jsp/index.jsp )

ပြဲစားအဖိုးၾကီးေရာက္လာတယ္။

ထိုင္းျပည္ထဲေရး စခန္းကထုတ္ေပးလိုက္တဲ့စာရြတ္နဲ ့တိုက္ျပီး ႏိူင္ငံကူးစာအုပ္အျပာေလးေတြ ေ၀ေပးတယ္။



ျမန္မာျပည္သားတို ့ယဥ္ေက်းမွဳနဲ ့အညီ

တခ်ိဳ ့က၀ိုင္းလုတယ္။တခ်ိဳ ့ကေစာင့္ယူတယ္။ စကထဲကမညီၾကပါဘူး။

အခုေကာ ေနာင္ေကာ။ လူတိုင္းသိတယ္။ ညီညြတ္ေရးကအဓိကတဲ့

စားဖါးေတြညီညြတ္ၾကတယ္။စစ္တပ္ထဲက အာဏာရွင္ေတြညီညြတ္ၾကတယ္။

လူထုကေတာ့ ပက္လက္ဘ၀ဘဲ။ေျပးေနတံုးဘဲ။

တခိ်ဳ ့ဆိုႏွစ္ ၆၀ေက်ာ္ရွိျပီတဲ့။

ႏိူင္ငံထဲက ေျပးေနသူေတြကိုစာနာၾကပါဗ်ာ။ ကူညီၾကပါ။

စီးပြားျဖစ္လုပ္မစားၾကပါနဲ ့

ေအးခ်မ္းရင္ ဘ၀လံုျခံဳရင္ဘယ္သူေျပးမလဲ။အေမရိကန္ဘဲေရာက္ေရာက္

ဂ်ပန္ဘဲေရာက္ေရာက္ေပါ့၊သူေဌးၾကီးျဖစ္ဖို ့မွမလြယ္တာ။

လူမသတ္ရင္၊စစ္ေထာက္လွန္းေရးမဟုတ္ရင္ျပီးတာဘဲ။

အိုင္အိုအမ္ပြဲစားအဖိုးၾကီးက မ်က္စိ ေနာက္တယ္ထင္ပါတယ္၊

ပါလာတဲ့အပို အထုတ္ေတြ ေလယာဥ္ဂိုေဒါင္ထဲထဲ့ဘို ့မွတ္ပံုတင္ရမယ္။

စီးမဲ့ေလယာဥ္က၀န္ထမ္းေတြရွိတဲ့စားပြဲမွာတန္းစီၾကတဲ့

အထုတ္ေတြကို နာမည္ကပ္ျပားတပ္၊ ခ်ိ္န္စက္ေပၚတင္၊(၂၀ကီလို)

လံုျခံဳေရး စက္ထဲျဖတျ္ပီးစစ္ေဆးတယ္။

ေရွ ့ကလူေတြဆင္ေျပၾကပါတယ္။က်ြန္ေတာ့အလွည့္ေရာက္ျပီ။

လံုျခံဳေရး စက္ထဲျဖတ္ စက္ကမီးနီျပရင္း အသံေတြျမည္ပါေတာ့တယ္။

အျပာေရာင္၀တ္စံု လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ ့လူေတြေျပးလာၾကပါတယ္။

ေဂ်ာ္နီတို ့ေဆးရံုျပသာနာအျပီး။ဦးဇင္းေမာင္လဲအသတ္ခံရ
မဟာခ်ိဳင္းေထာင္ေဖါက္ေျပးမွဳနဲ ့မၾကာခဏအစစ္ခံရတဲ့က်ြန္ေတာ္၊
ေဇာေခ်ြးေတြတလံုးျပီးတလံုး

ဇီးသီးဗန္းေမွာက္သလို ထြက္လာတယ္။

ေဆးရံု၀င္စီးတဲ့ ထိုင္းကြန္မန္ဒိုပုံရိပ္မ်ား၊ နယ္စပ္အေရာက္မွာပစ္သတ္ခံရတဲ့

မဟာခ်ိဳင္ကျမန္မာႏိူ္င္ငံသားမ်ား အေတြးထဲေျပး၀င္လာတယ္။

အထုတ္ပိုင္ရွင္ ဖြင့္ျပပါ။ေသနပ္ေတြနဲ ့ခ်ိန္ထားၾကပါတယ္။

ေျမြအေရခြံအိပ္ထဲက ေစ်းေပါတဲ့ ငပိေတြ ငရုပ္သီးေတြ ငါးေျခာက္ေတြ ေဆးလိပ္ေတြ
ျပည္တြင္းျဖစ္ေဆးေတြ လ်ွပ္စစ္ထၼင္းအိုး အ၀တ္အစား အစုပ္ေတြ

တခုျခင္းထြက္လာပါတယ္။တ၀ါး၀ါးနဲ ့၀ိုင္းရီၾကပါတယ္။

ေအာက္ဆံုးမွာ ဓါတ္ေငြ ့မီးျခစ္ေတြအမ်ားၾကီးဘဲ။

ဘာလုပ္ဖို ့သယ္လာတာလဲတဲ့၊ေလသံမာမာနဲ ့အေမးခံလုိက္ရတယ္။

ဗ်ဳံးကနဲ က်ြန္ေတာ့ကေလးေတြရဲ ့ အဖြားေရွ ့ထြက္လာတယ္။

အဲဒါငါ့မီးျခစ္ေတြ။ဟိုေရာက္ရင္ ငါ့ေျမးေတြ မနက္စာ ဆန္ျပဳတ္ရင္ မီးေမြးဖို ့

၀ါးကနဲ အဖြားၾကီးကိုရီၾကတယ္။မိန္းမရဲ ့အေမပါ။

ရင္ထဲတခ်က္နင့္ကနဲ စစ္ကနဲ အလြမ္းပင္ေလး အေညာက္ေပါက္သြားတယ္။

ငါ့အေမဆိုရင္ေကာ သားေတြနဲ ့မေတြ ့တာ ၈၈ ကထဲကေလ။


အဲဒါ ၈၈က ဗမာေက်ာင္းသားေတြေပါ့ ငွက္ဆိုးထိုးသံထြက္လာသည္။

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နယ္ပါတီစည္းရံုးေရး၏လင္ျဖစ္ေနတယ္။

အင္း ေနာက္တရက္ဆို ကိုယ့္လမ္းကို သြားၾကေတာ့မွာဘဲေလ။

အားလံုးအတြင္းခန္းထဲ၀င္ၾကတယ္။

လံုျခံဳေရးနဲ ့ လူ၀င္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးရံုးခန္းေတြဆီ အေျပးအလွြားအစစ္ခံရတယ္။
စိတ္လွဳပ္ရွားျပီးရင္ေတြခံုေနတယ္။

အဖြဲ ့အစည္းတခုက လူငယ္မိန္းမ ဆိုသူလည္းထြက္ခြင့္ရသူတဦးနဲ ့လိုက္လာတယ္။
ေငြမေပးရပါဘူးသူမ်က္ႏွာကလဲ မက်ည္းရြတ္ေလာက္ဘဲရွိေတာ့တယ္။

အားလံုးစိတ္ေမာလူေမာဘဲ။ေနာက္ဆံုးအဆင့္ၾကမွ စခန္းကိုျပန္ရသူေတြ

ျမင္ဖူးထားၾကတာကိုး။

တရားခံၾကည့္ အၾကည့္ခံရပါသည္။

ေမြးရပ္ေျမကစစ္ဖိနပ္ေအာက္ေရာက္သြားတာကိုး။တန္ဖိုးမဲ့ျပီေပါ့။

တန္ဘိုးမဲ့ေတြ ႏိူင္ငံတကာမွာ အမ်ားၾကီးဘဲေလ။

ေလယာဥ္တက္ေလွခါးအခန္း၀ကသြားေစာင့္ပါ။
မဂ္လာအသံေလး

ျပီးသြားပါျပီ။ အားလံုးျပီးသြားပါျပီ။

၈ႏွစ္ေက်ာ္ ထိုင္းလူမိုက္မ်ား ပုလိပ္မ်ားလက္က ေျပးရပုန္းရတဲ့ဘ၀

အလံုပိတ္စခန္းထဲမွာ ေန ့တထိတ္ ညတထိတ္နဲ ့အစစ္ခံ တႏွစ္ေက်ာ္ကာလ

ဘ၀မုန္တိုင္းၾကီးတခု ကိုျဖတ္ေက်ာ္လိုက္ပါျပီ။

သက္ျပင္းကို ဒံုးဒံုးခ်လိုက္သည္။ေလကို၀၀ရွဴသြင္းလိုက္သည္။

ဘ၀သစ္ရဲ ့ပထမေျခလွမ္း စေတာ့မယ္

တစစ္စစ္နဲ ့ေျခဖ်ားကကိုက္လာသည္။ ေသြးေအးသြားလို ့ထင္ပါတယ္။

ေလေအးခန္းေၾကာင့္လား။၃ ၄ေယာက္လဲ က်ြန္ေတာ့လိုဘဲ နာလာတယ္တဲ့။

မိန္းမကရွက္ျပီးတားတဲ့ၾကားက ရွဴးဖိနပ္ခ်ြတ္လိုက္တယ္။ေအးျပီးစပ္လာတယ္။

မသက္ာတာနဲ ့ေျခအိတ္ကိုဆက္ခ်ြတ္လိုက္တယ္။

ေျပးလွြားရလြန္းလို ့ အေရျပားေတြျပဲကုန္တာကိုးဗ်။

ေဆးလဲမရွိေတာ့ဘူး။သံငံရည္ေတြ ဒလေဟာဘဲ

ေလယာဥ္ေပၚတက္လို ့ရျပီတဲ့။ေတာင္ဖက္ဆံုးအေပါက္ ၂၄ တဲ့။

ေခါင္းေပၚေမာ့ၾကည့္ေတာ့ နံပါတ္မွာ ၈ ပါတဲ့ခင္ဗ်ား။

ဖိနပ္ကိုေကာက္စြပ္ျပီး ကေလးလက္တြဲကာေလယာဥ္ေပါက္သို ့တလွမ္းျခင္း

နာလို္က္တာဗ်ာ အသဲထိနာလာတယ္။မ်က္ရည္စို ့လာတယ္။

အသဲထဲ ကတစစသိလာတဲ့နာက်ည္းအေတြးေတြနဲ ့နယ္သာလန္ကိုပ်ံသန္းမည့္

ေလာယာဥ္ပ်ံၾကီးဆီသြားရင္း

အသဲထဲ ကသိလာတဲ့အထိနာက်ည္းမွဳ ေတြေပးခဲ့တဲ့ ထိုင္းႏိူင္ငံေရ

ျပည္စံုတဲ့ဘ၀တခုပိုင္ဆိုင္တဲ့ေန ့က်ရင္ မျပီးေသးတဲ့ ေမြးရပ္ေျမအတြက္

ျပန္လာရအံုးမယ္၊ယာယီဘ၀ကာလအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေဌးတင့္

နယ္သာလန္

၂၄း၂၀ ၁၅ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၀၁၀